ฌอนรีบกลับไปที่ห้อง ไม่มีไฟดวงใดถูกเปิดขึ้น มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องว่างเปล่า
เขาตรงไปที่ห้องเก็บเสื้อผ้าและเปิดไฟขึ้น หญิงสาวที่กำลังสวมเสื้อผ้าของเขาอยู่ร้องขึ้นเสียงหลง และปกปิดร่างกายของเธอด้วยประตูตู้เสื้อผ้า ดวงตาสีเข้มของเธอทำให้เธอดูราวกับเป็นลูกกวางน้อยที่กำลังหวาดกลัว ทั้งใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอาย
ริมฝีปากบางของเขายกยิ้มร้ายกาจ “อะไรกัน? นี่มีโจรบุกเข้ามาในห้องผมแล้วขโมยเสื้อผ้าของผม แถมยังกล้าจ้องมาที่ผมอีกเหรอ?”
“ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเถียงกับคุณนะคะ คนข้างนอกตามหาฉันให้ทั่วไปหมด”
แคทเธอรีนรู้สึกกระวนกระวายใจ ทว่าเสื้อผ้าของเธอเปียกโชกรวมถึงผมของเธอก็เปียกไม่ต่างกัน เธอออกไปสภาพแบบนี้ไม่ได้ เธอจะดูน่าสงสัย
“แล้ว... เกี่ยวอะไรกับผมด้วยล่ะ?” ฌอนพิงประตูอย่างไม่แยแส มองดูราวกับเขาไม่สนใจ
“ฌอน ฮิลล์คะ...” ใบหน้าของแคทเธอรีนซีดเผือด เธอไม่อาจทำลายตระกูลยูลได้ นับประสาอะไรที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณชายที่มีแต่เรื่องฉาวโฉ่อย่างวิลลี่ และปล่อยให้นิโคลาลอยนวลไปกับเรื่องนี้
“คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยช่วยใครฟรี ๆ” แววตาของฌอนฉายแววลึกซึ้ง
แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ ใบหน้าแดงเห่อด้วยความอับอาย “ฌอน ฮิลล์ คุณอย่ามานอกเรื่อง แฟนตัวจริงของคุณอยู่ข้างนอก”
“แล้วยังไง? ผมต้องการคุณ”
ฌอนย่างสามขุมเขาไปหาเธอ มือขวาของเขาเท้าที่ชั้นวางซึ่งอยู่ใกล้กับข้างหูของเธอ ดวงตาของเขาราวกับมีแรงดึงดูดที่สามารถดึงดูดผู้คนได้
หัวใจของแคทเธอรีนเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเธอมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาที่อาจทำให้คนอื่นตบตีแย่งชิงกันได้
...
ในห้องแต่งตัวที่มีพื้นที่จำกัด ฌอนจุมพิตริมฝีปากสีแดงของแคทเธอรีนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
แคทเธอรีนหันหนีด้วยความอับอายเกินกว่าจะสบตากับเขา “พอแล้วนะคะ คุณสัญญาแล้วว่าจะช่วยฉัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...