คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 230

“ฉันรู้แล้ว นายทำได้ดีนี่”

ฌอนนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่แยแสให้ความรู้สึกถึงความเย่อหยิ่งที่ฉายแววออกมาจากใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

วิลลี่รู้สึกโล่งอก ก่อนที่เขาจะทันได้พูด ริมฝีปากบางของฌอนก็ขยับ

“แต่… เธอไม่ได้สงสัยอะไรใช่ไหม?”

เมื่อฌอนพูดจบ บรรยากาศโดยรอบก็เย็นเฉียบลง และความกลัวก็แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณ หัวใจของวิลลี่เหมือนจะหยุดเต้น

“อย่าโกหกฉันวิลลี่” ฌอนเตือน “แกจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นตอนแกอายุ 18 ปี หลังจากที่แกโกหกฉัน?”

วิลลี่สะดุ้งสุดตัว ตอนที่เขาอายุ 18 ปี เป็นปีที่ชีวิตของเขามืดมนที่สุด

“เธอ… เธอสงสัยครับ” เขาตัวสั่นราวกับลูกนก วิลลี่หวาดกลัวเกินกว่าจะเก็บอาการได้ “ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคุณมาจากตระกูลฮิลล์ แต่ผมไม่ได้เป็นคนบอกเธอ เธอหลอกล้วงความลับจากผมเอง ผมไม่ทันได้ระวังตัว มิหนำซ้ำเรายังนามสกุลเดียวกันอีก...”

ฌอนนวดที่หว่างคิ้วของเขา เขารู้อยู่ก่อนแล้วว่า เจ้าโง่วิลลี่จะต้องทำตามคำสั่งของเขาไม่ได้ และมีแต่จะสร้างปัญหาให้เขามากขึ้น

วิลลี่พูดติดขัด “พี่ฌอน พี่ไม่กลัวว่าเธอจะจับพี่ แล้วสร้างความวุ่นวายให้กับพี่ หลังจากที่เธอรู้ว่าพี่เป็นใครแล้วเหรอครับ? จริง ๆ แล้ว เรื่องนี้เกิดขึ้นตลอด ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน ผู้หญิงมากมายก็พากันยกโขยงมาหาเรา พูดก็พูดนะครับ เธอไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักของพี่เลย”

“หุบปากของแกไป” ดวงตาที่เย็นชาของฌอนจ้องไปที่เขา “ออกจากเมลเบิร์นไปเดี๋ยวนี้”

“ครับ ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

วิลลี่เองก็ไม่อยากอยู่ในที่นี่แล้วเหมือนกัน เขารีบเก็บของและจากไปทันที

ฌอนลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดที่หน้าต่างสไตล์ฝรั่งเศสภายในห้อง คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน เขาเป็นคนขี้ระแวง ตอนที่เขาอยู่ในตระกูลฮิลล์อันทรงเกียรติขณะที่เขายังเด็ก มีผู้หญิงมากมายเข้าหาเขาเพราะสถานะของเขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกรังเกียจ ดังนั้น เขาจึงไม่เคยบอกแคทเธอรีนถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา ด้วยหวังว่าเธอจะรักในแบบที่เขาเป็น

อย่างไรก็ตาม วันนี้เธอก็ได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว เธอจะคิดอย่างไรกับเขา?