คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 376

“เลิกพล่าม บอกมาเดี๋ยวนี้ ใครสั่งให้เธอทำ?” ฌอนจ่อปืนที่หน้าผากของเธอ แววตาของเขาหม่นลง “หนึ่ง สอง...”

“เป็นคุณผู้หญิงรองค่ะ” ป้าคอนนี่ทรุดตัวลงทันที “คุณผู้หญิงเป็นคนให้ยากับดิฉันแล้วสั่งให้ดิฉันใส่ลงในโจ๊กของเธอ เธอจะไม่ตายหลังจากกินยาเข้าไป แต่บาดแผลจะแย่ลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งกระดูกของเธอโผล่ออกมา”

เฮดลีย์อ้าปากค้าง พวกผู้หญิงตระกูลฮิลล์เป็นคนโหดร้าย และเขามองไปที่แคทเธอรีนอย่างไม่รู้ตัว

ทว่า จู่ ๆ เธอก็ยิ้มออกมาพลางถามขึ้น “ตอนนี้กระดูกของฉันโผล่ออกมาจากแผลแล้วหรือยัง?”

ป้าคอนนี่มองใบหน้าของเธอทั้งตัวสั่น ไม่กล้ามองเธออีกเลย

“ไสหัวไป” ฌอนถีบหน้าอกของป้าคอนนี่ แล้วเดินไปที่ห้องโถงใหญ่

ในขณะที่เฮดลีย์มองดูร่างของเขา เขารู้เลยว่าพายุกำลังก่อตัว

เขากัดฟันพลางคุกเข่าลงต่อหน้าแคทเธอรีน “คุณโจนส์ครับ ผมขอร้อง ได้โปรดห้ามคุณชายคนโต เพื่อจะช่วยคุณวันนี้ เขาให้คนล้อมคฤหาสน์เอาไว้ และทำให้คุณท่านโกรธ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับวาเลรี่ ฮิลล์ ตระกูลฮิลล์จะไม่มีทางให้อภัยเขา และถ้าตระกูลฮิลล์ร่วมมือกับตระกูลผู้ทรงอิทธิพลอื่น ๆ ในเมืองหลวง คุณชายคนโตจะต้องจบสิ้นแน่ ๆ ครับ”

แคทเธอรีนอึ้งไปครู่หนึ่ง

ฌอนให้คนล้อมคฤหาสน์เอาไว้เพื่อช่วยเธอเหรอ?

พูดตามตรง เธอไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าเขาจะยอมขัดแย้งกับตระกูลฮิลล์เพื่อช่วยเธอ

แต่… แล้วอย่างไร?

ตั้งแต่แรก เขาเป็นคนบังคับเธอ เธอสิที่ตกเป็นเหยื่อ แล้วทำไมเธอถึงต้องสนใจเขาด้วย?

“ทำไมมันถึงสำคัญกับฉันล่ะ ถ้าเขาจบสิ้น?” แคทเธอรีนมองเฮดลีย์ด้วยความเกลียดชัง “ฉันทำอะไรผิดเหรอ? ฉันไม่สนใจการที่คนเรียกฉันว่าเมียน้อยและสาปส่งฉันว่าเป็นผู้หญิงแพศยา แต่ตอนนี้หน้าของฉันเสียโฉมแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะฌอน ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้”

แอลพูดอย่างจนปัญญา “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณผู้หญิงรอง คุณชายฮิลล์คงจะจบเห่ แต่ตระกูลฮิลล์ก็จะไม่ปล่อยคุณไปเหมือนกัน เช่นเดียวกับเพื่อนและบริษัทของคุณ”

แคทเธอรีนกัดฟันทน

เธอเกลียดฌอน ทว่าเธอต้องอ้อนวอนของความเมตตาเขาแทน น่าขำอะไรอย่างนี้

ช่างเถอะ เธอจะโทษใครได้? เธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง ไม่อยากหนีไป

เฮดลีย์รีบพูดขึ้น “คุณโจนส์ คุณแก้แค้นได้ในภายหลัง แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา คุณถูกห้อมล้อมไปด้วยศัตรู มีเพียงคุณชายคนโตและคุณเท่านั้นที่ลงเรือลำเดียวกัน”

“ก็ได้ ฉันจะไป” ในที่สุดแคทเธอรีนก็ยอมตกลง

ภายในห้องโถงปิด

ฌอนเดินเข้ามา

ลีอาพูดขึ้นด้วยความโกรธ “ตอนนี้แกก็ช่วยแคทเธอรีน โจนส์ออกมาได้แล้วนี่ ยังไม่ไสหัวออกไปอีกเหรอ? แล้วอย่าได้เสนอหน้ามาที่คฤหาสน์หลังนี้อีก ตระกูลฮิลล์ไม่มีลูกเนรคุณอย่างแก ฉันจะคิดซะว่าแกไม่เคยเกิดมา”

ดวงตาสีเข้มของฌอนไม่ได้มองเธอ ทว่าเป็นวาเลรี่ที่ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังโดยที่ไม่รู้ตัว

เมื่อรู้สึกถึงการจ้องมอง วาเลรี่จึงหันไปทางประตูโดยไม่รู้ตัว

“น้าสาม ผมท้าให้น้าลองเดินไปอีกก้าว” ฌอนเล็งปืนไปที่เธอ

วาเลรี่กลัวจนขาอ่อนแรงไปหมด เธอรีบซ่อนตัวอยู่หลังท่านผู้หญิง

“ฌอน ฮิลล์ แกยังไม่พออีกเหรอ?” คุณผู้หญิงฮิลล์แทบไม่อยากจะเชื่อ ความปวดร้าวฉายแววขึ้นในดวงตาของเธอ “แกจะบ้าไปแล้วเหรอ? แกกล้าดียังไงเอาปืนจ่อหัวน้าของแก?”

“ฌอน แกบ้าไปแล้วจริง ๆ แม่ของฉันไม่ได้ทำอะไรแกเลย” ควีนนี่พูดด้วยความโมโห

“งั้นถามเธอสิ ว่าเธอทำอะไร” ฌอนเดินตรงไปหาวาเลรี่ “ผมขอถามน้า ว่าทำไมน้าถึงสั่งให้ป้าคอนนี่วางยาลงในโจ๊กของแคทเธอรีนเพื่อทำให้ใบหน้าของเธอเสียโฉม?”

ทุกคนอึ้งไป และเลียมก็ทำอะไรไม่ถูก “เป็นไปไม่ได้”