คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 210

“ไม่สำคัญหรอก ตราบใดที่เธออยากจะทำมัน มีอีกเรื่องหนึ่ง รีเบคก้า โจนส์ที่ตอนนี้อยู่ในคุก ตรวจสอบให้แน่ใจด้วยนะ ว่าเธอได้รับการดูแลอย่างดี”

ดวงตาของฌอนฉายแววเย็นชาออกมา

ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานทั้งหมด ที่รีเบคก้าเคยทำไว้กับแคทเธอรีน มันจะต้องย้อนกลับไปสนองเธอในคุก

...

วันต่อมา ข่าวคาวของผู้จัดการของฮัดสันแพร่กระจายไปทั่วสาขา

แลร์รี่ แชปลินโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ชื่อเสียงของเขาถูกทำลายจนย่อยยับหมดแล้ว

ภาพที่เขากำลังกกกอดกับเมียน้อยในที่สาธารณะแพร่กระจายไปทั่ว อีกทั้งวีดิโอที่เขาตบตีภรรยาก็ถูกส่งต่อ ๆ ไปด้วยเช่นกัน

ความเห็นนับหมื่นในโลกออนไลน์กำลังวิพากษ์วิจารณ์เขาในทุก ๆ วัน

ในห้องทำงานของประธานบริษัท ผู้จัดการแชปลินโวยวายด้วยความเดือดดาล และชี้หน้าของแคทเธอรีน “แกเป็นคนทำเรื่องนี้ใช่ไหม? แกเป็นคนปล่อยภาพวีดิโอในห้องประชุมใช่ไหม?”

“ดิฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่” แคทเธอรีนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอมีท่าทางเสียใจ “ผู้จัดการแชปลิน ดิฉันคิดไม่ถึงเลย ว่าคุณจะเป็นผู้ชายแบบนั้น คุณทำให้เราผิดหวังมากไม่พอ นี่คุณยังทำลายชื่อเสียงบริษัทของเราอีกด้วย”

“กล้าดียังไงมาพูดแบบนั้น นังเพศยา?! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าแกอยู่เบื้องหลังเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้! แกคิดว่าจะปั่นหัวฉันได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

แลร์รี่ แชปลิน ก้าวยาว ๆ ไปหาแคทเธอรีน และกำลังจะยกเท้าขึ้นถีบเธอ ทว่าเอลวิ่งเข้ามากดเขาลงกับโต๊ะ

“สารเลว ปล่อยฉัน!” แลร์รี่ตะคอกออกมา

แคทเธอรีนโทรไปยังโทรศัพท์ภายใน เพื่อเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา “รีบมาเอาเขาออกไป ดิฉันคิดว่าตอนนี้ผู้จัดการแชปลินอารมณ์ไม่ค่อยดี ดังนั้นฉันจะให้รองผู้จัดการวูล์ฟจัดการเรื่องของบริษัทแทน”

“แคทเธอรีน โจนส์ ฝากไว้ก่อนเถอะ! แกกล้าดียังไงที่จะทำให้ฉันเป็นหุ่นเชิด? ฝันไปเถอะ!”

หลังจากที่แลร์รี่ถูกลากออกไปแล้ว รองผู้จัดการวูล์ฟก็รีบเข้ามา

เมื่อเผชิญกับใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของแคทเธอรีนอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาในใจ ผู้บริหารไม่เคยให้ความสำคัญกับเธอมาก่อน ทว่าเพิ่งผ่านไปเพียงวันเดียวเท่านั้น ชื่อเสียงของผู้จัดการแชปลินก็ถูกทำลายจนย่อยยับไม่มีชิ้นดี

“ดีมากค่ะ ดิฉันเชื่อใจคุณ ดิฉันจะทำให้ผู้จัดการแชปลินไม่มีที่ยืนในบริษัทอีกต่อไป”

ร่างกายของแคทเธอรีนแผ่รังสีความเยือกเย็นออกมา

ที่ด้านข้าง เอลมองไปที่เธอ แล้วสังเกตเห็นว่าเธอเริ่มมีออร่าคล้ายกับฌอนตอนที่เขาทำงานเข้าไปทุกวัน

หลังจากที่รองผู้จัดการวูล์ฟออกไป แคทเธอรีนก็ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง และพูดด้วยริมฝีปากแห้งผาก “ฉันเป็นคนทำให้แลร์รี่ แชปลินถูกทำร้าย เอล เธอคิดว่าฉันโหดร้ายเกินไปไหม?”

“ไม่ค่ะ” เอลตอบเรียบ ๆ “ถ้าคุณไม่โหดร้าย คุณจะปราบหมาป่าที่อยู่ข้างล่างนั่นได้ยังไง?”

“ใช่ ฉันต้องดูแลฮัดสันไม่ให้ขาดตกบกพร่อง ฉันต้องแก้แค้นให้คุณย่าของฉันให้ได้”

แคทเธอรีนกำมือแน่น เธอต้องแก้แค้นให้แม่ของเธอด้วย

ภาระที่เธอกำลังแบกเอาไว้หนักเกินกว่าที่เธอมีความปรานีได้