แคทเธอรีนเถียงด้วยความโมโห “ฉันรู้นะคะว่าที่นี่เป็นวิลล่าของคุณ ดังนั้นคุณจึงเป็นเจ้าของเตียงทุกหลัง แต่เพราะฉันตกลงย้ายเข้ามาแล้ว คุณก็ควรจะอนุญาตให้ฉันมีพื้นที่ส่วนตัวบ้างเหมือนกัน มันเป็นการเสียมารยาทมาก ๆ เลยนะคะ ที่คุณบุกรุกเข้ามาในห้องนอนของฉันโดยไม่เคาะประตู”
ฌอนมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าขณะที่ริมฝีปากกระตุกยิ้มเยาะเย้ยเธอ “คุณกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของผม แต่คุณยังหน้าด้านต่อว่าผมว่า ไม่ให้พื้นที่ส่วนตัวกับคุณอีกอย่างนั้นเหรอ? คุณแค่ย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ไม่นาน แต่เหมือนความมั่นอกมั่นใจของคุณจะเพิ่มมากขึ้นนะ”
เธอรู้สึกตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด และในที่สุดเธอก็เข้าใจ “เดี๋ยวนะคะ คุณหมายความว่าห้องนี้เป็นห้องนอนของคุณเหรอคะ?”
“เลิกหาข้ออ้างสักที” ร่างสูงของเขาก้าวไปข้างหน้า แล้วเธอก็ล้มลงบนที่นอนโดยไม่รู้ตัว เขาประคองใบหน้าของเธอเอาไว้ด้วยฝ่ามือทั้งสองข้าง
รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาเมื่อเขามองไปที่เธอ “คุณต้องมีแผนการอะไรแน่ ๆ เราอยู่บ้านเดียวกันไม่พอเหรอ? คุณยังอยากจะนอนร่วมเตียงเดียวกันด้วยเหรอ?”
เธอตกตะลึงจนพูดไม่ออก นี่เธอนอนหลับอยู่ในห้องนอนของเขามาตลอดทั้งบ่าย ตั้งแต่มาถึงที่นี่เลยเหรอ?
มีใครฆ่าเธอได้บ้าง?
“เปล่านะคะ ฉันไม่ได้มีแผนอะไร ป้าลินดาพาฉันมาที่นี่”
“โธ่ โธ่ โธ่ แล้วตอนนี้คุณก็กำลังโทษป้าลินดาเหรอ” ฌอนจับคางของแคทเธอรีนเอาไว้ พลางลดสายตาลงต่ำ “คุณไม่ใช่ผู้หญิงจอมวางแผนหรอกเหรอ? ถึงแม้ว่าชุดนอนของคุณจะไม่เซ็กซี่พอก็เถอะ มันก็น่าตื่นเต้นดีที่ได้เห็นอะไรที่เจริญหูเจริญตา แผนการยั่วยวนของคุณคราวนี้สร้างสรรค์ดีเหมือนกัน”
“...”
เธอพูดไม่ออก
เธอไม่ได้เจตนาให้เป็นแบบนั้นเลย เธอสวมชุดนอนที่หาซื้อได้ทั่วไปในราคาถูก
“ฉัน...”
“ผมรู้แล้วว่าคุณอยากอยู่กับผมจริง ๆ แต่ช่วยดูเวลาด้วย มันยังไม่มืดเลยด้วยซ้ำ” เขาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ขณะที่เขาค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้เธอ
หัวใจของเธอเต้นถี่รัวอยู่ใต้อก “ให้ฉันสาบานกับพระเจ้าก็ได้ค่ะ ว่าที่ฉันมาที่นี่เพราะป้าลินดาพามา”
“ยังจะเถียงอยู่อีกเหรอ หื้ม?” เขาแหย่เธอเล่น ก่อนจะค่อย ๆ ดึงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า “บอกผมหน่อย ว่าคุณไม่ได้จงใจเตรียมเจ้านี่ไว้”
พวงแก้มของหญิงสาวแดงเห่อราวกับมะเขือเทศสุก เมื่อเธอมองไปที่กล่องเล็ก ๆ นั้น ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เฟรยาได้ให้เจ้ากล่องนี้กับเธอก่อนที่เธอจะออกมา แล้วเขาหามันเจอได้อย่างไรกัน?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...