คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 215

ลมหายใจของฌอนสะดุด เขาเลิกคิ้วขึ้น “นี่คุณกำลังพยายามทำให้ผมลืมด้วยวิธีนี้เหรอ หื้ม? คุณรู้ไหมว่าคืนนี้เป็นครั้งแรกของผมที่เข้าไปทานอาหารในเคเอฟซีน่ะ?”

แคทเธอรีนรู้สึกว่าเขากำลังอ่อยเธอ บางที ผู้หญิงก็มักจะอ่อนไหวง่าย เมื่อเธอรู้สึกว่าฌอนทำเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้เธอ เธอก็อยากจะเติมความหวานราวกับน้ำผึ้งให้กับเขา

“แล้วนี่ล่ะคะ? ทำให้คุณพอใจได้หรือเปล่า?” หญิงสาวกัดริมฝีปากอมชมพูของเธอ แล้วเธอจึงโอบรอบคอของเขาเอาไว้ด้วยใบหน้าแดงก่ำ พลางจูบเขาอีกครั้ง

คราวนี้ฌอนประคองศีรษะของเธอเอาไว้แล้วจุมพิตเธอให้นานขึ้น เมื่อเธอเริ่มรู้สึกหายใจไม่ออก เขาจึงผละออกจากเธอ

...

ในห้องส่วนตัวอันหรูหรา

สตีเฟ่นและเจเน็ตพยายามสร้างความพอใจให้กับชายหนุ่มที่นั่งอยู่กึ่งกลางโซฟา

ชายคนนั้นคือ วิลลี่ ที่มาจากแคนเบอร์ร่า

ตระกูลฮิลล์เป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมลเบิร์น แม้แต่สมาชิกคนอื่น ๆ ในตระกูลฮิลล์ยังได้รับความนับถือเป็นอย่างมากในประเทศนี้

“คุณชายฮิลล์ ผมขอแนะนำแฟนของผม รีเบคก้า”

สตีเฟ่นมาพร้อมกับรีเบคก้า “คุณพ่อของเธอเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของฮัดสันครับ เธอนำของขวัญมามอบให้แก่คุณในคืนนี้ด้วย”

คืนนี้ รีเบคก้าสวมเดรสตัวยาวสีอ่อนที่เน้นให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งของรูปร่างที่ได้สัดส่วนสวยงามของเธอ แม้ว่าเธอจะสวยไม่เท่าแคทเธอรีน ทว่าตระกูลโจนส์ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในครอบครัวที่มียีนเด่น

เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ เมื่อเธอระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน ความไร้เดียงสาที่ซ่อนอยู่ก็เผยออกมา

ดวงตาของวิลลี่ฉายแววน่ากลัวออกมา

รีเบคก้าเข้าใจผู้ชายเป็นอย่างดี ถ้าเธอแต่งงานเข้าตระกูลฮิลล์ได้ เธอจะไม่สนใจผู้ชายอย่างสตีเฟ่นอีกต่อไป

เธอส่งยิ้มยั่วยวนออกมา “คุณชายฮิลล์ ครอบครัวของฉันอยากมอบหยกนี้ให้กับคุณ หินประวัติศาสตร์นี้มาจากเหมืองหยกเนไฟร์ต ที่เมืองโคเวลค่ะ มันได้รับการสืบทอดมาแล้วหลายศตวรรษ”

รีเบคก้าพูดขัดขึ้น “อย่าเข้าใจฉันผิดไปสิคะ สุดท้ายแล้ว คุณก็ยังเป็นคนที่ฉันรัก เมื่อกี้นี้คุณชายฮิลล์ไม่ยอมปล่อยฉันไป...”

“ผมเข้าใจแล้ว ผมจะได้ไม่ต้องอารมณ์เสียกับเรื่องนี้” สตีเฟ่นลูบหลังมือของเธอเบา ๆ “โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อตระกูลของคุณจัดการเรื่องนี้ได้แล้ว ครอบครัวของเราทั้งคู่ก็จะสามารถก้าวหน้าและประสบความสำเร็จได้”

“ดีแล้วค่ะ ที่คุณเข้าใจ” น้ำเสียงของรีเบคก้าเจือด้วยความเย็นชา ไม่นานก็หายไป สุดท้ายแล้ว เธอร่วมมือกับสตีเฟ่นเพื่อผลประโยชน์เท่านั้น

“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเอาใจคุณชายฮิลล์” สตีเฟ่นลูบไล้เส้นผมของเธอ “ผมจะรอ”

“ขอบคุณค่ะ”

จากนั้นรีเบคก้าก็นั่งลงข้าง ๆ วิลลี่อีกครั้ง

คราวนี้วิลลี่ยกมือขึ้นโอบรอบเอวของเธอ

เวลา 23:00 น. วิลลี่ดูเหมือนจะเมา สตีเฟ่นขอให้รีเบคก้าพาเขาขึ้นไปพักผ่อน