คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 309

ฌอนรีบกลับไปที่ห้อง ไม่มีไฟดวงใดถูกเปิดขึ้น มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องว่างเปล่า

เขาตรงไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าและเปิดไฟขึ้น หญิงสาวที่กำลังสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ร้องขึ้นเสียงหลง และปกปิดร่างกายของเธอด้วยประตูตู้เสื้อผ้า ดวงตาสีเข้มของเธอทำให้เธอดูราวกับเป็นลูกกวางน้อยที่กำลังหวาดกลัว ทั้งใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอาย

ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มร้ายกาจ “อะไรกัน? นี่มีโจรบุกเข้ามาในห้องผมแล้วขโมยเสื้อผ้าของผม แถมยังกล้าจ้องมาที่ผมอีกเหรอ?”

“ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับคุณนะคะ คนข้างนอกตามหาฉันให้ทั่วไปหมด”

แคทเธอรีนรู้สึกกระวนกระวายใจ ทว่าเสื้อผ้าของเธอเปียกโชกรวมถึงผมของเธอก็เปียกไม่ต่างกัน เธอออกไปสภาพแบบนี้ไม่ได้ เธอจะดูน่าสงสัย

“แล้ว... เกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ?” ฌอนพิงประตูอย่างไม่แยแส มองดูราวกับเขาไม่สนใจ

“ฌอน ฮิลล์คะ...” ใบหน้าของแคทเธอรีนซีดเผือด เธอไม่อาจทำลายตระกูลยูลได้ นับประสาอะไรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณชายที่มีแต่เรื่องฉาวโฉ่อย่างวิลลี่ และปล่อยให้นิโคลาลอยนวลไปกับเรื่องนี้

“คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ” แววตาของฌอนฉายแววลึกซึ้ง

แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ ใบหน้าแดงเห่อด้วยความอับอาย “ฌอน ฮิลล์ คุณอย่ามานอกเรื่อง แฟนตัวจริงของคุณอยู่ข้างนอก”

“แล้วยังไง? ผมต้องการคุณ”

ฌอนย่างสามขุมเขาไปหาเธอ มือขวาของเขาเท้าที่ชั้นวางซึ่งอยู่ใกล้กับข้างหูของเธอ ดวงตาของเขาราวกับมีแรงดึงดูดที่สามารถดึงดูดผู้คนได้

หัวใจของแคทเธอรีนเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเธอมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาที่อาจทำให้คนอื่นตบตีแย่งชิงกันได้

...

ในห้องแต่งตัวที่มีพื้นที่จำกัด ฌอนจุมพิตริมฝีปากสีแดงของแคทเธอรีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แคทเธอรีนหันหนีด้วยความอับอายเกินกว่าจะสบตากับเขา “พอแล้วนะคะ คุณสัญญาแล้วว่าจะช่วยฉัน”

พวกผู้หญิงตัวแข็งทื่อ เมลานี่รู้ตัวว่าเธอเพิ่งพลั้งปากพูดออกไป

เขาเยาะเย้ยช้า ๆ “จะเป็นการดีกว่า ถ้าคุณไม่ใช้วิธีสกปรกที่คุณเคยใช้ในตระกูลยูลที่นี่ นี่เป็นบ้านตระกูลฮิลล์ คุณน้า คุณน้าก็รู้จักนิสัยของผมดี อย่ายั่วให้ผมโกรธดีกว่า”

เขากระแทกประตูปิดเสียงดังปัง

ในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็โทรไปที่เบอร์โทรศัพท์ของคนรับใช้ เพียงไม่นาน คนรับใช้เก่าแก่อายุกว่า 50 ปี ก็มาพร้อมกับเสื้อผ้าใหม่

แคทเธอรีนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อเธอออกมา เธอก็เห็นฌอนที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังสูบบุหรี่ที่คีบอยู่ระหว่างนิ้วของเขา

“ป้าจัสมินครับ ช่วยพาเธอออกไปที”

“ทราบแล้วค่ะ คุณโจนส์คะ มากับดิฉันค่ะ” ป้าจัสมินยิ้มอย่างใจดี และพาแคทเธอรีนออกไปจากห้อง