คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 48

ก่อนที่แคทเธอรีนจะทันได้พูดจบประโยคของเธอ จู่ ๆ มือใหญ่ก็เอื้อมมาปิดปากของเธอเอาไว้

มือของฌอนกลิ่นเหมือนไม้สนแห้ง กลิ่นหอมจาง ๆนี้ ให้ความรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างประหลาด

ที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น มือของเขาอบอุ่นมาก!

“หุบปากไปเลย” ดวงตาของชายคนนั้นเป็นประกายภายใต้เลนส์แว่นตาของเขา

เธอเองก็รู้สึกว่าแก้มของเธอเห่อร้อนขึ้นเช่นกัน หลังจากที่เขาเอามือออกแล้ว เธอจึงวางชามข้าวโอ๊ตต้มลงบนโต๊ะ “ฉันพนันได้เลยว่าคุณต้องหิวหลังจากที่ทำงานมาทั้งคืน”

เขามองไปที่ข้าวโอ๊ตต้มที่โรยด้วยซินนามอน มันดูน่ารับประทานเป็นอย่างมาก

“แคทเธอรีน นี่คุณกำลังพยายามทำให้ผมอ้วนขึ้นใช่ไหม หื้ม?”

“ไม่ใช่นะคะ รูปร่างของคุณยังเยี่ยมยอดที่สุดค่ะ” เธอทำหน้ามุ่ย “ฉันไม่สนใจหรอกถึงคุณจะอ้วน บางทีคุณอาจจะเห็นใจฉันขึ้นมาบ้าง ถ้าไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบคุณอีกแล้ว”

เขามองไปที่เธอ มุมปากของเขายกขึ้นยิ้มเยาะ “เมินซะเถอะ ผมดูแลผู้หญิงที่เข้าโรงพยาบาลไม่เว้นแต่ละวันไม่ได้หรอก”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวฉันจะออกไปทำงานหาเงินเลี้ยงดูคุณเองค่ะ” เธอสัญญา

“ผมไม่กล้าไว้ใจคุณหรอก ผมอาจจะตายก่อนที่เกิดเรื่องนั้นขึ้นด้วยซ้ำ”

ฌอนคนข้าวโอ๊ตต้มด้วยช้อน

แคทเธอรีนที่เพิ่งถูกดูถูกเดินออกไปจากห้องทำงานด้วยความรู้สึกโกรธ เธอสาบานว่าเธอจะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอสามารถทำทุกอย่างให้สำเร็จได้!

...

เวลา 01:00 น.

แคทเธอรีนสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย เธอรู้สึกเพียงว่าเหงื่อออกทั่วหน้าผากของเธอ

เธอรีบเปิดไฟขึ้นทันที ความสงบเข้ามาแทนที่ร่างกายของเธอ ขณะที่แสงสว่างเข้ามาแทนที่ความมืดมิด

เธอฝันว่าเธอถูกขังอยู่ในคฤหาสน์มืดหลังนั้นอีกแล้ว สถานที่นั้นเต็มไปด้วยเสียงต่าง ๆ ที่น่ากลัวในยามกลางคืน

“นี่เป็นอีกวิธีที่คุณจะใช้ยั่วผมหรือเปล่า?”

ฌอนยอมรับว่าเธอดูอ่อนแอมากในตอนนี้ ทว่าเขาเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทั้งวัน และยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปว่าความที่ศาลในวันพรุ่งนี้ “มันดึกแล้ว ผมอยากนอนถึงคุณจะไม่อยากก็เถอะ”

“ไม่ใช่แบบนั้นนะ”

แคทเธอรีนไม่อยากอยู่ในห้องของเธอเพียงลำพังจริง ๆ เธอจึงรวบรวมความกล้าและดึงแขนเสื้อของเขาเอาไว้ “ตั้งแต่ฉันถูกขังเอาไว้ในคฤหาสน์หลังเก่านั่น ฉันก็ไม่กล้านอนคนเดียวอีกต่อไป ฉันถูกหลอกหลอนด้วยฝันร้ายที่น่ากลัว ให้ฉันนอนบนพื้นห้องนอนของคุณก็ได้ ฉันพูดจริง ๆนะคะ”

“คุณก็นอนคนเดียวที่โรงพยาบาลได้ไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนั้นฉันนอนกับผู้ดูแลนี่คะ” แววตาของเธอไหวระริก เธอกัดริมฝีปากของเธอเอาไว้แน่น

เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นเช่นนั้น

เขาเป็นคนที่ช่วยเธอออกมาจากคฤหาสน์หลังเก่านั้น สถานที่นั้นเงียบสงัดจนน่าขนลุกและมืดสนิทในช่วงเวลากลางคืน แม้แต่ผู้ชายก็ยังได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจถ้าต้องถูกขังอยู่ที่นั่นถึงสามวัน

เธอสังเกตเห็นความลังเลของเขาจึงรีบสัญญากับเขา “ฉันสาบานว่าฉันจะไม่รบกวนคุณ”