คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 122

‘ฮือ ขอโทษนะเคธี่ ฉันทำแบบนี้เพราะอยากช่วยเธอ ขอโทษที่ฉันพูดจาไร้สาระออกไป’

‘เธอจะต้องดูแลตัวเองดี ๆ หลังจากออกจากห้องขัง’

ในตอนนั้นเอง ในห้องส่วนตัวที่เคยเสียงดังเจี๊ยวจ๊าวก็เงียบสงัดลง จนได้ยินเสียงเข็มหมุดตกกระทบพื้น ใบหน้าของฌอนยังคงเฉยเมยขณะที่เขาเคาะไพ่บนโต๊ะด้วยนิ้วของเขา

เป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาความรู้สึกบนใบหน้าของชายหนุ่ม และมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกถึงกระแสอารมณ์ที่อยู่ภายในตัวของเขาเอง

อาจจะเป็นไปได้ที่แคทเธอรีนไม่ได้อยากเลิกกับเขา เมื่อลองคิดทบทวนดูดี ๆ แล้ว ก่อนหน้านี้เธอเคยรักเขามากจนเธอมองข้ามศักดิ์ศรีของตัวเธอเอง เธออาจจะยังตัดใจไม่ได้

ความจริงแล้วแคทเธอรีนเป็นคนใจอ่อน

เขาว่ากันว่ายิ่งรักมาก ก็ยิ่งทุกข์มาก

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม เขาโกรธมากจริง ๆ ที่ผู้หญิงคนนั้นมีฝีมือในเรื่องการหลอกผู้ชาย

“ผมจะลองคิดดูอีกที ตอนนี้คุณกลับไปก่อนแล้วกัน”

หลังจากที่เวลาดูเหมือนจะผ่านไปนานแสนนาน ในที่สุดฌอนก็ยอมเปิดปากพูดออกมา

“คุณจะใช้เวลาคิดนานแค่ไหนคะ? ตอนนี้เคธี่ถูกขังมาแปดชั่วโมงแล้วนะ”

“แปดชั่วโมงมันนานมาก เพราะเธอเป็นคนสำคัญอย่างนั้นเหรอ?” ฌอนจั่วไพ่ขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าคุณยังขืนอยู่ที่นี่ต่อไป เธออาจจะถูกจำคุกไปจนถึงอายุ 80 ปี เลยก็ได้”

ดวงตาของเฟรยาเป็นประกาย เมื่อเธอรู้สึกถึงแสงริบหรี่ของความหวังที่เปล่งประกายออกมาจากคำพูดของเขา

ด้วยเหตุนี้เธอจึงยอมออกจากห้องอย่างว่าง่าย

เมื่อประตูปิดลง เชสเตอร์ จีเวลจึงสับไพ่ในมือของเขาด้วยเทคนิคแพรวพราว พลางถามขึ้นด้วยความสงสัย “นายจะช่วยเธอจริง ๆ เหรอ”

ฌอนยกถ้วยกาแฟขึ้นมา แล้วจิบมันโดยไม่ได้พูดอะไร

ร็อดนีย์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา “เอ่อ แต่ผู้หญิงคนนั้นดูเจ้าเล่ห์พิกล ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่เธอพูดจะเป็นความจริง”

“แล้วประโยคไหนที่นายคิดว่าไม่เป็นความจริงล่ะ?” ฌอนหรี่ตาลงซึ่งเผยให้เห็นถึงความรำคาญ

ร็อดนีย์รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกดำอย่างบอกไม่ถูก เขารู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาเล็กน้อย เขาควรจะแสดงความคิดเห็นออกไปดีไหม ว่าเป็นไปไม่ได้ที่แคทเธอรีนจะตกหลุมรักฌอน หรือภรรยาของฌอนอาจจะตกหลุมรักคนอื่น?

ถ้าร็อดนีย์พูดแบบนั้นออกไปก็เท่ากับว่าเขาขุดหลุมฝังตัวเองชัด ๆ

“นายไม่พอใจใช่ไหมล่ะ?” เชสเตอร์ถามพร้อมกับหัวเราะขึ้น

“คิดมาก” ฌอนจิบกาแฟอย่างใจเย็นขณะที่ถือถ้วยกาแฟเอาไว้ “ยังไงเธอก็เป็นภรรยาของฉันตามกฎหมาย แล้วการที่เธอเข้าไปพัวพันมีส่วนร่วมกับปัญหาที่ร้ายแรงแบบนั้น จะทำให้ฉันต้องอับอาย”

“ถ้าเป็นแบบนั้น นายก็คงอยู่ที่เพิร์ธต่อได้อีกสักสองวันก่อนที่นายจะกลับไปช่วยประกันตัวเธอน่ะสิ มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายสักหน่อย นาน ๆ เราจะได้เจอกันสักที” ร็อดนีย์นั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ “แจกไพ่สิเชสเตอร์”

“ได้” เชสเตอร์ชำเลืองมองไปที่ฌอนอย่างไม่แสดงอารมณ์

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฌอนโยนไพ่ลงและอ้าปากหาว “ฉันง่วง จะเลิกเล่นแล้ว”

“ไหนเราสัญญากันเอาไว้แล้วนี่ ว่าจะเล่นกันจนดึกไม่ใช่เหรอ?” ร็อดนีย์รู้สึกไม่เข้าใจ

“ฉันเพิ่งนึกออกว่า ฉันยังไม่ได้จัดการคดีเร่งด่วนในเมลเบิร์น ไว้ค่อยเจอกันใหม่คราวหน้าแล้วกัน”

มุมปากของร็อดนีย์กระตุกขึ้นอย่างแรงด้วยความไม่เชื่อ “ลูกพี่ เราทิ้งงานทิ้งการของเราไว้ทีหลังแล้วมาพบนายที่เมืองเพิร์ธ ที่ทำไปทุกอย่างก็เพราะได้รับโทรศัพท์จากนาย ตอนนี้นายตัดสินใจทิ้งพวกเราไว้ ทั้ง ๆ ที่เรายังไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย อย่างนั้นเหรอ? นายหลอกพวกเราหรือไง?”

“ก็เขาบอกว่าเขามีเรื่องด่วนจะต้องจัดการ ฉันเข้าใจ” เชสเตอร์ผุดลุกขึ้นและตบบ่าของร็อดนีย์เบา ๆ ด้วยรอยยิ้ม เขาพูดกับฌอน “เราจะไปเยี่ยมภรรยาของนาย เมื่อเราว่าง”

“เออ ฉันจะรอ”

ร็อดนีย์ขยี้ตาของเขาเมื่อคิดว่าเขาตาฝาดไปหรือเปล่า เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างในตัวของฌอนที่มีทั้งความเย็นชาและห่างเหิน และที่ทั้งอบอุ่นและเปิดเผย “นี่เขาตกหลุมรักผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ เหรอ?”