คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 285

“ไม่แย่นี่ ถือแก้วเหล้าของคุณไว้”

ผู้คนต่างพากันส่งเสียงเชียร์ และคุณชายคนต่อมาก็เดินเข้ามาให้ดื่มแก้วละพันเหรียญ

เธอดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนกระทั่งบริเวณท้องชินชาไปด้วยความเจ็บปวด หลังจากเธอจัดการกับผู้ชายคนที่เก้าเสร็จ คนเดียวที่เหลืออยู่คือ ร็อดนีย์ สโนว์

เธอเดินโซเซ เธอเห็นภาพซ้อนเต็มไปหมดและดูเหมือนว่าจะมีร็อดนีย์หลายคน เธอจำเขาได้เพียงจากเสื้อโค้ทหนังเท่านั้น เธอไม่สามารถแม้กระทั่งแยกแยะรูปร่างของเขาได้อีกต่อไป “คุณชายสโนว์ ตอนนี้คุณน่าจะเล่นกับฉันจนพอใจแล้ว แก้วสุดท้ายสำหรับรางวัลใหญ่ โอเค?”

ร็อดนีย์จ้องไปที่หญิงสาวซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา ผู้ชายส่วนใหญ่จะไม่สามารถดื่มเหล้าเก้าแก้วซึ่งเข้มขนาดนี้ได้ในครั้งเดียว แม้เธอจะเมาแล้วแต่ดวงตาของเธอยังคงเป็นประกายเมื่อเธอจ้องกลับมาที่เขา หลังของเธอยืดตรงและเต็มไปด้วยความทะนงเช่นกัน

ร็อดนีย์หัวเราะด้วยเสียงต่ำ “ทำไมผมต้องเห็นด้วย? ผมจะไม่ให้ผู้หญิงอย่างคุณสักเพนนีเดียว”

“ถ้าคุณอยากได้ก็ไปขอพวกคนตรงนั้นสิ”

แคทเธอรีนรู้สึกเพียงความหนาวที่วิ่งตรงไปถึงกระดูก เธอไม่เคยถูกรังเกียจจากผู้ชายคนไหนมาก่อน

เธอรู้สึกเสียใจจริง ๆ ที่ตกหลุมรักฌอน

เขาและเพื่อนของเขาเป็นปีศาจที่ซุกซ่อนอยู่ในร่างมนุษย์

ผู้คนที่อยู่ด้านหลังเธอกำลังจับตาดูเธออยู่ ถ้าเธอไป อะไรจะเกิดขึ้นต่อก็ไม่สามารถคาดเดาได้อย่างแน่นอน

ทันใดนั้น ประตูเรือยอร์ชก็ถูกเตะออก และเธอเห็นผู้ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาอย่างเลือนราง

เธอเมามากเกินไปที่จะเห็นใบหน้าของเขาและเดินโซเซไปโดยไม่รู้ตัว “คุณชาย คุณให้ฉันหนึ่งพันดอลล่าร์เพื่อดื่มหนึ่งแก้วได้ไหม?”

รูม่านตาของฌอนหดลงทันที

น้ำเสียงของเขาทำให้เธอหัวเราะ

ถ้ามันเป็นเขา เธอก็ไม่รังเกียจที่จะจูบ

เธอเขย่งปลายเท้าและจูบเขา “ฉันอ้อนวอนคุณ”

เธอจูบเข้าที่แก้มของเขา เพราะเธอเมาเกินไปที่จะเห็นริมฝีปากของเขา

ร่างกายของฌอนแข็งทื่อ และบรรดาโทสะที่น่ากลัวภายในตัวเขาก็ถูกจุดสว่างขึ้น เธอจำเขาไม่ได้และมองเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าเท่านั้น แล้วเธอจูบคนอื่นง่าย ๆ แบบนี้ได้อย่างไร?

เธอเป็นผู้หญิงที่ปล่อยตัวเช่นนี้เสมอมาเลยเหรอ?

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เขาจะโกรธแคทเธอรีนก็เดินโซเซและล้มลงด้านข้าง เขาคว้าเธอโดยอัตโนมัติ เธอเมาจนหมดสติไปแล้ว