“เคธี่ ไม่ต้องพูดอะไรเลย ฉันรู้ว่าเขาต้องเป็นคนสำคัญจากครอบครัวที่มีอิทธิพล แต่ฉันไม่กลัว อย่างมากที่สุด ฉันอาจจะถูกทำให้เสียโฉมเหมือนกับเธอ ฉันเป็นหนี้เธอมากขนาดนี้ ถ้าฉันไม่เข้าใจผิดว่าฌอน ฮิลล์ เป็นคนอื่นตั้งแต่แรก เธอคงไม่ถูกลากเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขา”
เฟรยาเกือบร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกผิด
“โอ้ งั้นทุกอย่างเริ่มต้นเพราะคุณ ผมรู้ว่าผู้หญิงโง่ ๆ แบบคุณรู้จักแค่การคุยโวโอ้อวดเท่านั้น และคุณไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย” ร็อดนีย์พูดอย่างชั่วร้าย
“หุบปากไปเลย ไอ้ตุ๊ด” เฟรยาคำรามใส่เขา
"คุณพูดอะไร?" ใบหน้าที่หล่อเหลาของร็อดนีย์กำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง
“ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ? คุณเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อสีชมพู คุณดูสวยกว่าผู้หญิงและคุณพูดมากกว่าผู้หญิงเสียอีก คุณเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?"
“คุณมันผู้หญิงโง่ ๆ ถ้าผมไม่ฆ่าคุณ…” ร็อดนีย์กำลังจะเข้าหาเธอด้วยความโกรธ แต่เชสรีบรั้งเขาเอาไว้ “พี่ชาย ใจเย็น ๆ น่า”
“นายไม่ได้ยินที่เธอด่าฉันเหรอ? ฉันจะใจเย็นได้ยังไง?” ร็อดนีย์โกรธจัด
เฟรยาเสริมขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ “อย่าโกรธเลย คุณสวยนะ คุณดูดีแม้แต่ในเวลาที่คุณโกรธ”
แคทเธอรีนปวดหัว “เฟรยา พอแล้ว เขาเป็นเจ้านายของเธอ เขาคือ ร็อดนีย์ สโนว์ ประธานของโอเชอร์ คอร์ปอเรชั่น”
เฟรยาพูดไม่ออก
อะไรนะ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...