คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 379

...

หลังจากมาถึงที่โรงพยาบาล เชสเตอร์จัดแพทย์ที่ฝีมือดีที่สุดในโรงพยาบาลมาทำการตรวจสภาพร่างกายเธออย่างละเอียด

ภายในห้องพักผู้ป่วย ผลการตรวจออกมาเร็วมาก

เชสเตอร์มองผู้หญิงผอมแห้งบนเตียงที่นอนให้น้ำเกลืออยู่พลางถอนหายใจด้วยความสงสาร “ตัวบ่งชี้สภาพร่างกายไม่เป็นไปตามมาตรฐาน มีภาวะน้ำตาลในเลือดต่ำ โลหิตจาง ขาดน้ำ มีภาวะขาดอาหารและเป็นแผลในกระเพาะอาหาร”

แคทเธอรีนพยักหน้า ร่างกายนี้เป็นของเธอ ทุกวันนี้ เธอมักจะอาเจียนอยู่บ่อยครั้ง และเธอหมดสติเพราะปวดท้อง เธอจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ฌอนกำมือแน่น เขารู้ว่าเธอสุขภาพไม่ดี ทว่าตอนนี้กลับแย่ลงไปอีก

“อะแฮ่ม แคทเธอรีน คุณควรพักผ่อนก่อน” เชสเตอร์พูดกับฌอนทันที “มารับยากับฉัน...”

“คุณหมอจิวเวลคะ คุณพูดทุกอย่างต่อหน้าฉันได้เลยค่ะ ถึงมันจะเกี่ยวกับใบหน้าของฉันก็ตาม ...” แคทเธอรีนยิ้มให้เขา “คุณไม่ต้องปิดบังฉันหรอกค่ะ”

เชสเตอร์มองเธอด้วยความเห็นใจ “ถ้างั้น พูดตรง ๆ เลยนะครับ บาดแผลอักเสบบนใบหน้าของคุณค่อนข้างน่าเป็นห่วง จริง ๆ รอยแผลค่อนข้างใหญ่ ผมได้ทำการปรึกษากับแพทย์ด้านความงามฝีมือดีหลายคนแล้ว และพวกเขาจะรักษาให้คุณให้ได้มากที่สุดเท่าที่พวกเขาจะทำได้ แต่...มันไม่ใช่การฟื้นตัวที่ดีนัก”

“คุณหมอจิวเวล ให้รายละเอียดกับฉันมากกว่านี้ได้ไหมคะ?” แคทเธอรีนมองเขา

ยิ่งฌอนเห็นว่าเธอใจเย็นเพียงใด เขายิ่งเจ็บปวดหัวใจมากขึ้นเท่านั้น “ไม่จำเป็นต้องไปถามเขา ถ้าเทคโนโลยีที่นี่ไม่ดีพอและคุณรักษาที่นี่ไม่ได้ เราจะไปต่างประเทศ เทคโนโลยีที่ออสเตรเลียไม่ใช่ระดับโลก”

“ฉันไม่อยากทำศัลยกรรมใบหน้าใหม่ค่ะ” แคทเธอรีนพูดแทรกเขาขึ้นมา

ฌอนเช็ดแว่นตาของเขา “จะมีรอยแผลเป็นและผิวไม่สม่ำเสมอนะ”

“ฉันเข้าใจค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับ พลางเอนหลังพิงหมอน “ขอบคุณนะคะ”

“ผมเสียใจ แต่เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปเร็วมาก ดังนั้นคุณไม่ต้องสิ้นหวัง” เชสเตอร์ปลอบเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ จริง ๆ แล้วแบบนี้ก็ดีกว่า” แคทเธอรีนยิ้มบาง ๆ ตั้งแต่เริ่มต้น แต่ใคร ๆ ก็มองออกและสามารถบอกเธอได้ว่าเธอไม่มีหวังอีกแล้ว เธอยอมแพ้และยอมจำนนต่อโชคชะตา เธอไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว

ดวงตาของฌอนหรี่ลง เขาพูดกับเชสเตอร์ “ทำไมนายไม่ออกไปก่อนล่ะ?”

“ตกลง” เชสเตอร์ปิดประตูขณะที่เขาออกไป

ฌอนเดินไปที่ข้างเตียงของเธอ แล้วจับมือเธอเอาไว้แน่น ดวงตาเข้มของเขาฉายแววจริงจัง “ไม่สำคัญว่าคุณจะหน้าตาเป็นยังไง ผมไม่สนใจ ผมรักคุณ ไม่ใช่ใบหน้าของคุณ”

“อย่างนั้นหรือคะ?” แคทเธอรีนมองเสื้อผ้าที่เปลี่ยนใหม่ของเขา “อย่าโกหกตัวเองเลยนะคะ คุณเพิ่งกอดฉันก่อนหน้านี้ แต่คุณก็เปลี่ยนเสื้อผ้าของคุณซะแล้ว ฌอน ฮิลล์คะ จริง ๆ แล้วคุณเป็นคนรักสะอาดนะคะ คุณรู้หรือเปล่า?”

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น...” เป็นครั้งแรกที่ฌอนรู้สึกเหมือนเด็ก เขาทำอะไรไม่ถูก

เขาบอกเธอไม่ได้ว่าเขาทำร้ายตัวเองเพราะอาการป่วยของเขากำเริบขึ้นมาอีก เขาต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาด เพราะเสื้อของเขามีแต่คราบเลือด

ถ้าเธอรู้ว่าเขาป่วย เธอคงจะกลัวเขามากไปกว่านี้

“คุณแก้ตัวไม่เก่งเอาซะเลยนะคะ” แคทเธอรีนพูดแกมหยอก “ฌอนคะ จริง ๆ แล้วฉันไม่ได้เสียใจที่หน้าของฉันเสียโฉม ความจริงแล้วฉันดีใจ เป็นเรื่องดีค่ะ ตอนนี้ฉันน่าเกลียดและน่าขยะแขยงมากพอที่จะทำให้คนอาเจียนได้ คุณยังนอนข้าง ๆ ฉันได้ลงอีกเหรอคะ? ตอนนี้ เราควรเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจะดีกว่านะคะ อย่างน้อยก็ยอมให้ฉันเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ”

ฌอนรู้สึกโมโหขึ้นมา

เธออยากจะทิ้งเขาไปเสียเหลือเกิน

“แคทเธอรีน ผมไม่ได้คิดตื้น ๆ อย่างที่คุณคิดนะ ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเดี๋ยวนี้”

เขาดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างแรงและประทับปิดริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวของเขา

ริมฝีปากของหญิงสาวแห้งผาก อีกทั้งใบหน้าของเธอยังมีกลิ่นเหม็นจากบาดแผล

พูดตามตรงแล้ว แม้แต่แคทเธอรีนเองก็ยังทนไม่ได้

ทว่าผู้ชายคนนี้กลับกอดเธอเอาไว้ราวกับเขากำลังกอดหญิงสาวที่รักสุดหัวใจ จูบของเขาช่างอ่อนโยนและเศร้าโศก

ฌอนจุมพิตแคทเธอรีนจนเธอหายใจไม่ออก

เธอหรี่ตาพลางมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ ผมของเขาถูกตัดจนสั้นเกรียนและขนตายาวราวกับปีกของผีเสื้อทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาสมชายชาตรี เขาดูดีเสียกว่าดาราชายในซีรี่ส์เกาหลีเสียอีก

เมื่อการจูบสิ้นสุดลงแล้ว ริมฝีปากของเขาก็ค่อย ๆ เคลื่อนมาที่บาดแผลที่แก้มของเธอนุ่มนวลราวกับขนนก จูบที่แสนอ่อนโยนนั้นทำให้แคทเธอรีนซาบซึ้งเป็นที่สุด

ราวกับว่าจริง ๆ แล้วเขารักเธอมากพอที่จะไม่สนใจรูปโฉมของเธอเลย