คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 132

รถยนต์ของฌอนเคลื่อนที่เข้ามาภายในวิลล่าอย่างช้า ๆ ในเวลาประมาณ 17:00 น.

ป้าลินดารู้สึกแปลกใจมากที่เห็นว่าเขากลับบ้านก่อนเวลา

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะย้ายเข้ามาอยู่ได้เพียงไม่นาน แต่เขากลับออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ และกลับบ้านดึกทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้น เขามักจะรับประทานอาหารสามมื้อนอกบ้านเสมอ ราวกับว่าบ้านหลังนี้เป็นสถานที่พักผ่อนของเขาในช่วงเวลากลางคืนเท่านั้น

“คุณชายฮิลล์คะ ป้า… ป้าไม่ทราบว่าคุณจะกลับมาตอนนี้ ป้าเลยไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้ค่ะ”

“ไม่เป็นไร ป้าไม่ต้องทำหรอก” เขารู้ว่าเขากลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ ก็นะ เขาไม่มีสมาธิทำงานเลยหลังจากที่แคทเธอรีนออกจากออฟฟิศไป

บางทีที่เขากลับจากทำงานเร็วขึ้น เพราะเขาไม่อาจหยุดคิดถึงอาหารที่เธอจะทำไว้ให้เขาได้

ทว่า เวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะสามนาทีแล้วที่เขาก้าวเข้ามาในบ้าน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ออกมาต้อนรับเขา

“เธออยู่ที่ไหนครับ? ข้างนอกเหรอ?”

เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ป้าลินดาดูค่อนข้างตกใจ “เธอยังไม่ลงมาข้างล่างเลย ตั้งแต่ที่เธอเข้าไปในห้องนอนของคุณน่ะค่ะ ป้าว่าเธอน่าจะกำลังนอนหลับอยู่”

เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ในห้องของเขาอย่างนั้นหรือ?

ดี ผู้หญิงอะไรใจกล้าแบบนี้ เธอเข้าไปนอนในห้องของเขาทันทีที่เธอมาถึง นี่เธอหักห้ามใจที่จะยั่วยวนเขาให้ขึ้นเตียงด้วยไม่ได้จริง ๆ เหรอ?

เธอช่างไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย แม้ว่าเขาจะตัดสินใจให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาใช้ห้องร่วมกับเขา

ด้วยความไม่พอใจ ฌอนจึงตรงขึ้นไปยังห้องนอนของเขา ประตูห้องถูกแง้มเปิดเอาไว้ เห็นเช่นนั้นเขาจึงเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล

ขณะที่กำลังเดินผ่านกระเป๋าเดินทางของเธอที่ถูกเปิดทิ้งไว้บนพื้น บางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในกองเสื้อผ้าก็สะดุดตาเขาขึ้นมา

มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะเตรียมทุกอย่างเอาไว้เสร็จสรรพ

หลังจากที่เก็บกล่องนั้นลงแล้ว เขาก็เดินไปที่เตียงเพื่อดูผู้หญิงที่กำลังนอนหลับอยู่บนนั้น ผมยาวสีดำของหญิงสาวกระจายอยู่เต็มหมอน แก้มนิ่มของเธอแต่งแต้มด้วยสีกุหลาบจากการงีบหลับอย่างเป็นสุขในช่วงบ่าย

ในช่วงเวลาต่อมา ดวงตาของชายคนนั้นก็ลืมขึ้น ดวงตาของเธอสบเขากับแววตาสีเข้มคู่นั้น พวกมันดูราวกับว่ามีความรู้สึกเร่าร้อนบางอย่างกำลังแผดเผาอยู่ภายใน

เดี๋ยวนะ...

ทำไมฌอนถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนจะผลักเขาออกไปอย่างแรง

ด้วยความไม่ทันได้ระวังตัวเขาจึงถูกผลักจนเกือบตกเตียง หลังจากที่ตั้งหลักได้แล้ว เขาจึงบ่นด้วยความโกรธในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “แคทเธอรีน โจนส์ คุณกำลังรนหาที่ตาย”

“ก็มันเป็นความผิดของคุณที่จู่ ๆ ก็ขึ้นมาบนเตียงของฉัน” ควรจะเป็นเธอมากกว่าที่รู้สึกโกรธจากการถูกตะโกนใส่แบบนั้น

เอาจริงเหรอ? เขามาขึ้นเตียงของเธอเมื่อกลับถึงบ้าน นี่เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นจริง ๆ เหรอ?

“เตียงของคุณอย่างนั้นเหรอ?” เขาประชดประชันออกมาด้วยความโกรธ “ดูความมั่นใจนั่นสิ ทำไมจู่ ๆ เตียงของผมถึงกลายเป็นเตียงของคุณไปได้?”