คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 451

“ยากนักหรือไงคะ ที่จะยกตัวอย่าง? เธอไปทำร้ายแฟนเก่าของคุณหรืออะไรคะ?” แคทเธอรีนอดไม่ได้ที่จะแขวะฌอน

ฌอนสะดุ้งทั้งร่าง เขาหันไปมองแคทเธอรีน “คุณเลิกคิดมากสักทีได้ไหม? คุณเลือกที่จะทะเลาะกับผมเพราะผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม? มีเหตุผลอะไร?”

“ฉันทะเลาะกับคุณงั้นเหรอ?” แคทเธอรีนฉีกยิ้ม แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยความเย็นชาที่แผ่ออกมาก็ตาม “ฉันพยายามจะคุยกับคุณด้วยเหตุผล แต่คุณเป็นคนที่ไม่ยอมตอบคำถามของฉันเอง”

“ผมไม่อยากมานั่งเถียงกับคุณ ผมหิว ผมอยากทานข้าว” ฌอนเดินไปที่ประตู

“คุณตอบคำถามเมื่อกี้ของฉันได้ไหม? คุณสามคนพยายามจะหลอกลวงฉันหรือเปล่า?” แคทเธอรีนพูดย้ำทุกคำขณะที่เธอจ้องมองแผ่นหลังของเขา

ฌอนหันกลับมาอีกครั้งพลางหรี่ดวงตาลึกที่เต็มไปด้วยความโกรธลง “ผมต้องพูดซ้ำอีกสักกี่ครั้ง? คำพูดของแชริตี้เชื่อถือไม่ได้ ก็เห็น ๆ อยู่ว่าเธอพยายามแยกเราออกจากกัน เลิกถามคำถามไร้สาระสักที ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ไว้ใจคุณ”

แคทเธอรีนรู้สึกจนปัญญาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคำต่อว่าของฌอน

เธอไม่ได้ตั้งใจจะสงสัย ทว่าแคทเธอรีนก็ไม่อาจลืมความเห็นอกเห็นใจที่แชริตี้มอบให้เธอ หลังจากที่เธอได้เห็นเชลลี “ก็ได้ค่ะ เลิกเถียงเรื่องแชริตี้กันเถอะ สั่งให้เชลลีออกไปดูแลคนอื่นนะคะ ฉันไม่ชอบเธอ”

ฌอนเหยียดริมฝีปาก “ที่คุณพูดมากและทำหน้าบอกบุญไม่รับตลอดทั้งคืนแบบนี้ เพียงเพราะคุณทนเชลลีไม่ได้ และไม่เชื่อใจผมอย่างนั้นเหรอ? คุณไม่ควรพูดแบบนั้น ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

“...”

แคทเธอรีนตัวสั่น

ผ่านมาตั้งนานแล้วที่เธอได้ยินคำพูดโหดร้ายจากเขา บางทีเป็นเพราะทุกวันนี้เขาเอาแต่ตามใจเธอ

คำพูดเหล่านั้นให้ความรู้สึกราวกับตบหน้าเธอ

“ถ้าคุณยืนยันที่จะคิดกับฉันแบบนี้ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ถึงยังไง ฉันก็ทนอยู่ร่วมบ้านกับเชลลีไม่ได้” แคทเธอรีนพูดตามตรง “เชลลีไม่ใช่ผู้ดูแลคนเดียวในโรงพยาบาลสักหน่อยนี่คะ ผู้ดูแลคนอื่นก็มีเหมือนกัน”

เพล้ง

จู่ ๆ ก็มีเสียงแก้วแตกดังขึ้นที่ประตู