คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1051

ฌอนมองไปรอบ ๆ เขาเคยพำนักอาศัยที่แห่งนี้มาสามปี ทว่าก่อนหน้านี้ระหว่างทางมายังที่นี่ เฮดลีย์บอกเขาว่านี่คือสถานที่ที่เขาเคยอยู่กับแคทเธอรีนมาก่อน นอกจากนี้ยังเป็นสถานที่ที่แคทเธอรีนอยู่เป็นเพื่อนเขายามที่อาการป่วยของเขากำเริบขึ้นมาด้วย

"นี่บ้านฉันค่ะ" ซาร่าไม่อาจเข้าใจแววตาของเขาได้เลย

“มันต้องสนุกมากสินะที่ได้อยู่ในสถานที่ที่เป็นของคนอื่นเขาน่ะ” ฌอนก้าวเท้าคืบไปข้างหน้าทีละก้าว ๆ ใต้ตาของเขาเข้มราวกับหมึกดํา “เธอเสนอให้มาอยู่ที่นี่เพราะว่านี่คือสถานที่ที่แคทเธอรีนกับฉันเคยอยู่กันมาก่อนน่ะแหละ เธอรู้สึกดีเป็นพิเศษที่ได้ปล้นรังรักของใครสักคนสินะ?”

ซาร่าขวัญกระเจิง

ความกลัวที่เลวร้ายที่สุดของเธอเป็นจริงขึ้นมาจนได้ ฌอนได้ค้นพบมันแล้วจริง ๆ

เขารู้ได้อย่างไรกันนะ?

“ฌอน ฉันไม่รู้ว่าคุณกําลังพูดถึงอะไรค่ะ” ซาร่าพยายามควบคุมตัวเองให้สงบ “เราเลิกกันแล้วนี่คะ คุณกําลังมาพูดถึงสิ่งเหล่านี้เพื่อทําให้ฉันอับอายเหรอไง?”

“เธอนี่แสดงเก่งทีเดียว ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทั้งเชสเตอร์ ร็อดนีย์ และฉันตกอยู่ในกำมือให้เธอเล่นงาน” ฌอนหัวเราะและปรับระยะห่างกับเธอราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเธอ “ซาร่า นีสัน เธอเคยรักฉันบ้างไหมเนี่ย? ความรักที่เธอพูดถึงนั้นหมายถึงเงินของฉันหรืออำนาจที่ฉันมีใช่ไหม?”

“ฌอนเราจบแล้ว ฉันเจ็บปวดกับคุณมามากพอแล้ว ฉันก็แค่อยากจะก้าวต่อไป...”

ก่อนที่ซาร่าจะได้ทันพูดจบ ฌอนก็คว้าแขนเธอไว้

เขาดึงเธอเข้ามาจนใกล้เขา ถ้าแค่มองกันก็สามารถฆ่าได้ ซาร่าคงถูกตาของเขาเสียบทะลุไปแล้วเป็นพันครั้ง “ในตอนนั้นฉันเชื่อใจเธอแต่เธอกลับสะกดจิตฉันโดยบิดเบือนความตั้งใจของฉันขณะที่เธอทำการรักษาฉันใช่ไหม?

ซาร่าทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยความกลัว แต่ฌอนคว้าคอของเธอบีบจนเธอหายใจไม่ออกใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง “ซาร่า นีสัน เธอไม่จําเป็นต้องแก้ตัว ฉันไปเมลเบิร์นเพื่อตรวจสอบมาแล้ว ความทรงจําของฉันแตกต่างไปจากประสบการณ์ของฉันอย่างสิ้นเชิง เธอยุ่งเกี่ยวกับความทรงจําของฉันเมื่อตอนที่เธอทำการรักษาฉัน”

“ก่อนนั้นเธอบอกว่าลูซิเฟอร์บังคับเธอนั่นก็เป็นเรื่องโกหกเช่นกันไม่ใช่เรอะ? เธอวิ่งโร่ไปหาเขาเพราะฉันไม่สามารถสนองเธอได้ และเมื่อเธออยากจะแต่งงานขึ้นมาก็วานใครสักคนไปลงมือฆ่าเขาซะใช่ไหมล่ะ?”

“ฌอน... ฌอน ฉันไม่ได้ทํานะ ฉันจะทําร้ายคุณได้อย่างไรกันล่ะคะ...” ซาร่าร้องไห้และตะโกนเสียงแหบแห้ง

"เธอเนี่ยนะไม่ได้ทําร้ายฉัน?"

ฌอนระเบิดหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหล “ไม่ใช่เธอทําร้ายฉันจนสาแก่ใจแล้วเหรอ? ชาติที่แล้วฉันไปทําอะไรไว้ถึงได้โชคร้ายมาเจอเธอ? เมื่อตอนที่ฉันเลิกกับเธอไปฉันยังถึงกับรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเธอและให้ค่าชดเชยการแยกทางไปตั้งหลายร้อยล้านแก่เธอ ซาร่าเธอภูมิใจในตัวเองสินะ?”