ทันใดนั้นเอง ฌอนส่งยิ้มให้พลางเลิกคิ้วขึ้น “คุณจะไปก็ได้ แต่พวกคุณต้องออกไปในแบบเดียวกันกับพวกเธอที่ถูกลากออกมาเมื่อสักครู่นี้”
แคทเธอรีนตกตะลึง ขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่ฌอน เธอตกอยู่ในภวังค์กับอารมณ์ที่หลากหลาย
เธอไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะเข้าข้างเธอ อย่างไรก็ตาม เธอทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากลงความเห็นว่าเขานั้นค่อนข้างจะมีเสน่ห์
ในขณะเดียวกันนั้นเอง รีเบคก้าและผู้หญิงเหล่านั้นต่างไม่สามารถใจเย็นได้อีกต่อไป
เจเน็ตขู่ “คุณคิดว่าคุณเป็นใคร? คุณรู้หรือเปล่าว่าพวกเราเป็นใคร?”
ฌอนยังคงนิ่งพลางเหลือบมองไปที่เชส
เชสมองไปที่ด้านข้างที่กลุ่มของเด็กเสิร์ฟยืนอยู่ด้วยรอยยิ้ม “ผมควรจะโทรหาเจ้านายของคุณเป็นการส่วนตัวหรือเปล่า? คนที่แข็งแรงที่สุดที่ลากพวกเธอออกไปจะได้รับรางวัล”
ทุกคนในร้านอาหารต่างรู้จักตัวตนของเชส แม้แต่หัวหน้าพนักงานเสิร์ฟยังปฏิบัตกับเขาด้วยความสุภาพ
กลุ่มเด็กเสิร์ฟรีบวิ่งเข้ามาลากตัวรีเบคก้าและผู้หญิงอีกสองคนออกไป โดยที่เด็กเสิร์ฟคนหนึ่งทำกับเธอด้วยความโหดร้ายกว่าก่อนหน้านี้
ผู้หญิงทั้งสามคนที่แต่งตัวมาเป็นอย่างดี อย่างไรก็ตามเพียงไม่นานผมก็ของพวกเธอก็ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงขณะที่รองเท้าของพวกเธอหล่นลงกับพื้นเมื่อถูกลากออกไป แม้แต่ชุดเดรสตัวยาวของรีเบคก้ายังขาดหลังจากที่เกี่ยวกับแปลงดอกไม้
แคทเธอรีนและเฟรยามองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยอาการอ้าปากค้าง
ผู้จัดการลอเรนซ์คุกเข่าต่อหน้าพวกเธอทั้งสองคนพลางขอร้อง “ตอนนี้ผมไม่มีทางออกแล้ว คุณโจนส์ และคุณลินช์ มันเป็นความสะเพร่าของผมเอง ผมหวังว่าพวกคุณทั้งสองคนจะมีความเมตตาพอที่จะให้อภัยผม อย่าไล่ผมออกจากตำเเหน่งเลย”
แคทเธอรีนลอบมองไปที่ฌอน เมื่อตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้ปริปากพูดอะไรออกมา จากนั้นเธอจึงพูดขึ้น “เราโชคดีที่ได้พบกับคุณชายแฮริสันที่นี่ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงจะเป็นคนที่ถูกลากออกไป เพราะเรื่องนี้ ฉันคงจะไม่ให้อภัยคุณและจะรายงานเรื่องนี้กับเจ้านายของคุณด้วยตัวเอง”
เชสพูดขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่จำเป็นต้องจัดการเองหรอกครับ ผมจะโทรหาเจ้านายของพวกเขาในทันทีและให้เขาไสหัวออกไป”
ผู้จัดการลอเรนซ์ทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
เฟรยารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งกับเรื่องที่เกิดขึ้น เธอบังเอิญเห็นแคทเธอรีนกำลังยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ฌอนโดยปราศจากซึ่งคำพูด ในทันใดนั้นเองก็นึกขึ้นได้ เธอควรจะผลักเพื่อนสนิทของเธออย่างแรง
ด้วยการถูกผลักอย่างแรง แคทเธอรีนที่เคยอยู่ห่าง ๆ เธอถลาไปข้างหน้า และเพียงไม่นานเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของฌอน
เธอไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ จากนั้นจมูกของเธอก็ได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ
สมองของเธอว่างเปล่าขึ้นมาในทันที เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ชายจะมีกลิ่นหอมชวนหลงใหลเช่นนี้ มันช่างขัดกับออร่าของเขาโดยสิ้นเชิง
แคทเธอรีนรู้สึกว่าฌอนกำลังกวาดสายตามองเธออยู่ เมื่อได้สติ เธอจึงรีบออกจากอ้อมแขนของเขา “ฉันขอโทษค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“ไม่ต้องอธิบาย มันไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณทำแบบนี้” ฌอนตอบอย่างรู้ทัน
แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก
เธอเคยทำแบบนั้นจริง ๆ เหรอ?
ทำไมเธอถึงจำไม่ได้?
ด้วยความโกรธที่ถูกกล่าวหา เธอจึงหันไปมองคนที่ทำ เธอสังเกตเห็นว่าเฟรยาและเชสจ้องมองมาที่เธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เชสกระแอมขึ้นเบา ๆ “คงจะเป็นโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบกันครับ ทานข้าวด้วยกันไหมครับ?”
ดวงตาของเฟรยาเป็นประกาย “ได้สิคะ ฉันอยากจะดื่มอวยพรให้กับคุณ เพื่อขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ”
“ไปกันเถอะ”
ขณะที่เฟรยาและเชสกำลังพูดคุยกัน พวกเขาจึงเขาไปในร้านอาหารก่อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...