คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 389

“เดี๋ยวก่อนค่ะ...” ทันใดนั้นแคทเธอรีนก็ดึงเขากลับมา

“อะไร?” เธอไม่เคยเริ่มที่จะหยุดเขาแบบนี้มาเป็นเวลานานแล้ว ใบหน้าที่หล่อเหลาของฌอนปรากฏรอยยิ้มขี้แกล้ง “ทนเห็นผมจากไปไม่ได้ใช่ไหม?”

แคทเธอรีนกัดริมฝีปากของเธอ และพับแขนเสื้อมือซ้ายของเขาขึ้น และเห็นเพียงแค่แขนของเขาที่พันผ้าพันแผลไว้ เขา… ได้รับบาดเจ็บจริงเหรอ?

“มันเป็นแผลเล็กน้อย” ความไม่เป็นธรรมชาติโผล่วาบเข้ามาในดวงตาของฌอน และเขาก็คลายแขนออกทันที

“คุณได้รับบาดเจ็บได้อย่างไรคะ?” แคทเธอรีนจ้องมองที่เขา ถ้ามันเป็นแค่บาดแผลเล็ก ๆ ทำไมเขาถึงสั่นไปด้วยความเจ็บปวดจากการสัมผัสเบา ๆ?

“คุณเป็นห่วงผมเหรอ?” ฌอนยกริมฝีปากเป็นรอยยิ้ม เสียงต่ำของเขาเต็มไปด้วยความสุข “หัวใจของคุณเจ็บเพราะผมเหรอ?”

“... ออกไป” แคทเธอรีนกลายเป็นรำคาญจากตอนแรกที่เขินอาย เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงเธอ แต่… มันเป็นเพราะเขายังเป็นสามีของเธอบนกระดาษ

ฌอนยิ้มด้วยความหลงใหลและเดินไปที่ห้องน้ำ

ด้านใน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาถูกแทนที่ด้วยคลื่นแห่งความเจ็บปวด

เขาถอดผ้าก็อซออกทีละชั้น ด้านในแผลเกิดเป็นสะเก็ดสีแดงสด และเส้นสีแดงที่อักเสบก็ดูน่ากลัว

เขาอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหกหรือเจ็ดนาที

จากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอยู่ด้านนอก

“แม่คุณโทรมา” แคทเธอรีนมองไปที่โทรศัพท์ซึ่งอยู่บนเตียงแล้วพูด

ฌอนรับสายโทรศัพท์ต่อหน้าเธอ และเสียงเย็นชาของลีอาก็ดังขึ้นทันที “แกว่างไหม? มากินข้าวด้วยกันในฐานะแม่ลูก”

“หึ ไม่ใช่ว่าพวกเราตัดความสัมพันธ์ในฐานะแม่ลูกกันแล้วเหรอ? คุณเองที่พูดแบบนั้น”

ลีอาตะคอก “ฌอน ฮิลล์ อย่าให้มันมากเกินไป ฉันเป็นคนให้กำเนิดแกนะ”

“ใช่ คุณให้กำเนิดผม แต่คุณไม่ได้รับผิดชอบในการเลี้ยงดูผม คุณช่างเป็นแม่ที่ดีจริง ๆ” ฌอนเยาะเย้ย “ผมรู้ว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร ผมไม่ไป”