คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 42

”สมน้ำหน้าแก” แซลลี่พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง “ไม่แปลกใจเลยที่อีธานจะทิ้งแก”

แคทเธอรีนไม่มีอะไรจะพูดอีกต่อไป แม้แต่ความหวังเล็ก ๆ ในตัวเธอก็ถูกบดขยี้จนหมดสิ้น

เธอช่างโง่เขลาอะไรอย่างนี้ เธอไม่ควรกลับมา

ความจริงไม่ได้มีความสำคัญกับคุณโจนส์และคุณนายโจนส์เลย สิ่งที่สำคัญกว่าคือรีเบคก้า เธอไม่สามารถแทนที่หล่อนได้

แคทเธอรีนยื่นมือไปหาแซลลี่ด้วยความผิดหวัง “ขอโทรศัพท์ของหนูคืนด้วยค่ะ คนหน้าด้านอย่างหนูไม่สมควรที่จะกลับมา หนูไม่สมควรเป็นลูกของพวกคุณด้วยเหมือนกัน”

“นี่แกกำลังวางแผนจะสร้างความอับอายให้กับตระกูล หรือออกไปสร้างปัญหาข้างนอกหรือเปล่า?” เจฟฟี่พูดเย้ย “แกอยู่ที่บ้านจะดีกว่าและสำนึกถึงความผิดที่แกทำ เมื่อแกสำนึกผิด ฉันจะพิจารณาที่จะปล่อยแกไป”

เมื่อเจฟฟี่พูดจบแล้ว เขาก็ปรบมือของเขา บอดี้การ์ดสองสามคนเข้ามาจากทางเข้าและจับแคทเธอรีนไว้ทันที

“นี่พวกแกกำลังจะพยายามทำอะไรฉัน? จะลักพาตัวฉันเหรอ ห๊ะ?” แคทเธอรีนเสียสติไปแล้ว เธอไม่เคยคิดฝันมาก่อนเลยว่าครอบครัวของเธอจะโหดร้ายได้ถึงเพียงนี้

“ฉันแค่กำลังสอนบทเรียนให้ลูกสาวของฉันเท่านั้น พาเธอขึ้นไปข้างบนแล้วขังเธอเอาไว้ในห้อง”

รีเบคก้ารีบห้ามอย่างรวดเร็ว “อย่าทำแบบนี้เลยนะคะคุณพ่อ เคธี่ยังเด็กและยังไม่รู้เรื่อง นอกจากนี้ยังมีแขกมาหาเราอยู่บ่อย ๆ คงจะไม่ดีถ้าเธอกรีดร้องโวยวายอยู่ข้างบนนะคะ”

เจฟฟี่ลังเลใจ “ถูกของลูก ทำไมเรา...ไม่พาเธอไปขังที่บ้านเก่าที่ตั้งอยู่ในเพนนิงตัน”

แคทเธอรีนเริ่มตื่นกลัว ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอกลับไปที่เพนนิงตันเพียงครั้งเดียวเพื่อทำหน้าที่สักการะบูชาบรรพบุรุษ บ้านหลังนี้เป็นมรดกตกทอดกันมาเป็นเวลา 50 ถึง 60 ปี โดยตระกูลโจนส์ แม้ว่าบ้านหลังนี้จะได้รับการตกแต่งใหม่บ้างแล้ว ทว่าบริเวณโดยรอบก็ยังคงรกร้างและน่ากลัว

ในที่สุดแคทเธอรีนก็เข้าใจว่าทำไมรีเบคก้าถึงอ้อนวอนขอร้องให้กับเธอ

“รีเบคก้า แกนี่มันตอแหล—“

แซลลี่ตบหน้าของแคทเธอรีน “หุบปาก! พี่สาวของแกพยายามอ้อนวอนขอร้องช่วยแก แต่แกกลับด่าว่าเธอ แกนี่มันไม่มีจิตสำนึกเลยจริง ๆ !”

“ไปส่งเธอเดี๋ยวนี้!” เจฟฟี่โบกมือของเขา เมื่อถูกทำให้โกรธจากการพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของแคทเธอรีน เขาสงสัยว่าอะไรทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนที่เลวร้ายอย่างนี้

ขณะที่เธอกำลังซึมเศร้า แคทเธอรีนไม่รู้ว่านั่งอยู่บนรถนานเท่าไรแล้ว เธอถูกทิ้งไว้ที่บ้านหลังเก่าในชนบทหลังจากนั้น

บอดี้การ์ดสองสามคนล็อกประตูใหญ่ทันที แม้แต่หน้าต่างก็ถูกตอกปิดเอาไว้ด้วยตะปู

ที่แย่ไปกว่านั้นคือไม่มีไฟฟ้าหรือน้ำ ไม่มีแม้แต่ผ้าห่มให้ใช้ห่ม

อย่างไรก็ตาม เธอจะไม่ยอมแพ้ให้กับตัวเอง

เธอต้องมีชีวิตอยู่และแก้แค้นให้ได้

เธอยัดข้าวเข้าปาก ไม่มีอะไรอย่างอื่นนอกจากข้าว ที่แย่ไปกว่านั้นคือข้าวเหม็นหืน

น้ำตาไหลลงมาตามแนวแก้มของเธอ ถ้าไม่มีใครมาช่วยเธอ เธอคงไม่สามารถออกไปจากบ้านหลังนี้ได้

หญิงชราคุยโทรศัพท์ห่างจากประตูหลักพอสมควร “คุณหนูคนโต ฉันจัดการทุกอย่างตามที่คุณขอเรียบร้อยแล้ว”

“ดีมาก พรุ่งนี้ก็เริ่มลดอุณหภูมิในบ้านลง ฉันหวังว่า... นังนั่นจะตายในบ้านหลังนั้น”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ดูจากสภาพแวดล้อมแล้ว เธอสามารถอยู่รอดได้นานสุดแค่สี่วัน”

...

23:00 น.