คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 123

หลังจากที่วางเธอลงบนเบาะหลังแล้ว ฌอนก็เอื้อมมือไปถอดเสื้อเชิ้ตที่เปียกโชกของแคทเธอรีนออก

แคทเธอรีนห้ามเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว แววตาของหญิงสาวฉายแววเขินอายออกมา

“อย่าขยับตัวแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรออกมา ให้ผมดูแผลหน่อย” ฌอนใช้มือข้างหนึ่งของเขากดท่อนแขนของเธอเอาไว้และใช้มืออีกข้างถอดเสื้อของเธอออก ผิวขาวราวกับหิมะของหญิงสาวเต็มไปด้วยร่องรอยของความฟกช้ำ ยิ่งมองยิ่งทำให้เธอดูน่าสงสาร

ด้วยความรู้สึกบางอย่างทำให้ฌอนรู้สึกคับแน่นลึก ๆ อยู่ภายใน และใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวจนใจหาย

แคทเธอรีนไม่ได้สนใจเขา เธอมีเพียงความรู้สึกอับอายต่อรอยฟกช้ำที่ไม่น่าพิสมัยบนร่างกายของเธอเท่านั้น

“ดูจนพอใจหรือยังคะ?” หญิงสาวขยับหนีด้วยความเขินอาย เธอขยับเพียงเล็กน้อย แต่กลับรู้สึกเจ็บมากจนใบหน้าซีดเผือด

“เชื่อฟังที่ผมพูดจะดีกว่า” ฌอนโยนเสื้อที่เปียกโชกไปอีกด้านหนึ่ง เขาถอดเสื้อกันลมแล้วตามด้วยเสื้อสเวตเตอร์อย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นให้กับเธอ

ขณะที่เขาสัมผัสบาดแผลที่ฟกช้ำของเธอ หญิงสาวก็หอบหายใจด้วยความเจ็บปวด

“เจ็บมากไหม?” เมื่อเห็นรอยช้ำที่อยู่บนผิวของเธอ ฌอนจึงพูดขึ้น “จำความเจ็บปวดนี้เอาไว้เป็นบทเรียนนะ”

ราวกับเขาต้องการเตือนเธอว่าไม่ควรทิ้งเขาไปแบบนั้นอีก เขาจำเป็นจะต้องทำให้เธอเข้าใจว่าเธอจะปลอดภัยที่สุดเมื่อเธออยู่ข้าง ๆ เขา

ทว่าแคทเธอรีนกลับเข้าใจว่าฌอนต้องการย้ำให้เธอจำเอาไว้ว่า ไม่ควรถูกหลอกอีก เธอกัดฟันอย่างจำยอม และยังคงนิ่งขณะที่ระงับความเจ็บปวดเอาไว้

ฌอนรู้สึกพอใจขึ้นมาบ้างที่เธอดูเหมือนจะเชื่อฟังคำแนะนำของเขา

เขาเปิดประตูรถออกไปคุยกับเฟรยา “ช่วยไปนั่งที่เบาะหลังแล้วดูแลแคทเธอรีนที ผมจะขับรถ”

...

รถยนต์แล่นไปตามเส้นทางในเมืองที่พลุกพล่านในช่วงตอนเช้าตรู่

แคทเธอรีนจ้องมองไปที่เฟรยาด้วยความไม่เข้าใจ และรวบรวมกำลังเพื่อกระซิบถามกับเธอ “ทำไมเขาถึงมาช่วยฉันได้?”