คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 17

“คือ... ทุกคนเข้าใจฉันผิด ช่วงนี้ท้องของฉันไม่ค่อยดี ฉีนจึงเลือกอาหารรสไม่จัดนัก...”

“เธอไม่ต้องอธิบายก็ได้ ฉันเข้าใจ” เฟรยาลูบหลังของแคทเธอรีนเบา ๆ ขณะที่หัวเราะออกมา

แคทเธอรีนรู้สึกหดหู่ แน่นอนว่าเพื่อนของเธอได้หักหลังเธอเข้าให้แล้ว

ฌอนที่เอาแต่นิ่งเงียบ ดวงตาที่เต็มไปด้วยขนตายาวดกหนาของเขามองไปที่ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามกับเขา

วันนี้เธอสวมเสื้อไหมพรมถักสีชมพู ผิวที่ลำคอของเธอขาวราวกับน้ำนม ทว่าใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำ รอยแดงนั้นได้ลามไปจนถึงผิวหนังที่ละเอียดอ่อนใกล้ ๆ ติ่งหูของเธอ

ดวงตาของเขาเป็นประกายออกมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม ภายในไม่ช้าเขาก็ละสายตาพลางจิบกาแฟ

เมื่อคิดขึ้นได้ เฟรยาจึงหยิบโทรศัพท์ของเธอออกมา และแสร้งทำเป็นเหมือนคุยเรื่องบางอย่างกับเพื่อนสนิทของเธอ “เธอคิดจะเช่าบ้านที่ไหน? ฉันคิดว่าอพาร์ทเมนต์นี้ก็ดูดีนะ จ่ายแค่ 800 ดอลล่าร์ต่อเดือนเอง”

เชสพูดขึ้น “อพาร์ทเมนต์ที่ดีประเภทไหนกันครับที่คุณสามารถเช่าได้ในราคา 800 ดอลล่าร์? ใครเป็นคนจะไปเช่า?”

เฟรยาถอนหายใจ “เคธี่ค่ะ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเช่าบ้านเพราะเธอถูกไล่ออกจากตระกูลโจนส์ เธอไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนในตอนนี้และเหลือเงินอยู่น้อยเต็มที เมื่อคืนเธอก็ไปพักที่โรงแรมถูก ๆ ที่ไม่มีแม้กระทั่งหน้าต่างในห้อง และยิ่งไปกว่านั้นนะคะ ผ้าปูเตียงก็ไม่ได้เปลี่ยน นอกจากนั้นยังมีคนสอดนามบัตรแผ่นเล็ก ๆ เข้ามาใต้ประตูด้วยค่ะ อันตรายมาก”

แคทเธอรีนก้มลงดื่มกาแฟของเธอเงียบ ๆ เฟรยาผู้ที่เป็นราชินีแห่งการแสดงละครที่ยอดเยี่ยมคือ เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอจริง ๆ

ฌอนขมวดคิ้วเล็กน้อย

เชสหันไปมองเขาพลางโอดครวญ “ฌอน นายปล่อยให้ภรรยาคนสวยของนายไปอยู่ในที่อันตรายแบบนั้นได้อย่างไร? นายมันขาดความรับผิดชอบที่จะดูแลเธอ!”

แคทเธอรีนตีโพยตีพายขึ้นมาในทันที “เป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันให้ขนมกับฟัดจ์จึงทำให้เธออาเจียน ฌอนทำถูกแล้วค่ะที่ไล่ฉันออกมา แล้วตอนนี้ฟัดจ์เป็นอย่างไรบ้าง? เธอสบายดีหรือยัง?”

เชสตอบขณะที่เผยยิ้มออกมา “อย่าโทษตัวเองไปเลยครับ เจ้าฟัดจ์ –”

“อาการไม่ค่อยดีหรอก” ก่อนที่เชสจะทันได้พูดต่อ ฌอนก็พูดแทรกขึ้นมา “ความรู้สึกผิดของคุณมันไม่มีประโยชน์”

เชสมีท่าทางแปลก ๆ เขารู้สึกสงสารแคทเธอรีนที่เขารู้สึกว่าไม่ควรถูกตำหนิ ฌอนใจร้ายมากเกินไป

แคทเธอรีนหน้าซีดลงทันที เธอนึกว่าอาการของเจ้าฟัดจ์ดีขึ้นแล้วและฌอนให้ความช่วยเหลือเธอเพราะเขาหายโกรธเธอแล้ว

“บอกผมว่าผมคุณจะชดใช้ให้ผมอย่างไร?” จู่ ๆ ฌอนก็พูดขึ้นอีกครั้ง

แคทเธอรีนยุ่งยากใจ “เงินหรือคะ? ฉันไม่มีอะไรเลย”

“...”

คิ้วของฌอนขมวดเข้าหากัน โดยปกติแล้วผู้หญิงคนนี้จะค่อนข้างฉลาด แต่ทำไมเธอถึงโง่ในเรื่องสำคัญอย่างนี้ด้วย?

“หมอบอกว่าฟัดจ์ต้องพักผ่อน ต้องจัดการดูแลเรื่องอาหารและการใช้ชีวิตของเธอด้วย ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ๆ คุณสามารถดูแลเรื่องอาหารของเธอตลอดสามมื้อต่อวันในช่วงเวลานี้ ไม่ต้องปล่อยให้เธอกินอาหารที่เลียนมาก ให้อาหารที่สดใหม่และมีประโยชน์กับเธอแทน ระบบย่อยอาหารของเธอจะได้ทำงานง่ายขึ้น”

“แค่ก แค่ก” เชสสำลักออกมาเมื่อได้ยินผู้ชายที่หน้าด้านคนนี้พูดพล่าม

หึ ในที่สุดเขาก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ฌอนต้องการคนดูแลที่แสนจะน่ารักคนนี้ฟรี ๆ

ฉลาด ฉลาดอะไรอย่างนี้

แคทเธอรีนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นเธอสอบถามกับเขา “คุณหมายความว่าฉันสามารถกลับไปอยู่ที่บ้านของคุณได้ใช่ไหมคะ?”

ฌอนเตือนเธอตรง ๆ “เอาความคิดอื่น ๆ ของคุณทิ้งไป นับจากนี้เป็นต้นไป คุณจะทำหน้าที่เป็นคนดูแลของฟัดจ์”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

แคทเธอรีนรู้สึกตื่นเต้นมากจนตาของเธอเป็นประกาย เท่าที่เห็นจากเรื่องต่าง ๆ เธอยังมีโอกาสที่จะได้เป็นป้าของอีธาน”

สุดท้ายในตอนนี้เธอสามารถทำหน้าที่เป็นคนดูแลแมว นี่หมายความว่าเธอสามารถเป็นคนดูแลส่วนตัวของฌอนได้ในอนาคต

ดวงตาของฌอนเป็นประกายด้วยความพึงพอใจ ไม่เพียงเขาจะไม่ได้ขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน ทว่าเขายังได้คนดูแลฟัดจ์อีกด้วย ด้วยวิธีนี้เขาสามารถยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว หลังจากที่รับประทานอาหาร เชสเป็นคนไปจ่ายเงินขณะที่แคทเธอรีนยืนอยู่ข้าง ๆ ฌอน

ทันใดนั้นเองก็มีบัตรใบหนึ่งยัดใส่มือของเธอ “เอาไป แล้วค่อยไปซื้ออาหารเย็นให้ฟัดจ์ที่ห้างสรรพสินค้าทีหลัง”

“ฟัดจ์กินอะไรคะ?”

แคทเธอรีนถือการ์ดเอาไว้ด้วยท่าทางที่ดูงุนงง เพราะเธอเองไม่เคยเลี้ยงแมว

ฌอนมองไปที่เธออย่างดูหมิ่น “ผมบอกคุณไปก่อนหน้านี้แล้วนะ อาหารจำพวกที่มีคุณค่าทางอาหาร สะอาดและสดใหม่”

“อ๋อ”

ช่างน่าปวดหัวอะไรอย่างนี้ ทุกวันนี้ชีวิตของแมวดีกว่ามนุษย์เสียอีก อาหารที่หมายถึงการบำรุงท้อง และทำให้เธอสบายท้องอย่างนั้นหรือ?

“แล้วคืนนี้คุณจะกลับบ้านไหม? คุณอยากทานอะไรหรือเปล่า? ฉันจะได้เตรียมเอาไว้ให้ค่ะ”

“อะไรก็ได้”

หลังจากที่พูดแบบนั้นแล้ว ฌอนก็ออกไปพร้อมกับเชส

เมื่อมองไปที่พวกเขาทั้งสองคนที่เดินออกไป เฟรยาพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะไปด้วย “ฉันอยากรู้ว่ามีเงินมากเท่าไรในบัตรใบนี้? มีการ์ดใบนี้ เงินคงจะไม่ขาดมือเธอแล้ว”

“ไม่รู้สิ ฉันจะไม่ใช้เงินเพราะมันเป็นของเขา” แคทเธอรีนส่ายหัว “ฉันจะหางานทำให้เร็วที่สุดภายในสองวันนี้”

“เอาอย่างนั้นก็ได้ เก็บมันไว้ให้ดี เพราะว่าเธอไม่ต้องหาบ้านเช่าแล้ว ฉันจะไปดูหนังกับแพทริค เขาจะมารับฉัน”

หลังจากนั้นเฟรยาก็ขึ้นไปบนรถแฟนของเธอ แคทเธอรีนเดินไปที่รถของเธอ

ขณะที่เธอมองเห็นร่างสูงของอีธานยืนพิงประตูรถของเธออยู่ เธอรู้สึกไม่สนใจเขา

มีคำกล่าวเอาไว้ว่ายิ่งรักใครสักคนมากก็ยิ่งรู้สึกเกลียดมากเช่นกัน นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกอยู่ในตอนนั้นอย่างแน่นอน

“รีเบคก้าเป็นคนบอกคุณหรืออย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่?”

เธอเงยหน้าขึ้น และจ้องไปที่ใบหน้าอันน่าทึ่งของอีธาน

ในตอนนั้นเอง ดวงตาที่คุ้นเคยของอีธานก็แสดงความไม่พอใจที่ซ่อนเอาไว้ออกมา

“เคธี่ ไม่ว่าคุณจะโกรธหรือหึงหวงมากแค่ไหนก็ตาม คุณก็ไม่ควรทำแบบนั้นกับพี่สาวของคุณ”

แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ ทว่าในไม่ช้าเธอก็ยิ้มออกมาและพูดขึ้น “เธอบอกคุณเรื่องนี้ใช่ไหม?”

“ผมรู้เรื่องนี้เอง เธอไม่ได้บอกผม มีบางคนโพสต์เหตุการณ์ในวันนี้บน Snapchat” อีธานตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “คุณให้คนฉีดชุดเดรสของพี่สาวของคุณในที่สาธารณะและลากเธอออกจากร้านอาหารด้วยท่าทางที่น่าอับอาย นอกจากพี่สาวของคุณแล้ว เจเน็ตและซินดี้ที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณก็ต้องเดือดร้อนเหมือนกัน สิ่งที่คุณทำมันแย่มากจนน่าโมโห”