คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 375

มีกลิ่นเหม็นอับโชยออกมาจากห้องใต้ดิน

ฌอนส่องแสงไฟฉายไปรอบ ๆ ด้วยดวงตาไม่อาจสู้แสงได้ หญิงสาวที่ซุกตัวอยู่บนเตียงยกมือขึ้นปิดตาโดยไม่รู้ตัว

เขารู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

ทว่าเมื่อเขาเข้าไปใกล้เธอ เขาก็ตกใจมากจนโทรศัพท์ของเขาเกือบตกลงบนพื้น

นี่ใช่แคทเธอรีนหรือเปล่า?

เธอคือผู้หญิงคนที่มีความสวยดึงดูดสายตาของเขาตั้งแต่แรกเห็นหรือไม่?

ตอนนี้เขาแทบจำเธอไม่ได้

ระยะเวลาเพียงแค่ห้าวันนับตั้งแต่ที่เขาได้เห็นเธอครั้งสุดท้าย เธอไม่เหลืออะไรเลยนอกจากหนังหุ้มกระดูก นอกจากนั้น ใบหน้าของเธอ… ยังเน่าเปื่อย

ฌอนหอบหายใจราวกับว่าเขากำลังหายใจไม่ออก

“คุณมาแล้ว ฌอน” แคทเธอรีนอยู่ในที่มืดเป็นเวลานานทำให้ด้วยตาของเธอไวต่อแสง เธอใช้ความพยายามเป็นอย่างมากในการลืมตาขึ้นเพียงเล็กน้อย แม้เธอจะไม่สามารถมองเห็นรูปร่างของเขาได้ชัดเจนนัก ทว่าเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นชาที่คุ้นเคยของเขา

ริมฝีปากของเธอเหยียดยิ้มอย่างเยือกเย็น เธอรู้ว่าเขาจะต้องหาทางมาที่นี่ให้ได้

เขาเป็นซาตาน และพวกซาตานไม่สามารถเอาชนะได้ง่าย ๆ

ถึงอย่างไรก็ตาม เขาต้องตกใจกับสารรูปของเธอที่เป็นอยู่ในตอนนี้อย่างแน่นอน

แคทเธอรีนไม่กังวลหรือตกใจ ทว่าเธอก็ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจที่เขามาที่นี่เพื่อช่วยเธอเช่นกัน

เธอไม่มีอารมณ์

ฌอนมองเธอด้วยความขมขื่นในดวงตาของเขา

แม้ว่าเธอจะยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เขากลับรู้สึกว่าเธออยู่ห่างไกลจากเขา

เขามา แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว

ลึกลงไปภายในใจ ความโกรธเคืองเกาะกุมหัวใจของเขา ทว่าเขาใช้ความพยายามอย่างมากในการระงับมันเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของคุณ?”

“ก็... ใบหน้าของฉันเป็นแผลอยู่แล้ว จากนั้นมีคนวางยาลงในอาหารของฉันน่ะค่ะ เลยทำให้บาดแผลของฉันแย่ลง” แคทเธอรีนแตะใบหน้าของเธอพลางพูดอย่างไม่ใส่ใจราวกับว่าเธอกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ “มันต้องน่ากลัวมากเลยใช่ไหมคะ?”

ดวงตาของฌอนฉายแววความโกรธเคือง

ใครกันที่ร้ายกาจถึงขนาดทำให้ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ต้องเสียโฉม?

ยิ่งเธอดูสงบมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดและสงสารเธอมากขึ้นเท่านั้น เขาเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุขึ้นทุกเมื่อ

“ให้ผมพาคุณออกไปนะ” ฌอนอุ้มแคทเธอรีนขึ้นมาในอ้อมแขนด้วยมืออันสั่นเทา เธอตัวเบามาก เบาเสียจนเขาแทบไม่รู้สึกถึงน้ำหนักของเธอ

แคทเธอรีนหลับตาลงอย่างเชื่อฟัง

ฌอนก้าวออกจากห้องใต้ดินโดยมีเธออยู่ในอ้อมแขนของเขา

เฮดลีย์ แอล และคนอื่น ๆ เดินไปหาพวกเขา เมื่อพวกเขามองเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของฌอนใกล้ ๆ พวกเขาทุกคนต่างตกใจ “คุณโจนส์...”

“ไปหาคนที่นำอาหารมาให้เธอทุกวัน” ฌอนออกคำสั่งอย่างชัดเจน

เฮดลีย์สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ในเวลาเพียงไม่นาน ป้าคอนนี่ที่เป็นคนนำอาหารไปให้แคทเธอรีนก็มาถึง

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ฌอนให้แอลดูแลแคทเธอรีน ที่แทบจะพยุงตัวยืนไม่ไหว ดังนั้น เธอจึงทำได้เพียงเอนพิงแอลเอาไว้เท่านั้น จากนั้น ฌอนจึงมองป้าคอนนี่ด้วยสายตาเย็นชา

ป้าคอนนี่กลัวจนแทบบ้า “คะ… คุณชายคนโต คุณโทษดิฉันเรื่องนี้ไม่ได้นะคะ การได้กินโจ๊กทุกวันถือว่าดีที่สุดสำหรับคนที่ถูกขังอยู่ในห้องใต้ดิน...”