ตอน บทที่ 132 จาก คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 132 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนติก คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! ที่เขียนโดย ทะเลใต้ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
รถยนต์ของฌอนเคลื่อนที่เข้ามาภายในวิลล่าอย่างช้า ๆ ในเวลาประมาณ 17:00 น.
ป้าลินดารู้สึกแปลกใจมากที่เห็นว่าเขากลับบ้านก่อนเวลา
ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะย้ายเข้ามาอยู่ได้เพียงไม่นาน แต่เขากลับออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ และกลับบ้านดึกทุกวัน ยิ่งไปกว่านั้น เขามักจะรับประทานอาหารสามมื้อนอกบ้านเสมอ ราวกับว่าบ้านหลังนี้เป็นสถานที่พักผ่อนของเขาในช่วงเวลากลางคืนเท่านั้น
“คุณชายฮิลล์คะ ป้า… ป้าไม่ทราบว่าคุณจะกลับมาตอนนี้ ป้าเลยไม่ได้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้ค่ะ”
“ไม่เป็นไร ป้าไม่ต้องทำหรอก” เขารู้ว่าเขากลับถึงบ้านเร็วกว่าปกติ ก็นะ เขาไม่มีสมาธิทำงานเลยหลังจากที่แคทเธอรีนออกจากออฟฟิศไป
บางทีที่เขากลับจากทำงานเร็วขึ้น เพราะเขาไม่อาจหยุดคิดถึงอาหารที่เธอจะทำไว้ให้เขาได้
ทว่า เวลาล่วงเลยไปจนเกือบจะสามนาทีแล้วที่เขาก้าวเข้ามาในบ้าน แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ออกมาต้อนรับเขา
“เธออยู่ที่ไหนครับ? ข้างนอกเหรอ?”
เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ บ้านด้วยใบหน้าบึ้งตึง
ป้าลินดาดูค่อนข้างตกใจ “เธอยังไม่ลงมาข้างล่างเลย ตั้งแต่ที่เธอเข้าไปในห้องนอนของคุณน่ะค่ะ ป้าว่าเธอน่าจะกำลังนอนหลับอยู่”
เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ในห้องของเขาอย่างนั้นหรือ?
ดี ผู้หญิงอะไรใจกล้าแบบนี้ เธอเข้าไปนอนในห้องของเขาทันทีที่เธอมาถึง นี่เธอหักห้ามใจที่จะยั่วยวนเขาให้ขึ้นเตียงด้วยไม่ได้จริง ๆ เหรอ?
เธอช่างไม่รู้จักกาลเทศะเอาเสียเลย แม้ว่าเขาจะตัดสินใจให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา แต่เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาใช้ห้องร่วมกับเขา
ด้วยความไม่พอใจ ฌอนจึงตรงขึ้นไปยังห้องนอนของเขา ประตูห้องถูกแง้มเปิดเอาไว้ เห็นเช่นนั้นเขาจึงเดินเข้าไปโดยไม่ลังเล
ขณะที่กำลังเดินผ่านกระเป๋าเดินทางของเธอที่ถูกเปิดทิ้งไว้บนพื้น บางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในกองเสื้อผ้าก็สะดุดตาเขาขึ้นมา
มุมปากของเขายกขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา ดูเหมือนเธอจะเตรียมทุกอย่างเอาไว้เสร็จสรรพ
หลังจากที่เก็บกล่องนั้นลงแล้ว เขาก็เดินไปที่เตียงเพื่อดูผู้หญิงที่กำลังนอนหลับอยู่บนนั้น ผมยาวสีดำของหญิงสาวกระจายอยู่เต็มหมอน แก้มนิ่มของเธอแต่งแต้มด้วยสีกุหลาบจากการงีบหลับอย่างเป็นสุขในช่วงบ่าย
ในช่วงเวลาต่อมา ดวงตาของชายคนนั้นก็ลืมขึ้น ดวงตาของเธอสบเขากับแววตาสีเข้มคู่นั้น พวกมันดูราวกับว่ามีความรู้สึกเร่าร้อนบางอย่างกำลังแผดเผาอยู่ภายใน
เดี๋ยวนะ...
ทำไมฌอนถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนจะผลักเขาออกไปอย่างแรง
ด้วยความไม่ทันได้ระวังตัวเขาจึงถูกผลักจนเกือบตกเตียง หลังจากที่ตั้งหลักได้แล้ว เขาจึงบ่นด้วยความโกรธในน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “แคทเธอรีน โจนส์ คุณกำลังรนหาที่ตาย”
“ก็มันเป็นความผิดของคุณที่จู่ ๆ ก็ขึ้นมาบนเตียงของฉัน” ควรจะเป็นเธอมากกว่าที่รู้สึกโกรธจากการถูกตะโกนใส่แบบนั้น
เอาจริงเหรอ? เขามาขึ้นเตียงของเธอเมื่อกลับถึงบ้าน นี่เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นจริง ๆ เหรอ?
“เตียงของคุณอย่างนั้นเหรอ?” เขาประชดประชันออกมาด้วยความโกรธ “ดูความมั่นใจนั่นสิ ทำไมจู่ ๆ เตียงของผมถึงกลายเป็นเตียงของคุณไปได้?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...