คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 28

ประตูค่อย ๆ เปิดออกหลังจากนั้นไม่นาน

รีเบคก้าเดินเข้ามาหาเธอขณะที่กางร่มให้ตัวเองเพื่อกันฝน ความเห็นแก่ตัวแผ่กระจายอยู่บนใบหน้าของเธอ “เคธี่ ขอบใจมากนะ การออกแบบของเธอ ทำให้ฉันได้สิทธิ์ในการดูแลโครงการนี้ เธอนี่เก่งจริง ๆ เลย”

แคทเธอรีนเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอลุกโชนด้วยความโกรธ

ผู้หญิงอีกคนยิ้มออกมา “ไม่ต้องโกรธไปหรอกนะ โครงการจะต้องเป็นของฉันไม่ว่าจะมีการออกแบบของเธอหรือไม่ อีธานใช้เส้นสายให้ฉันแล้ว บางทีเธออาจจะยังไม่รู้ว่าลุงของเขาเป็นเพื่อนสนิทกับประธานซอเยอร์ใช่ไหม? การออกแบบของเธอเป็นเพียงส่วนประกอบของแผนเท่านั้น”

ลุง... ฌอนอย่างนั้นเหรอ?

แคทเธอรีนรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกสัตว์ฉีกกระชากเป็นชิ้น ๆ ด้วยกรงเล็บอันแหลมคมของมันจนกระทั่งเธอหายใจไม่ออก

เธอรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่เขาให้โอกาสเธอ

ทำไมเธอไม่รู้เลยสักนิดว่าเขาได้ทำการตัดสินตอนจบเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ทำไมเขาถึงต้องโกหกด้วย? เขาก็รู้ว่าเธอทุ่มเทให้กับโครงการนี้มากแค่ไหน

มีบางอย่างสะท้อนแสงในดวงตาของเธอ ทว่าเธอไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตาของเธอเอง

เป็นปกติที่รีเบคก้าจะรู้สึกสะใจในความทุกข์ของผู้หญิงคนนี้

“น่าเสียดายที่คงจะไม่มีใครในวงการออกแบบจ้างเธอทำงานอีกแล้วหลังจากที่รู้ว่านิสัยของเธอแย่มาก น่าสมเพชจริง ๆ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะดูแลครอบครัวของเราเป็นอย่างดี ปล่อยให้ฉันดูแลซัมมิทและอีธานเอง”

“พูดตามตรงนะ อีธานคิดว่าเธอไม่ดีพอ เขารู้สึกอับอายที่เห็นเธอแจกใบปลิวตามท้องถนน เขาบอกกับฉันว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา”

“รีเบคก้า ฉันทำอะไรผิดกับเธอเหรอ?”

ด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นออกมา แคทเธอรีนเสียสติไปชั่วขณะหนึ่ง เธอกระโจนเข้าใส่รีเบคก้า ทำให้เธอล้มเงยหน้าลงไปแล้วบีบคอของเธอ

รีเบคก้าไม่ได้แสดงความรู้สึกตกใจเพียงแต่เผยรอยยิ้มที่ยากจะเข้าใจออกมา