คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 35

หลังจากที่เธอรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ฌอนช่วยให้แคทเธอรีนนอนลง “เอ่อ...คุณเห็นโทรศัพท์ของฉันไหมคะ?”

“ไม่เห็น อาจจะมีคนโยนทิ้งไปหลังจากที่คุณหมดสติไป ผมจะซื้อให้คุณใหม่ทีหลัง”

เมื่อฌอนพูดจบแล้ว โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เขาเดินออกไปพร้อมกับโทรศัพท์ของเขาและเห็นเฮดลีย์กำลังรออยู่ด้านนอก

“คุณชายฮิลล์ ผมได้ทำการตรวจสอบปัญหาที่เกิดขึ้นที่การประมูลแล้ว ผมทราบมาว่าเมื่อ รีเบคก้า โจนส์ นักออกแบบจากซัมมิท ได้นำเสนอผลงานชิ้นเอกของเธอขึ้นเสนอระหว่างการประมูลเมื่อวานนี้ คุณโจนส์อ้างด้วยความตื่นตระหนกว่ารีเบคก้าขโมยผลงานชิ้นเอกของเธอไป”

“มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นเหรอ?” ดวงตาของฌอนเผยความประหลาดใจออกมา

“ประธานซอเยอร์ขอให้คุณโจนส์นำหลักฐานมาแสดง โดยคุณโจนส์อ้างว่าหลักฐานถูกเก็บเอาไว้ในแล็ปท็อปของเธอ แต่ในเวลาต่อมาเธอบอกว่าหลักฐานถูกลบทำลายไปครับ เธอก่นด่า เฮนรี่ มัวร์ จาก อิมพีเรียล ดีไซน์ โดยกล่าวหาว่าเขาเป็นคนทำแม้จะไม่มีหลักฐานก็ตาม หลังจากนั้นเธอก็ถูกไล่ออกจากอิมพีเรียล ดีไซน์ ในที่สาธารณะและถูกลากออกจากสถานที่จัดงานในเวลาต่อมาครับ”

“ลากเลยเหรอ?”

ฌอนถามประโยคนั้นซ้ำ

“ใช่ครับ” เฮดลีย์พยักหน้า หลังจากทำงานให้เขามาหลายปี เฮดลีย์รู้ว่าคุณชายฮิลล์กำลังเดือดดาลด้วยความโมโห

“เมื่อวานซัมมิทนำเสนอการออกแบบแบบไหน?”

“ผมขอให้คนถ่ายรูปมาให้ครับ” เฮดลีย์ส่งโทรศัพท์ให้กับฌอน หลังจากที่ฌอนมองไปที่โทรศัพท์ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็ฉายความเย็นชาออกมา

เขาเคยเห็นการออกแบบของแคทเธอรีนมาก่อน มันเหมือนกับของรีเบคก้าทุกอย่าง

ไม่แปลกใจเลยที่แคทเธอรีนจะดูแปลก ๆ เมื่อเธอกลับมาเมื่อวาน เธอไม่พอใจและอาจจะโกรธเขา

เป็นเพราะเขาทำให้เธอได้เข้าร่วมการประมูลที่ไม่โปร่งใส

สักครู่ในเวลาต่อมา ฌอนคืนโทรศัพท์ให้กับเฮดลีย์

“ฉันเดาว่าประธานซอเยอร์ได้ทำอะไรแบบนี้ตลอดหลายปีที่ผ่าน ถึงเวลาที่ต้องแฉสิ่งที่พวกเขาทำให้โลกรู้แล้ว”

เฮดลีย์เข้าใจสิ่งที่เขาพูดในทันที “เข้าใจแล้วครับ เพราะประธานซอเยอร์กำลังสูญเสียตำแหน่งของเขา โครงการที่เกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างศูนย์วัฒนธรรมและเทคโนโลยีเมลเบิร์น และซัมมิท...”

“แน่นอนว่ามันต้องถูกยกเลิก” ฌอนพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ “ขัดขวางบริษัทที่กำลังวางแผนทำงานกับซัมมิทเมื่อเร็ว ๆ นี้ สำหรับรีเบคก้า... ใช้คำพูดปลุกปั่นเธอ”

“เข้าใจแล้วครับ เกือบลืมไปครับ ถ้างานประมูลถูกจัดขึ้นใหม่ จะเป็นคุณโจนส์หรือเปล่าครับที่ได้ดูแลโครงการ? แต่อิมพีเรียล ดีไซน์ ไล่เธอออกแล้ว”

“ลืมเรื่องโครงการไปก่อน เธอมีความสามารถในการออกแบบ แต่เธอไม่สามารถจัดการเรื่องวุ่นวายจากอิมพีเรียล ดีไซน์ ได้...” ฌอนเย้ยหยันเป็นครั้งที่สอง “ไปพาเฮนรี่มาที่นี่”

...

เมื่อฌอนกลับมาที่ห้องพักคนไข้ แคทเธอรีนกำลังใช้ความพยายามอยู่บนเตียง ดูเหมือนว่าจะพยายามลุกขึ้น

อย่างไรก็ตาม เธอหยุดเคลื่อนไหวทันทีเมื่อเธอเห็นเขาเข้ามา

“คุณกำลังพยายามจะทำอะไร?”

เมื่อนึกได้ว่าเธอถูกกลั่นแกล้งมาอย่างหนัก ฌอนก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

ดวงตาของแคทเธอรีนเบิกกว้างขึ้น “คุณ... คุณช่วยหาคนดูแลผู้ป่วยให้ฉันได้ไหมคะ? ฉันจะจ้างเอง”

ทันใดนั้นเองเขาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างปราศจากความกังวล “อยากจะไปห้องน้ำหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นว่าเขารู้ทันความต้องการของเธอแล้ว ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำในทันที

ฌอนเดินไปหาเธอ จากนั้นเขาก็เลิกผ้าห่มขึ้นและอุ้มเธอขึ้นมา

เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจและยกมือขึ้นโอบรอบคอของเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว “วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะคะ”

“ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณต้องไปเข้าห้องน้ำเองนะ” เพราะความดื้อรั้นของเธอ เขาจึงตัดสินใจวางเธอลงบนพื้น

แคทเธอรีนสูญเสียการทรงตัว เธอเดินโซเซอย่างเก้ ๆ กัง ๆ และล้มลงสู่อ้อมแขนของเขาพอดี ราวกับว่าเธอไม่สามารถต่อต้านอ้อมกอดของเขาได้ จากนั้นเธอก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา

“ฌอนคะ”

“คุณเป็นคนล้มลงในอ้อมแขนของผมเองนะ” ฌอนรู้สึกว่ามันน่าสนใจที่ได้เห็นท่าทางเขินอายของเธอที่ไม่ค่อยได้มีโอกาสเห็นนัก

ผู้ชายอะไรน่ากลัวอย่างนี้! เป็นครั้งแรกที่แคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิดจนพูดอะไรไม่ออก

หลังจากนั้น ฌอนก็อุ้มเธอขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวอีกครั้งและตรงที่ไปที่ห้องน้ำ

เธอรู้สึกหดหู่ใจ “ฉันบอกให้คุณหาคนดูแลให้ฉัน”

“คุณคิดว่าผมจะหาคนดูแลให้คุณได้ในตอนนี้อย่างนั้นเหรอ?” ฌอนถามขึ้นอย่างประชดประชันพลางวางเธอให้นั่งลงบนชักโครก