คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 31

ฌอนรู้สึกโกรธจัดหลังจากที่พูดจบ “ฉันบอกนายให้จัดการเรื่องการประมูลให้ยุติธรรมไม่ใช่เหรอ?”

เชสมีสีหน้าเคร่งขรึม “แต่ฉันบอกกับประธานซอเยอร์ให้ท่านให้โอกาสอิมพีเรียลได้ดีไซน์ และจัดการประมูลอย่างโปร่งใสแล้วนะ บางทีประธานซอเยอร์อาจจะคิดว่าฉันยอมให้บริษัทเล็ก ๆ เข้าร่วมในการประมูลเพื่อให้มีชื่อเสียงมากขึ้นเท่านั้น ท่านไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของฉันที่ต้องการช่วยแคทเธอรีน”

ฌอนนวดขมับของเขา ไม่แปลกใจเลยแคทเธอรีนจะถูกคัดออกทั้ง ๆ ที่การออกแบบของเธอนั้นยอดเยี่ยม ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อตอนบ่ายก่อนหน้านี้เธอจึงดูแปลก ๆ ไป

หลังจากที่ครุ่นคิดเรื่องบางอย่าง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเฮดลีย์ “ช่วยตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างการประมูลวันนี้ให้ฉันที”

เชสพูดขึ้น “ฉันสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ให้นายได้ง่าย ๆ แค่ฉันออกปาก”

ฌอนเยาะเย้ย “ฉันไม่เชื่อใจนาย”

เชสกลับเป็นหน้าบึ้ง หลังจากที่คิดดูแล้ว เขาตระหนักได้ว่าปัญหาเกิดขึ้นจากความไม่เอาใจใส่ของเขาเอง

ในตอนนี้ โทรศัพท์ยังคงแจ้งเตือนอยู่ตลอดจากข้อความกลุ่มที่ทะลักเข้ามา

เมื่อดูข้อความ เชสก็ส่ายหัวพลางถอนหายใจ “วงการบันเทิงของเมลเบิร์นนี่เต็มไปด้วยคนไร้ยางอายเป็นส่วนใหญ่เลยนะ จะว่าไปผู้หญิงคนนี้ก็ดูสวยดีเหมือนกัน โชคร้าย ๆ จริง ที่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เธอจะไม่มีที่ยืนในวงการอีกแล้ว”

ฌอนพยายามทำความเข้าใจถึงเนื้อหาในข้อความได้เขาได้ยิน เขาเหลือบมองไปใกล้ ๆ โดยที่ไม่ได้ดั้งใจ และสังเกตเห็นว่าเชสกำลังดูรูปผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียง

เมื่อมองดูจากแผ่นหลังของเธอ ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีเอวที่บอบบาง กางเกงยีนส์ที่เธอสวมและเสื้อเชิ้ตเน้นสัดส่วนของเธอให้ดูเย้ายวนมากยิ่งขึ้น

ฌอนจำได้ว่าแคทเธอรีนสวมชุดแบบนี้เมื่อช่วงบ่าย

เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา “ที่นี่อยู่ที่ไหน?”

“ฉันไม่แน่ใจเท่าไร บางทีมันดูเหมือนเป็นโรงแรม ทำไมเหรอ?”

ฌอนเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เชส “ผู้หญิงคนนี้คือแคทเธอรีน”

เชสอ้าปากค้างด้วยความตกใจ “แม่งเอ้ย มันบอกเอาไว้ว่าจะมีวีดิโอถ่ายทอดสดในเวลา 17:30 น. มันกำลังจะเริ่มในอีก 15 นาที”

“โทรหาตำรวจเดี๋ยวนี้เลย”

ฌอนรีบเปิดคอมพิวเตอร์ในห้องส่วนตัวตอนนั้น ภายในไม่กี่นาที เขาก็สามารถติดตามเลข IP ที่จะโพสต์วีดิโอถ่ายทอดสดได้

โชคดีที่สถานที่นี้อยู่ใกล้กับโรงแรมมาก

...

ภายในโรงแรม

แคทเธอรีนรู้สึกเวียนศีรษะและคลื่นไส้เป็นอย่างมาก

เธอลืมตาขึ้นด้วยความยากลำบาก แล้วก็ต้องพบว่าเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

เธอรู้สึกเวียนศีรษะ

เธอต้องการจะลุกขึ้นนั่ง ทว่าเธอรู้สึกว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย

“เลิกพยายามได้แล้ว” ชายอ้วนร่างกำยำเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบกายของเขา

แคทเธอรีนรู้สึกอยากจะอาเจียนออกมา หลังจากที่ได้พิจารณาผู้ชายคนนั้นอย่างถี่ถ้วนแล้ว เธอก็พบว่าเธอรู้จักเขา “นาย... เซน ลาร์ซัน เหรอ?”

“ไม่คิดว่าเธอจะจำฉันได้” เซนหัวเราะออกมาขณะที่จ้องมองไปยังร่างกายของเธอ “ตอนนั้นเธอดูถูกฉันใช่ไหม? ฉันอยากแก้แค้นเธอมานานแล้ว”

ในตอนนั้นเอง เขาก็ตรึงเธอเอาไว้

“ไสหัวไปให้พ้น!” แคทเธอรีนเต็มไปด้วยความรู้สึกรังเกียจ ทั้งยกขาของเธอขึ้นเตะเขาด้วยความยากลำบาก ทว่าเธอก็ถูกเซนจับเอาไว้อย่างง่ายดาย

“เห้ย อย่าหนี ทำตัวตามสบาย แล้วดูสิว่ามีคนมากมายกำลังดูเราอยู่” เซนออกแรงดึงเธออย่างสุดกำลังเพื่อลากเธอไป แคทเธอรีนไม่ทันได้สังเกตเห็นกล้องสองตัวที่วางอยู่ใกล้กับเตียงจนเขาบอกกับเธอ

ความรู้สึกหวาดกลัวและสิ้นหวังเข้าครอบงำเธออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้ ไอ้สารเลว! ฉันอาจจะน่าสมเพช แต่ไม่ได้หมายความว่าแกจะทำอะไรกับฉันก็ได้ พ่อกับแม่ของฉันจะไม่ปล่อยแกไป!”

“เมินเสียเถอะ ตอนนี้ครอบครัวของเธอรังเกียจเธอที่เป็นแบบนี้” เซนกดไหล่ของเธอลงด้วยแรงทั้งหมดของเขา จากนั้นก็ฉีกเสื้อผ้าของเธอออกอย่างแรง

“ช่วยด้วย...”

แคทเธอรีนร่ำไห้ออกมาด้วยความรู้สึกจนตรอก

ทำไมพระเจ้าถึงทำกับเธอแบบนี้? เธอทนทุกข์ทรมานมามากพอแล้ว ตอนนี้เธอต้องสูญเสียคนที่เธอรักและครอบครัว หรือแม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอก็ถูกพรากออกไป

ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นในทันที “ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้แกทำแบบนี้ แม้ว่าฉันจะต้องตาย”

จากนั้นเธอก็กัดลิ้นอย่างแรง เซนตบใบหน้าของเธอจนศีรษะของเธอสั่นคลอน ใช้เวลานานกว่าเธอจะฟื้นคืนสติ

เมื่อถึงตอนนั้น ดวงตาของแคทเธอรีนก็พร่าเลือน ราวกับว่าวิญญาณของเธอหลุดลอยออกจากร่างของเธอไปแล้ว...

เซนยิ้มร้าย “ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก เธอเชื่อฟังฉันจะดีกว่า...”

ในตอนนั้นเอง ที่มีคนมาเตะประตูอย่างแรง