คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 388

“ก็ได้ ผมจะบอกคุณตรง ๆ” ฌอนจับมือเธอแล้ววางไว้ใต้คางของเขา “ทุกครั้งที่ผมติดต่อกับเมลานี่ ยูล มันเป็นเพราะเธอดูเหมือนคุณเล็กน้อย ผมยอมรับว่าผมไม่เคยลืมคุณเลยสักครั้ง ตั้งแต่ผมกลับมาจากเมลเบิร์น”

‘ผมไม่เคยลืมคุณ...’

มันเป็นเพียงแค่คำห้าคำ แต่ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็รู้สึกว่ามันเป็นประโยคเดียวที่เขาพูดได้อย่างเป็นธรรมชาติและซาบซึ้งตั้งแต่ที่เธอมาแคนเบอร์รา

หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น

ตอนที่เธอพบเมลานี่ครั้งแรก เธอก็รู้สึกเช่นกันว่าเมลานี่กับเธอดูคล้ายกันเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เธอไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นเหตุผลที่เขาเข้าหาเมลานี่

ในที่สุดแล้ว เขาดูเด็ดขาดมากเมื่อเขาออกจากเมลเบิร์น

ความไม่ไว้ใจของเขายังคงทำร้ายเธออยู่ลึก ๆ

“ตอนแรก ผมคิดว่าคุณไม่เคยรักผม และเข้าหาผมเพียงเพื่อหลอกผมเท่านั้น ผมจึงจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ดูคล้ายกับคุณ และลืมมันไปให้หมด แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะเป็นน้องสาวต่างแม่ของคุณ”

ดวงตาของฌอนดูซับซ้อน “ตั้งแต่ผมพบคุณที่บ้านยูล ผมก็ไม่มีความคิดที่จะอยากอยู่กับเมลานี่อีกต่อไป”

“แต่คุณไปส่งเธอที่บ้านยูลเสมอ อีกอย่าง ลืมไปแล้วเหรอคะ ว่าคุณโกรธมากแค่ไหนตอนที่ปกป้องเธอในงานเลี้ยงวันเกิดคุณปู่ของคุณ?” แคทเธอรีนกัดฟันด้วยความเกลียดในความทรงจำ “ฉันไม่ได้รู้สึกว่าคุณสนใจฉัน คุณยังทำให้ฉันขายหน้านับครั้งไม่ถ้วนอีก”

ฌอนมองเธออย่างแปลกใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะผมอยากเจอคุณ คุณคิดว่าเหตุผลอะไรที่ผมจะไปงานวันเกิดโง่ ๆ แบบนั้นได้ล่ะ? ในอีกทางหนึ่ง คุณพาเวสลีย์ โลว์ยอนส์ มาพบพ่อแม่ของคุณในขณะที่คุณยังมีสถานะแต่งงานอยู่ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของผมบ้างไหม? คุณอยากให้ผมนั่งโต๊ะเดียวกัน และดูว่าคุณกับเวสลีย์รักกันมากแค่ไหนงั้นเหรอ?”

“...”

แคทเธอรีนฟังเขาสร้างข้อกล่าวหาปลอมด้วยใบหน้าที่ไม่รู้สึกรู้สา เธอดูไม่สบอารมณ์ “ไม่ใช่ว่าคุณก็แสดงความรักของคุณต่อหน้าฉันด้วยหรือไงคะ?”

“มันกวนใจคุณเหรอตอนที่ผมทำอย่างนั้น?” ฌอนถอนหายใจอย่างเย็นชาและถามเธอ

“... เปล่าค่ะ” แคทเธอรีนหันหน้าหนี

ฌอนรู้สึกรำคาญ แต่เขาต้องยอมจำนนเมื่อเธอทำตัวแบบนี้ ทั้งหมดที่เขาทำได้คือโอบเธอไว้ในอ้อมแขน และกอดเธอไว้แน่น “แม้ว่าคุณจะไม่สนใจสิ่งที่ผมทำ เคธี่ ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม แต่ผมจะทำอย่างไรได้? ผมคิดว่าคุณกำลังล้อเล่นกับผม แต่ผมปล่อยคุณไปไม่ได้ ผมทรมานกับพิษที่รู้จักกันในชื่อว่า แคทเธอรีน โจนส์”

ยิ่งเขาพูดมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากเท่านั้น เขาก้มศีรษะลงและกัดริมฝีปากของเธอ จูบนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความรีบเร่ง และ... ความอ่อนโยน

แต่ก่อนแคทเธอรีนปฏิเสธเขาเสมอมา

บางทีดูเหมือนว่าจะมีช่องว่างที่ถูกแบ่งไว้ระหว่างพวกเขาสองคนอยู่

เธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองต่อเขา

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ในเมื่อเขาได้ระบายความในใจกับเธอแล้ว หัวใจของเธอก็อ่อนลงอย่างไม่เต็มใจภายใต้การจูบของเขา

เธอไม่สามารถต้านทานเขาได้

เธอรู้ว่าไม่ว่ากี่กำแพงที่เธอสร้างไว้ ชายผู้นี้ก็จะทำลายมันลงทีละเล็กทีละน้อย

นั่นเป็นเพราะเธอจำได้ว่าเขาต่อสู้อย่างไรกับทั้งครอบครัวฮิลล์เพื่อเธอ เขาต่อสู้กับครอบครัวที่มั่งคั่งในแคนเบอร์ราเพื่อเธอ และเขาได้สละตำแหน่งประธานกรรมการของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น เพื่อเธอ...

ทั้งหมดนั่นคือความจริง

มิฉะนั้น เมื่อคุณปู่ฮิลล์ให้ทางเลือกแก่เธอ เธอคงจะไม่เลือกที่จะอยู่

ท้ายที่สุด มันเป็นเพราะเขา

เมื่อสังเกตเห็นว่ามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในตัวเธอ ฌอนก็มีความสุขเป็นอย่างมาก

เขาจูบแรงขึ้นก่อนจะค่อย ๆ กดร่างของเขาลงบนเธอ

แคทเธอรีนคิดถึงป้าจัสมินที่อยู่ในห้องครัวและจับแขนของเขาโดยไม่รู้ตัว เธอพูดเบา ๆ ว่า “อย่าค่ะ ป้าจัสมินอยู่ที่นี่...”

สิ่งที่ตอบกลับเธอคือแขนที่สั่นขึ้นมาทันทีของชายหนุ่ม จากนั้น เธอเห็นความเจ็บปวดที่โผล่ขึ้นมาฉับพลันในดวงตาลึกของเขา แต่มันสั้นมาก

“คุณ…”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่ต้องการ” ฌอนดันร่างให้ลุกขึ้นด้วยมือข้างเดียว “ผมจะไปเข้าห้องน้ำ...”