คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 313

เลียมหรี่ตามอง ผู้บริหารพวกนั้นแกล้งทำเป็นเชื่อฟังคำสั่งของเขาตลอดมา โดยที่พวกเขาไม่ได้ปฏิบัติตามจริง ๆ เลย ทว่าพวกเขากลับอ่อนน้อมถ่อมตนยามอยู่ต่อหน้าฌอน

ริมฝีปากบางของเลียมกระตุกขึ้นอย่างร้ายกาจ “พี่ชายครับ”

ฌอนมองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง “ฉันว่าจะไปหานายอยู่ เมื่อเช้านี้นายไม่มาเข้าประชุม”

“พี่ชายครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะขาดการประชุม” เลียมตอบอย่างไร้หนทาง “ตอนที่ผมมาจากภูเขาเชอร์แมนเมื่อเช้านี้ ผมเจออุบัติเหตุเข้า ผมเลยส่งผู้ประสบอุบัติเหตุไปที่โรงพยาบาล”

“คราวหน้านายต้องแจ้งกับบริษัทถึงนายจะไม่มาก็ตาม” ฌอนก้าวขายาวของเขาเดินเข้าไปในห้องส่วนตัว

“ได้ครับพี่ชาย แล้ว พี่อยากไปเยี่ยมคนที่ประสบอุบัติเหตุไหมครับ? เธอเป็นคุณหนูจากตระกูลยูล เป็นคนที่เพิ่งกลับมาน่ะครับ ที่ไม่ใช่เมลานี่”

จริงทีเดียว ฌอนชะงักนิ่งไปทันทีหลังจากที่เลียมพูดจบ

ฌอนหันกลับมา แล้วดวงตาสีเข้มของเขาก็จ้องมองไปที่เลียม แววตาที่จ้องมองมาของเขาดูเหมือนกับจะสื่อถึงความรู้สึกที่สับสนของเขา “แคทเธอรีนเหรอ?”

“ครับ” ใบหน้าของเลียมฉายแววความเห็นอกเห็นใจ

ฌอนสอดมือขวาของเขาเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพลางขบริมฝีปากของเขาเอาไว้ “เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสหรือเปล่า?”

“เรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ ผมมาที่ออฟฟิศเลยหลังจากที่ส่งเธอที่โรงพยาบาลแล้ว” ฌอนทำหน้าไม่พอใจ “แต่ผมได้ยินมาว่าเบรกใช้งานไม่ได้ แบบนั้นมันค่อนข้างอันตราย ตอนที่ผมช่วยเธอออกมา เธอก็หมดสติไปแล้ว”

ผู้จัดการเชพเพิร์ตที่อยู่ข้างหลังฌอนอ้าปากค้าง “เป็นไปได้ยังไงที่จะเอาชีวิตรอดมาได้ถ้าเบรกแตกบนถนนเส้นเลียบภูเขาเชอร์แมน?”

ฌอนเตะประตูห้องส่วนตัวให้เปิดออก “เข้าไปสิ”

หลังจากนั่งลงในห้องส่วนตัวแล้ว เขาก็จ้องไปที่เฮดลีย์ เฮดลีย์เข้าใจถึงความนัยที่เขาจ้องมองมาภายในเสี้ยววินาที และไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที

ฌอนนั่งอยู่ที่นั่งของประธาน ในขณะที่ผู้บริหารที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขากำลังพูดคุยกันอยู่ ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจกับสิ่งที่พวกเขาพูดกัน

เขาทำตัวเย็นชามาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา