คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 350

“เลียมเป็นคนพาคุณมาที่นี่ แต่นี่คือวิธีที่เขาปกป้องคุณเหรอ?” ฌอนเยาะเย้ยด้วยความเย็นชา เมื่อเขาคิดว่าถ้าริมฝีปากของไอ้อ้วนนั่นแตะลงบนใบหน้าของเธอถ้าเขาเดินมาช้ากว่านี้แม้แต่ก้าวเดียว เขาก็โกรธมากจนอยากจะเป็นบ้า

ขนตายาวของแคทเธอรีนสั่นระริก เมื่อเธอพูดขึ้นเบา ๆ “นี่เป็นงานเลี้ยงที่ตระกูลฮิลล์จัดขึ้น ดังนั้นผู้อำนวยการเออร์ไวน์คงจะไม่มาตามราวีฉันโดยไม่มีเหตุผล นอกซะจากมีคนสั่งให้เขาทำ”

“เหรอ? ใครเป็นคนทำแบบนั้น?” ฌอนเลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้พูดสิ่งที่เขารู้อยู่แล้วออกไป

แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนทำ เขาก็แค่ปิดหูปิดตาเพราะคนคนนั้นเป็นคู่หมั้นของเขา

“ฉันไม่รู้...” หญิงสาวเบือนหน้าหนีในวินาทีต่อมา

ฌอนจ้องเขม็งไปที่เธอชั่วครู่ เขาหัวเราะเยาะ แล้วดึงเธอให้ขึ้นไปข้างบน

ไม่มีใครทันได้สังเกตเห็นว่าเมื่อคนทั้งคู่หายไปไม่นาน ก็มีร่างสูงก้าวออกมาจากเงามืด

หลังจากเขาไปในห้องแล้ว ฌอนกระแทกประตูปิดอย่างแรง เขาถอดสูทและเนคไทก่อนจะโยนลงบนพื้น

“แคทเธอรีน โจนส์ ผมไม่ดีพอสำหรับคุณหรือไง? ทำไมคุณถึงยั่วโมโหผมไม่รู้จักจบจักสิ้น?”

ฌอนย่างสามขุมเข้าไปหาเธอ คิ้วได้รูปของเขาขมวดเข้าหากันด้วยความโกรธ “ทิ้งเวสลีย์ โลว์ยอนส์ ยังไม่พอ แล้วคราวนี้เป็นเลียม ฮิลล์ อีก คุณให้ผมอยู่อย่างสงบบ้างไม่ได้เหรอ?”

“เปล่านะคะ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันมางานเลี้ยงอาหารค่ำ เขาบอกแค่ว่ามันเป็นงานเลี้ยงการกุศล เขาเคยช่วยฮัดสันให้ผ่านวิกฤตมาก่อน ฉันติดหนี้บุญคุณเขาค่ะ”

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจกับความโกรธเคืองที่ปรากฏบนใบหน้าของฌอน และจำถึงฝันร้ายที่เธอเคยพบเจอมาเมื่อค่ำคืนนั้น ใบหน้าเรียวเล็กของเธอเปลี่ยนเป็นซีดขาว ขณะที่น้ำตาพรั่งพรูออกมา เธอคุกเข่าลงแล้วจับมือขอร้องเขา “อย่า ได้โปรดอย่าทำร้ายฉันเลยนะคะ ฉันกลัวแล้ว ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว...”

เธอกลัวจนตัวสั่นราวกับลูกนกที่ต้องลมหนาว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

ฌอนชะงักนิ่ง