คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 17

“คือ... ทุกคนเข้าใจฉันผิด ช่วงนี้ท้องของฉันไม่ค่อยดี ฉีนจึงเลือกอาหารรสไม่จัดนัก...”

“เธอไม่ต้องอธิบายก็ได้ ฉันเข้าใจ” เฟรยาลูบหลังของแคทเธอรีนเบา ๆ ขณะที่หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ แน่นอนว่าเพื่อนของเธอได้หักหลังเธอเข้าให้แล้ว

ฌอนที่เอาแต่นิ่งเงียบ ดวงตาที่เต็มไปด้วยขนตายาวดกหนาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามกับเขา

วันนี้เธอสวมเสื้อไหมพรมถักสีชมพู ผิวที่ลำคอของเธอขาวราวกับน้ำนม ทว่าใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำ รอยแดงนั้นได้ลามไปจนถึงผิวหนังที่ละเอียดอ่อนใกล้ ๆ ติ่งหูของเธอ

ดวงตาของเขาเป็นประกายออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ภายในไม่ช้าเขาก็ละสายตาพลางจิบกาแฟ

เมื่อคิดขึ้นได้ เฟรยาจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และแสร้งทำเป็นเหมือนคุยเรื่องบางอย่างกับเพื่อนสนิทของเธอ “เธอคิดจะเช่าบ้านที่ไหน? ฉันคิดว่าอพาร์ทเมนต์นี้ก็ดูดีนะ จ่ายแค่ 800 ดอลล่าร์ต่อเดือนเอง”

เชสพูดขึ้น “อพาร์ทเมนต์ที่ดีประเภทไหนกันครับที่คุณสามารถเช่าได้ในราคา 800 ดอลล่าร์? ใครเป็นคนจะไปเช่า?”

เฟรยาถอนหายใจ “เคธี่ค่ะ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเช่าบ้านเพราะเธอถูกไล่ออกจากตระกูลโจนส์ เธอไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนในตอนนี้และเหลือเงินอยู่น้อยเต็มที เมื่อคืนเธอก็ไปพักที่โรงแรมถูก ๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างในห้อง และยิ่งไปกว่านั้นนะคะ ผ้าปูเตียงก็ไม่ได้เปลี่ยน นอกจากนั้นยังมีคนสอดนามบัตรแผ่นเล็ก ๆ เข้ามาใต้ประตูด้วยค่ะ อันตรายมาก”

แคทเธอรีนก้มลงดื่มกาแฟของเธอเงียบ ๆ เฟรยาผู้ที่เป็นราชินีแห่งการแสดงละครที่ยอดเยี่ยมคือ เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอจริง ๆ

ฌอนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เชสหันไปมองเขาพลางโอดครวญ “ฌอน นายปล่อยให้ภรรยาคนสวยของนายไปอยู่ในที่อันตรายแบบนั้นได้อย่างไร? นายมันขาดความรับผิดชอบที่จะดูแลเธอ!”

แคทเธอรีนตีโพยตีพายขึ้นมาในทันที “เป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันให้ขนมกับฟัดจ์จึงทำให้เธออาเจียน ฌอนทำถูกแล้วค่ะที่ไล่ฉันออกมา แล้วตอนนี้ฟัดจ์เป็นอย่างไรบ้าง? เธอสบายดีหรือยัง?”

เชสตอบขณะที่เผยยิ้มออกมา “อย่าโทษตัวเองไปเลยครับ เจ้าฟัดจ์ –”

“อาการไม่ค่อยดีหรอก” ก่อนที่เชสจะทันได้พูดต่อ ฌอนก็พูดแทรกขึ้นมา “ความรู้สึกผิดของคุณมันไม่มีประโยชน์”

เชสมีท่าทางแปลก ๆ เขารู้สึกสงสารแคทเธอรีนที่เขารู้สึกว่าไม่ควรถูกตำหนิ ฌอนใจร้ายมากเกินไป

แคทเธอรีนหน้าซีดลงทันที เธอนึกว่าอาการของเจ้าฟัดจ์ดีขึ้นแล้วและฌอนให้ความช่วยเหลือเธอเพราะเขาหายโกรธเธอแล้ว

“บอกผมว่าผมคุณจะชดใช้ให้ผมอย่างไร?” จู่ ๆ ฌอนก็พูดขึ้นอีกครั้ง

แคทเธอรีนยุ่งยากใจ “เงินหรือคะ? ฉันไม่มีอะไรเลย”

“...”

คิ้วของฌอนขมวดเข้าหากัน โดยปกติแล้วผู้หญิงคนนี้จะค่อนข้างฉลาด แต่ทำไมเธอถึงโง่ในเรื่องสำคัญอย่างนี้ด้วย?

“หมอบอกว่าฟัดจ์ต้องพักผ่อน ต้องจัดการดูแลเรื่องอาหารและการใช้ชีวิตของเธอด้วย ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ๆ คุณสามารถดูแลเรื่องอาหารของเธอตลอดสามมื้อต่อวันในช่วงเวลานี้ ไม่ต้องปล่อยให้เธอกินอาหารที่เลียนมาก ให้อาหารที่สดใหม่และมีประโยชน์กับเธอแทน ระบบย่อยอาหารของเธอจะได้ทำงานง่ายขึ้น”

“แค่ก แค่ก” เชสสำลักออกมาเมื่อได้ยินผู้ชายที่หน้าด้านคนนี้พูดพล่าม

หึ ในที่สุดเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ฌอนต้องการคนดูแลที่แสนจะน่ารักคนนี้ฟรี ๆ

ฉลาด ฉลาดอะไรอย่างนี้

แคทเธอรีนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นเธอสอบถามกับเขา “คุณหมายความว่าฉันสามารถกลับไปอยู่ที่บ้านของคุณได้ใช่ไหมคะ?”

เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสองคนที่เดินออกไป เฟรยาพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะไปด้วย “ฉันอยากรู้ว่ามีเงินมากเท่าไรในบัตรใบนี้? มีการ์ดใบนี้ เงินคงจะไม่ขาดมือเธอแล้ว”

“ไม่รู้สิ ฉันจะไม่ใช้เงินเพราะมันเป็นของเขา” แคทเธอรีนส่ายหัว “ฉันจะหางานทำให้เร็วที่สุดภายในสองวันนี้”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ เก็บมันไว้ให้ดี เพราะว่าเธอไม่ต้องหาบ้านเช่าแล้ว ฉันจะไปดูหนังกับแพทริค เขาจะมารับฉัน”

หลังจากนั้นเฟรยาก็ขึ้นไปบนรถแฟนของเธอ แคทเธอรีนเดินไปที่รถของเธอ

ขณะที่เธอมองเห็นร่างสูงของอีธานยืนพิงประตูรถของเธออยู่ เธอรู้สึกไม่สนใจเขา

มีคำกล่าวเอาไว้ว่ายิ่งรักใครสักคนมากก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากเช่นกัน นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกอยู่ในตอนนั้นอย่างแน่นอน

“รีเบคก้าเป็นคนบอกคุณหรืออย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?”

เธอเงยหน้าขึ้น และจ้องไปที่ใบหน้าอันน่าทึ่งของอีธาน

ในตอนนั้นเอง ดวงตาที่คุ้นเคยของอีธานก็แสดงความไม่พอใจที่ซ่อนเอาไว้ออกมา

“เคธี่ ไม่ว่าคุณจะโกรธหรือหึงหวงมากแค่ไหนก็ตาม คุณก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่สาวของคุณ”

แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ ทว่าในไม่ช้าเธอก็ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “เธอบอกคุณเรื่องนี้ใช่ไหม?”

“ผมรู้เรื่องนี้เอง เธอไม่ได้บอกผม มีบางคนโพสต์เหตุการณ์ในวันนี้บน Snapchat” อีธานตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “คุณให้คนฉีดชุดเดรสของพี่สาวของคุณในที่สาธารณะและลากเธอออกจากร้านอาหารด้วยท่าทางที่น่าอับอาย นอกจากพี่สาวของคุณแล้ว เจเน็ตและซินดี้ที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณก็ต้องเดือดร้อนเหมือนกัน สิ่งที่คุณทำมันแย่มากจนน่าโมโห”