20:00 น. แคทเธอรีนและเฟรยาเพิ่งมาถึงที่บาร์คาราโอเกะ ทันใดนั้นพวกเธอสังเกตเห็นคู่รักที่กำลังเดินมายังพวกเธอจากอีกด้านหนึ่ง ชายหนุ่มที่แต่งตัวอย่างไร้ที่ติ หน้าตาดูหล่อเหลาและสุภาพ พร้อมกับหญิงสาวที่อยู่ข้างกายเขาที่สวมเสื้อโค้ทชาแนลสีอัลมอลด์ เธอดูน่ารักด้วยผมที่ยาวและเป็นลอนของเธอ
ทันใดนั้น เฟรยาก็รู้สึกขายหน้าอย่างที่สุด
ผู้ชายที่เพิ่งบอกแก่เธอเมื่อไม่นานมานี้ว่า เขากำลังยุ่งอยู่กับงาน แต่กลับกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอกับผู้หญิงอีกคนหนึ่ง
แคทเธอรีนขมวดคิ้ว เธอดึงเพื่อนของเธอไปที่คู่รักนั้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ประดิษฐ์ขึ้นมา “ประธานแจ็คสัน ช่างบังเอิญเสียจริง! ฉันคิดว่าคุณบอกกับเฟรยาว่า คุณกำลังทำงานล่วงเวลาอยู่ที่ออฟฟิศนี่? คุณบอกว่าคุณยุ่งเกินกว่าที่จะมารับเธอ”
คำพูดตรงไปตรงมาของเธอทำให้ชายผู้นั้นหน้าแดง “ผมต้องทำงานล่วงเวลา แต่ลินดาโทรมาบอกว่าคุณชายคุกตามราวีเธอ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงอยู่ที่นี่”
ลินดาเสริมอย่างรวดเร็ว “ใช่แล้ว เฟรยา ฉันแน่ใจว่าคุณเคยได้ยินชื่อของคุณชายคุก เขาน่ารำคาญมาก”
เฟรยาขยับริมฝีปากของเธอ
แคทเธอรีนพูดด้วยรอยยิ้ม “สาวน้อย ฉันอิจฉาคุณจังเลยที่มีพี่ชาย ไม่เพียงแต่เขาเข้าร่วมงานเลี้ยงกับเธอในฐานะเพื่อนชาย แต่เขายังรีบมาช่วยเธอเมื่อเธอมีปัญหา เธอจะไม่สามารถมีแฟนได้เลย ถ้ามันยังเป็นแบบนี้ต่อไป ผู้ชายคนอื่นอาจจะเข้าใจผิดได้นะ ว่าคุณสองคนเป็นคู่รักกัน”
อย่างไม่คาดคิด สีหน้ากระวนกระวายโผล่ขึ้นมาบนใบหน้าของลินดา “แคทเธอรีน คุณกำลังพยายามจะพูดอะไร? ทำไมคุณไม่เชื่อว่าพวกเราไม่ได้มีอะไรต่อกัน? คุณคิดบ้างมั้ยว่าคำพูดของคุณจะส่งผลอย่างไรต่อเฟรยา”
แพทริคขมวดคิ้วกับเสียงนั้น
ลินดาหันมองเขาอย่างรู้สึกผิด “แพทริค ฉันขอโทษ ไปหาเฟรยา ฉันจะรีบวิ่งหนีออกไปจากสถานที่นั้นถ้าฉันรู้สึกถึงอันตราย”
“เอาล่ะ หยุดได้แล้ว”
เขารำคาญ เขาเหลือบตามองที่แคทเธอรีน “คุณโจนส์ มีบางอย่างที่คุณไม่เข้าใจ ดังนั้นก็เก็บความคิดของคุณไว้กับตัวคุณเอง”
เธอพูดอะไรไม่ออก “ฉันแค่ให้คำเตือนกับเธออย่างเป็นมิตร...”
“พวกเรารู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่โดยไม่ต้องการคำแนะนำของคุณ” เขาพูดแทรกขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...