คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 377

“ผมถามป้าคอนนี่ด้วยตัวเองแล้ว และผมยังเห็นใบหน้าของแคทเธอรีน เธอเป็นผู้หญิงของผม น้าก็รู้ว่ารูปลักษณ์สำคัญกับผู้หญิงแค่ไหน?” มือของฌอนสั่นเทาจากความโกรธ “เธอไปทำให้น้าไม่พอใจได้ยังไง? น้าโกรธแค้นอะไรกับเธอ?”

“ฉันไม่เข้าใจว่าแกพูดเรื่องอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งนั้น” วาเลรี่ซ่อนตัวอยู่ด้านหลังคุณผู้หญิงด้วยตัวที่สั่นเทา

“อย่าคิดว่าผมไม่รู้ เป็นนิโคลา วิคส์ และลูกสาวของเธอที่เป็นคนบอกให้น้าทำใช่ไหม? น้าค่อนข้างสนิทกับพวกเธอ ผลประโยชน์แบบไหนล่ะ ที่พวกเธอสัญญาว่าจะให้น้า?” แววตาของฌอนแผดเผาด้วยความโกรธ ราวกับว่าเขาสามารถเสียสติไปได้ทุกเมื่อ...

เมื่อรู้ว่าเธอปิดบังความจริงเอาไว้ไม่ได้ วาเลรี่กัดฟันของเธอ “ก็ได้ แล้วจะเป็นอะไร ถ้าฉันเป็นคนทำ? ฌอน ฉันเป็นน้าของแก แกจะฆ่าฉันเพราะคนนอกอย่างนั้นเหรอ?”

“เธอไม่ใช่คนนอก เธอเป็นผู้หญิงของผม ผมจะไม่ฆ่าน้าหรอก แต่ผมจะทำกับใบหน้าของน้าให้เท่ากับที่น้าทำกับใบหน้าของเธอ”

ฌอนเดินไปหาวาเลรี่ทีละก้าว

“แกทำแบบนั้นไม่ได้” คุณผู้หญิงฮิลล์ปกป้องวาเลรี่พลางพูดขึ้นด้วยความโกรธ “ฌอน น้าของแกเป็นลูกสาวของฉัน ถ้าแกทำร้ายเธอ ฉันจะไม่ให้อภัยแก”

สเปนเซอร์ก็พูดขึ้นเช่นกัน “ฌอน ใจเย็น ๆ ก่อน เดี๋ยวนี้นวัตกรรมทางการแพทย์ก้าวหน้ามากนะ เราแค่ส่งเธอไปต่างประเทศและมอบใบหน้าใหม่ให้กับเธอได้”

ลีอาโกรธจัด “ถ้าแกกล้าทำร้ายน้าของแก ฉันจะตัดแม่ตัดลูกกับแก”

“แม่คิดว่าผมสนใจเรื่องความเป็นแม่ลูกของเราจริง ๆ เหรอ?” ฌอนผลักคุณผู้หญิงไปที่ด้านข้างและผลักวาเลรี่ไปที่โต๊ะ เขาหยิบมีดปอกผลไม้ขึ้นมา

วาเลรี่ตกใจกลัวมากจนตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว “ฌอน อย่าทำ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ฉันจะขอโทษแคทเธอรีนตกลงไหม?”

“แน่นอน งั้น ผมก็จะกรีดหน้าของน้า แล้วผมก็จะขอโทษน้า...” ฌอนยิ้มอย่างมีเลศนัย

วาเลรี่เกือบจะฉี่ราดตัวเอง “แกมันบ้า ตอนนั้นฉันไม่น่าพาแกกลับมาเลย”

“ดีแล้วน้าวาเลรี่ ผมจะกรีดหน้าให้น้าสวย ๆ เลย” แววตาของฌอนส่องประกายด้วยความบ้าคลั่ง เขาหันมีดไปหาใบหน้าของเธอ

“ฌอนคะ หยุดนะคะ”

เสียงของแคทเธอรีนดังขึ้นจากประตู

ทุกคนมองไปที่เธอและอ้าปากค้างเมื่อเห็นใบหน้าของเธอชัด ๆ

นายท่านฮิลล์สั่งขึ้นทันที “แคทเธอรีน เธอมาได้ทันเวลาพอดี ห้ามไอ้บ้านั่นที”

แคทเธอรีนใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยความรังเกียจ ทว่าเธอก็ยังเข้าไปกอดแขนของเขาเอาไว้

“ออกไป” ฌอนสั่ง เขาไม่อยากให้เธอเห็นด้านที่ป่าเถื่อนของเขา

“ฉันไม่อยากให้คุณแก้แค้นให้ฉัน” แคทเธอรีนพูดเสียงเบา “ยิ่งไปกว่านั้นนะคะ ไม่ใช่เธอที่เป็นตัวจริงที่อยากทำร้ายฉัน”

“ใช่ ใช่ ใช่ ไม่รู้อะไรดลใจฉันให้ทำ” วาเลรี่รีบคล้อยตาม

“ผมรู้แค่ว่าไม่ว่าใครจะเป็นคนทำก็ตาม ผมจะให้มันชดใช้ให้สาสม เริ่มจากเธอก่อนเลย” ฌอนยังคงไม่ขยับเขยื้อน

“เธอเป็นครอบครัวของคุณนะคะ ฉัน… ไม่อยากให้คุณเสียครอบครัวของคุณไปเพราะฉัน ฉันไม่มีค่าอะไรเลยนะคะ” แคทเธอรีนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขา

ฌอนรู้สึกตกใจ

แม้ว่าใบหน้าของผู้หญิงคนนี้จะเสียโฉม ทว่าคำพูดของเธอยังคงทำให้เขาหวนนึกถึงตัวเขาได้เหมือนเมื่อก่อน

“ไม่ คุณมีค่า”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

แคทเธอรีนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหลุบตาลง “คิดถึงคุณยายของคุณสิคะ ถ้าท่านเห็นหลานของท่านทำร้ายลูกสาวของท่าน คุณคิดว่าท่านจะรับไหวไหมคะ? ยังไง ท่านก็อายุมากแล้วนะคะ”

ฌอนชะงักแล้วหันกลับมามองคุณผู้หญิงฮิลล์ที่กำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาวิงวอน

มีดที่ถือในมือของเขาคลายออก วาเลรี่รีบหนีออกไปราวกับเธอได้รับการช่วยเหลือ