คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 450

มีเพียงแต่เสียงถ่านที่กำลังเผาไหม้ท่ามกลางความเงียบงันให้ได้ยินเท่านั้น

ไม่นานจากนั้น ฌอนสวมเสื้อโค้ทแล้วเอามือโอบเอวของแคทเธอรีน “ผมไม่อยากกินอีกต่อไปแล้ว มันน่าเบื่อ ไปที่ห้องของผมกันเถอะ”

“ฉันอยากกลับบ้าน” จู่ ๆ แคทเธอรีนก็พูดขึ้นมา

ร็อดนีรู้สึกหม่นหมองมาก “ฌอน ไม่ใช่ว่านายสัญญาว่าจะไปตกปลาในทะเลพรุ่งนี้เช้าเหรอ? นายขอให้เฮดลีย์ไปส่งเธอกลับบ้านก็ได้ มันยากมากนะที่เราทุกคนจะมีเวลาว่างมาอยู่ด้วยกันและสนุกสนาน”

“ตามใจคุณเถอะ” แคทเธอรีนขยับออกจากเงื้อมมือของฌอนและเดินออกไป

“พรุ่งนี้ฉันไม่ไปแล้ว” ฌอนเดินตามแคทเธอรีนด้วยก้าวใหญ่ ๆ

เชลลีรีบหยิบของบางอย่างและเดินตามพวกเขาไปด้วย

ร็อดนีย์รู้สึกหงุดหงิดมากจนเตะเตาย่างบาร์บีคิวล้มลง

...

ระหว่างทางกลับบ้านของพวเกขา

เฮดลีย์ขับรถพาแคทเธอรีนและฌอนซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะหลังเช่นเดียวกับเชลลีซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งผู้โดยสารออกมา

หลังจากนั้นไม่นาน เชลลีก็ยื่นเค้กชิ้นหนึ่งให้แคทเธอรีนและฌอนอย่างระมัดระวัง “คุณชายใหญ่ฮิลล์ คุณผู้หญิง ทานเค้กชิ้นนี้ให้อิ่มท้องก่อนนะคะ เพราะพวกคุณไม่ได้กินอะไรเป็นอาหารเย็นเลย”

แคทเธอรีนยังคงนิ่งและจ้องเชลลีจนเธอหน้าซีดมากขึ้น

ฌอนขมวดคิ้ว แต่ก็ยื่นมือไปหยิบเค้ก จากนั้นเขาก็วางมันไว้ข้างหน้าแคทเธอรีน “มันจะใช้เวลาอย่างน้อยอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงบ้าน กินสักนิดสิ”

“ไม่จำเป็น ฉันไม่รู้สึกอยากกิน” แคทเธอรีนก้มศีรษะลงและเล่นโทรศัพท์

บรรยากาศระหว่างทางกลับวิลล่าชายทะเลตึงเครียด