คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 34

แคทเธอรีนกอดผ้าห่มเอาไว้ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าตระกูลโจนส์เกลียดเธอแล้ว เธอไม่มีโอกาสที่จะกลับไปที่บ้านของพวกเขาได้อีกต่อไปแล้วอย่างแน่นอน

เธอหัวเราะออกมาในขณะที่รู้สึกเสียใจอยู่ข้างใน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไม่อยากรบกวน”

อย่างไรเสียก็ไม่มีใครในสนใจเธออยู่แล้ว

หลังจากที่ไม่มีการพูดคุยไปครู่หนึ่ง ฌอนหันกลับมาและพูดกับเชส “ไปติดสินบนให้ตำรวจยกย่องแคทเธอรีนต่อที่สาธารณะของพวกเขาในฐานะที่เธอเป็นสายลับ หากไม่ได้เธอให้ความร่วมมือกับตำรวจ ตำรวจคงไม่สามารถจับกุมผู้ต้องหาที่เผยแผ่วีดิโอถ่ายทอดสดที่ผิดกฏหมายอย่าง เซน ลาร์สัน ได้”

แคทเธอรีนตะลึงไปชั่วขณะ เธอมองไปที่เขาด้วยความสงสัย

เขาแค่กลัวว่าเธอจะทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือว่าเขาเป็นห่วงเธอจริง ๆ?

เธอไม่เข้าใจเขาเลย

เชสยกนิ้วโป้งให้กับเขา “วิธีนี้ยอดเยี่ยม ฉันเชื่อว่าจะไม่มีคนครหาพี่สะใภ้ได้ กลับจะชื่นชมเธอแทน ฉันจะไปจัดการเรื่องนี้เดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากที่เชสเดินจากไปแล้ว จู่ ๆ แคทเธอรีนก็ถูกทิ้งให้อับจนหนทางอยู่ตรงหน้าของเขา “สำหรับเรื่องในวันนี้... ขอบคุณนะคะ”

ฌอนก้มลงอย่างใจเย็นพลางถอนหายใจ “ในที่สุดคุณก็พูดจารู้เรื่องสักที”

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก

เพราะหลายวันมานี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย เธอจึงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูดกับเขาแล้วในตอนนั้น

“คุณอยากทานอะไรไหม?” ฌอนเอ่ยถาม

เมื่อเขาถามถึงเรื่องนั้นในตอนนี้ ทำให้แคทเธอรีนนึกขึ้นมาได้ว่าเธอไม่ได้รับประทานอาหารทั้งกลางวันและเย็น เธอคงจะปวดท้องถ้าทานยาขณะที่กำลังท้องว่าง ทว่าเธอไม่อยากรบกวนฌอน “ฉันจะโทรสั่งอาหารเองค่ะ...”

“อืม ถ้าคุณไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่ ช่วยอยู่เงียบ ๆ ไปจะดีกว่า”

ฌอนโมโหมากจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่เขาก็อยู่ด้วย ทว่าเธอกลับอยากหาอะไรทานโดยการโทรสั่งมากกว่าขอความช่วยเหลือจากเขา ในสายตาของเธอ เขาเป็นคนใจร้ายใจดำขนาดนั้นเชียวหรือ?

“นอนพักผ่อนไปเถอะ ผมจะไปหาอะไรให้คุณทานเอง”

หลังจากที่เขาออกไป แคทเธอรีนของหัวเราะออกมาอย่างขมขื่น

ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากพึ่งพาเขา ความจริงแล้ว เธอไม่กล้าจะทำแบบนั้นมากกว่า

สุดท้ายแล้ว เขาก็เป็นลุงของอีธาน – คนที่สามารถทิ้งเธอได้ตลอดเวลา

20 นาทีต่อมา ฌอนกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องอาหาร

แคทเธอรีนพยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบาก แต่เธอก็ไม่สามารถพยุงตัวของเธอเอาไว้ได้นาน

“เลิกพยายาม หมอบอกว่าคุณต้องพักอย่างน้อยสองวัน”

ขณะที่กำลังพูด ฌอนโอบเธอเอาไว้เพื่อช่วยเธอให้ลุกขึ้นนั่ง แผ่นอกของเขาทาบลงกับแผ่นหลังของเธอ ด้วยเสื้อบาง ๆ ของเขาจึงส่งผ่านความอบอุ่นมาถึงเธอ จากนั้นใบหน้าของแคทเธอรีนก็ร้อนเห่อขึ้น

โชคดีที่เขารีบหยิบหมอนมาหนุนหลังของเธอเอาไว้แล้วหลังจากนั้นก็ปล่อยเธอ

เมื่อเธอเปิดกล่องอาหารออก พบว่ามีอาหารสามเมนูและซุป

เธอเอื้อมมือไปหยิบช้อนแล้วพบว่าเธอไม่สามารถยกช้อนขึ้นมาได้

“นั่งนิ่ง ๆ เถอะ ไม่ต้องขยับแล้ว” เมื่อสั่งกับเธอแล้ว ฌอนจึงตักซุปขึ้นป้อนเธอ

แคทเธอรีนรู้สึกแปลกใจ เพราะปกติเขามักจะแสดงท่าทางเมินเฉยต่อเธอ

แต่อย่างไรก็ตาม เธอเริ่มรู้สึกปวดท้องด้วยจึงไม่อยากทรมานกับอาการนี้ เธอจึงก้มลงซดซุป เธอเดาว่าอาหารที่ขายอยู่หน้าทางเข้าของโรงพยาบาลจะรสชาติไม่ค่อยดี แต่มันกลับอร่อย

ด้วยกลัวว่าเขาจะหมดความอดทน เธอจึงรีบกิน หลังจากที่รับประทานข้าวไปได้ครึ่งชาม เธอก็พูดขึ้น “พอแล้วค่ะ ฉันอิ่มแล้ว”

“ไม่พอ กินอีกสักหน่อยเถอะ” ฌอนขมวดคิ้วและป้อนอาหารเธอต่อ

แคทเธอรีนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากก้มศีรษะลงทานอาหารต่อ

เธอแอบมองเขาเป็นครั้งราว

ใบหน้าหล่อเหลาของเขาได้รูป ทว่ายังไม่เห็นความรู้สึกหมดความอดทนปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา ดวงตาคมของเขาจับจ้องมาที่เธอขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหารอยู่

ขณะที่เธอกำลังรับประทานอาหาร ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนกลับเป็นเห่อร้อนขึ้น

เดิมทีใบหน้าของเธอบวม ซึ่งฌอนก็ไม่ได้สังเกต ต่อมาเมื่อเขามองเห็นรอยแดงที่กกหูของเธอ เขารู้สึกว่ามันน่าขำอยู่ลึก ๆ

โดยปกติแล้ว ผิวของเธอหนาพอ ๆ กับกำแพงของแนวตั้งรับ เขาคิดไม่ถึงว่าเธอจะหน้าแดงเพียงเพราะถูกป้อนอาหารให้ น่าสนใจอะไรอย่างนี้