คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 217

“คุณชายฮิลล์คะ ฉันอยากร่วมงานกับคุณในโครงการนี้นะคะ แต่ตอนนี้ฉันเพิ่งถูกไล่ออกออกจากฮัดสัน” รีเบคก้าพูดอย่างหดหู่พลางฝืนยิ้มด้วยความขมขื่น “คุณพ่อและฉันมีตำแหน่งเป็นเดิมพัน...”

“ผมแก้ปัญหาให้คุณได้ทุกอย่าง ตราบใดที่คุณทำหน้าที่ได้ดีตลอดเวลาที่อยู่กับผม” วิลลี่เผยยิ้มออกมา “ผู้หญิงที่อยู่รอบ ๆ ตัวผม ต่างได้รับการดูแลเป็นอย่างดีจากผม”

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันเองก็จะดูแลคุณเป็นอย่างดีเหมือนกันค่ะ” ด้วยการตัดสินใจเด็ดขาด เธอจูบเขาเพื่อเป็นการสัญญาจากเธอ

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงร้องโหยหวนของรีเบคก้าก็ดังขึ้นภายในห้องอีกครั้ง

เธอร้องไห้ด้วยความขมขื่น พลางคิดในใจ ‘นังแคทเธอรีน ตอนนี้ฉันเจ็บปวด ทุกข์ทรมานแสนสาหัส ในอนาคต ฉันจะกลับไปคิดบัญชีกับแกทั้งต้นทั้งดอก’

...

ช่วงเวลาสิ้นปีใกล้เข้ามาทุกที

งานเฉลิมฉลองวันครบรอบของบริษัทฮัดสันถูกจัดขึ้นในโรงแรมเจ็ดดาว

ฮัดสันไม่เพียงแต่เชิญคนมีชื่อเสียงหลายคนให้มาร่วมงานฉลองในค่ำคืนนี้เท่านั้น แต่ผู้มีอิทธิพลในวงการธุรกิจต่างก็มาร่วมงานด้วยเช่นกัน

19:00 น.

ในฐานะประธานคนใหม่ แคทเธอรีนเข้าไปในโรงแรมช้า ๆ ด้วยรถเบนท์ลีย์

เมื่อประตูรถถูกเปิดออก เธอสวมชุดราตรีสไตล์วินเทจตัวยาวสีดำคู่กับกระเป๋าปักหมุดสไตล์วินเทจ มันเป็นเรื่องยากที่จะโดดเด่นเมื่อสวมชุดราตรีสีดำ ทว่า หญิงสาวยังคงความสวยและความสง่างามของเธอเอาไว้ได้ ด้วยใบหน้าที่สวยหวานและริมฝีปากสีแดงที่ดูราวกับกุหลาบแรกแย้ม

พวกนักข่าวเริ่มยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปของเธอเอาไว้

ด้วยตำแหน่งและบุคลิกท่าทางของเธอ เธอถือได้ว่าเป็นประธานที่อายุน้อยที่สุดและสวยที่สุดในเมลเบิร์น

แคทเธอรีนโพสต์ท่าถ่ายภาพ หลังจากนั้นไม่นาน จู่ ๆก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นที่ข้าง ๆ เธอ

“มาดูนี่เร็ว! นี่มัน บูกัตติ เลอ ออ แบลน รุ่นลิมิเต็ดอิดิชั่นไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันได้ยินมาว่าทำจากโลหะผสมไทเทเนี่ยม ราคามากกว่า 50 ล้านดอลล่าร์เลยนะ”

“ดูป้ายทะเบียนรถสิ โคตรเจ๋ง!”