คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 207

“แคทเธอรีน โจนส์ นี่แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ!” รีเบคก้ากรีดร้องแล้วรีบตบกลับโดยไม่รีรอ

เอลจึงตบหน้าอีกข้างของเธอแทน รีเบคก้าพูดอะไรไม่ออกด้วยความเจ็บปวด

เธอจ้องเขม็งไปที่แคทเธอรีน ทว่าไม่กล้าก้าวเท้าออกไปอีกแล้ว

แคทเธอรีนยิ้มออกมา “เจฟฟี่ฉันก็ตบมาแล้ว อย่างเธอยังน้อยไปด้วยซ้ำ คราวหน้าถ้าเธอไม่ระวังปากให้ดี ฉันจะตบเธอจนกว่าจะหลาบจำ”

จากนั้นเธอก็ผลักรีเบคก้าออกไปข้าง ๆ แล้วเดินออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม

รีเบคก้าจับแก้มของเธอเอาไว้ ความเกลียดชังลุกไหม้ในดวงตาของเธอ

‘แคทเธอรีน โจนส์ คอยดูเถอะ สักวันหนึ่งฉันจะฆ่าแกให้ได้!’

...

15:00 น.

ที่บนตึกชั้น 17 มีการจัดการประชุมขึ้น

ผู้จัดการทั่วไป แลร์รี่ แชปลิน นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ตามด้วยผู้บริหารระดับสูงของฮัดสัน

รองผู้จัดการวูล์ฟพูดขึ้น “ผู้จัดการแชปลิน ประธานโจนส์เพิ่งเข้ารับตำแหน่ง จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ ที่จะไม่เรียกให้เธอขึ้นมาประชุมประจำสัปดาห์ครั้งแรก?”

“เธอคิดว่าเธอเป็นใคร?” แลร์รี่พูดขึ้นด้วยความดูถูก “เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงโง่ ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง เอาล่ะ เริ่มการประชุมกันเถอะ ผู้จัดการโจนส์ ได้ข้อสรุปเรื่องบริษัทตกแต่งโครงการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หรือยัง?”

รีเบคก้าสวมหน้ากากอนามัยเอาไว้ ขณะที่อดทนกับความเจ็บปวดซึ่งเกิดขึ้นบนในหน้าของเธอ “ยังไม่เป็นที่เรียบร้อยค่ะ ราคาที่บริษัทเหล่านั้นเสนอมาสูงเกินไป แล้วฉันก็คิดว่าเราสามารถขอให้ทีมก่อสร้างจัดการเองได้ แล้วฉันก็เพิ่งร่างแบบออกมาให้ทุกคนได้ดูค่ะ”

จากนั้นเธอจึงส่งแบบร่างที่เรียงซ้อนกันไปให้

บรรดาผู้บริหารต่างชื่นชมกันอย่างเต็มที่

“การออกแบบนี้สร้างสรรค์มาก แบบพวกนี้อยู่ในระดับไฮเอนด์และน่าจับจอง แต่ก็ไม่หรูหราจนเกินไป มีรสนิยมมาก”

ถึงผมจะบอกคุณ ก็อาจจะมีบางเรื่องที่คุณไม่เข้าใจ ผมเลยไม่ได้แจ้งให้คุณทราบ”

หลังจากที่เขาพูด ห้องประชุมก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างประหลาด

ทุกคนต่างรอดูท่าทางของแคทเธอรีน ว่าเธอจะทำอย่างไรเมื่อเธออารมณ์เสีย ทว่าใบหน้าสวยหวานของเธอกลับเผยรอยยิ้มออกมาอย่างใจเย็น “ผู้จัดการแชปลินคะ ดิฉันยืนอยู่ที่นี่อยู่นานแล้วนะคะ เมื่อไหร่คุณจะหลีกทางคะ? คุณไม่รู้ว่าใครเป็นคนดูแลบริษัทหลังจากที่นั่งเฉย ๆ อยู่นานเกินไปเหรอคะ?”

เธอหัวเราะเสียงใส ทว่ามีความเย็นชาแผ่ออกมาจากแววตาของเธอ

แลร์รี่รู้สึกอับอายขึ้นมาทันที

แคทเธอรีนหันไปหาเอลและเคซี่ “ดูเหมือนว่าผู้จัดการแชปลินจะจำไม่ได้จริง ๆ ด้วย ช่วยลากเขาออกไปที”

ก่อนที่แลร์รี่จะทันได้ตอบโต้ เขาก็ถูกเอลลากลงไปกับพื้นด้วยมือข้างเดียว

เขาเริ่มโมโห “เธอ...”