คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 208

“มาประชุมกันต่อเถอะค่ะ ทุกคนกำลังหารือเรื่องอะไรกันอยู่คะ?” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมาพลางมองดูผู้คนอย่างไม่รู้สึกรู้สา

“เรากำลังหารือกัน เรื่องการออกแบบของโครงการพัฒนาครับ ผู้จัดการโจนส์นำแบบมาเสนอ ทั้งผู้จัดการทั่วไปแชปลินและพวกเราที่เหลือ ต่างก็รู้สึกว่าแบบร่างเหล่านั้นร่างออกมาได้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว” รองผู้จัดการวูล์ฟส่งแบบให้อย่างเก้ ๆ กัง ๆ

หัวใจของรีเบคก้าแทบจะระเบิดออกมานอกอก เธอคิดไม่ถึงว่าแคทเธอรีนจะมา แคทเธอรีนต้องจำแบบร่างได้แน่นอน

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่สำคัญ ถึงแคทเธอรีนจะพูดว่ารีเบคก้าขโมยแบบร่างไป แต่จะไม่มีใครเชื่อเธอ มีแต่จะทำให้ผู้บริหารหัวเราะเยาะเธอ

แคทเธอรีนรับแบบมา แล้วจากนั้นจึงกระซิบกระซาบกับเอลสองสามคำ

หลังจากที่เอลพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป แคทเธอรีนจึงพูดต่อ “การออกแบบนี้ดีมากเลยนะคะ แบบถูกพิมพ์เวลา 01:00 น. พอดี ผู้จัดการโจนส์ คุณต้องอดหลับอดนอนร่างแบบนี้พวกนี้เลยสินะคะ”

“ใช่ ผู้จัดการโจนส์พูดว่าเธอไม่ได้นอนมาหลายวันแล้ว”

“ผู้จัดการโจนส์ทำงานอย่างหนัก”

ในห้องประชุมเต็มไปด้วยเสียงชื่นชมดังก้องไปทั่ว รีเบคก้าภูมิใจในตัวเองมาก เพราะเธอตั้งใจพิมพ์แบบร่างออกมาตอนดึก ๆ เองกับมือ “ประธานโจนส์คะ คุณคิดยังไงกับการออกแบบของฉันบ้างคะ?”

“เป็นการออกแบบที่ดีเยี่ยม มีเรื่องบังเอิญบางอย่างเกิดขึ้น ที่ฉันทำแบบร่างเหมือนกันนี้หายไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็กลับคำ

ทุกคนตกตะลึง ทว่ารีเบคก้าไม่ได้แสดงท่าทางกระวนกระวายออกมา เธอแสร้งทำเป็นตกใจพลางยกมือขึ้นป้องปากแทน “คุณคงไม่ได้กำลังพูดเป็นนัย ๆ ว่าฉันลอกแบบของคุณหรอกนะ ใช่ไหมคะ?”

“ประธานโจนส์ นี่คุณอิจฉาความสามารถของผู้จัดการโจนส์เหรอ?” แลร์รี่เยาะเย้ย “ทุกคนรู้ว่าคุณกับพี่สาวเข้ากันไม่ได้ แต่ไม่จำเป็นต้องเอามาเกี่ยวข้องกันในบริษัทที่คุณแย่งชิงมา”

ในตอนนั้นเอง ทุกคนมองมาที่แคทเธอรีนอย่างดูถูกเหยียดหยาม เธอเห็นแก่ตัวเกินกว่าที่จะดำรงตำแหน่งประธาน

“ดิฉันทราบค่ะ ว่าทุกท่านคงไม่เชื่อดิฉัน” แคทเธอรีนถอนหายใจออกมา “โชคดี ที่ดิฉันได้ทำการแจ้งความไว้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจเมื่อสิบวันก่อนแล้ว อีกทั้งข้อมูลต้นฉบับการออกแบบของดิฉันในตอนนั้นก็ได้ถูกส่งไปให้เจ้าหน้าที่ตำรวจแล้วด้วยเหมือนกัน ตำรวจมีสำนวนคดีของดิฉัน เราจึงสามารถพิสูจน์ได้ ถ้าเราตรวจสอบมัน”

รีเบคก้ารู้สึกตกใจ แล้วรีบแกล้งทำเป็นร้องไห้ออกมา “ฉันเป็นแค่ผู้จัดการกระจอก ๆ ประธานโจนส์ คุณเพ่งเล็งฉันแบบนี้ได้ยังไง? ฉันออกแบบเสร็จตั้งนานแล้วและแค่พิมพ์ออกมาช้าเท่านั้น”

ด้วยท่าทางที่อ่อนแอของเธอ ทำให้ผู้บริหารหลายคนคิดว่าแคทเธอรีนจงใจเพ่งเล็งเธอ

รีเบคก้าไม่อาจหาคำใดมาแก้ต่างได้อีก เพราะเธอไม่ได้ศึกษาข้อมูลจริง ๆ

พวกผู้บริหารต่างส่ายหน้าไปตาม ๆ กัน ทุกคนรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

ในตอนนั้นเอง เอลเดินเข้ามาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคน

หนึ่งในนั้นจับรีเบคก้าใส่กุญแจมือ “คุณโจนส์ เราได้รับแจ้งว่าคุณขโมยผลงานของผู้อื่น ช่วยมาที่สถานีตำรวจกับเราเพื่อทำการสอบสวนด้วย”

“ไม่ ฉันไม่ไป! ฉันไม่ได้ทำ!” รีเบคก้ากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“หยุดกรีดร้อง ไปได้แล้ว” เจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนตะคอกใส่เธอ แล้วลากเธอออกไปด้วยความฉุนเฉียว

“ฉันโดนใส่ร้าย! ฉันไม่ได้ขโมยผลงานของใคร ฉันไม่ได้ทำ!”

ขณะที่เสียงกรีดร้องของเธอค่อย ๆ จางหายไป แคทเธอรีนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องประชุมก่อนที่จะมาหยุดลงที่แลร์รี่เป็นคนสุดท้าย “ผู้จัดการแลร์รี่ ฉันรู้มาว่าคุณเป็นคนแต่งตั้ง รีเบคก้า โจนส์ขึ้นมา ฉันชักจะไม่แน่ใจในวิสัยทัศน์ และความสามารถในการเป็นผู้นำบริษัทของคุณแล้วจริง ๆ”