คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 49

“จำคำสัญญาของคุณเอาไว้ให้ดี” ฌอนกลับไปที่เตียงของเขาอย่างไม่สนใจใยดี

เมื่อได้รับอนุญาตจากเขา แคทเธอรีนจึงรีบปูผ้าห่มลงบนพื้นข้างเตียงของเขาทันที

ชายคนนั้นสนใจหญิงสาวอยู่ช่วงเวลาสั้น ๆ ทว่าเพียงไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป

อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมาเสียงร้องของหญิงสาวก็ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

“เปิดประตู... ได้โปรด... ฉันหนาว... มันมืดมาก... ฉันกลัว...”

เขาลุกขึ้นจากเตียง แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาสะท้อนแสงเป็นเงาอยู่บนพื้น หญิงสาวกำลังขดตัวราวกับลูกบอลพลางปิดหูของเธอเอาไว้แน่น ร่างของเธอสั่นสะท้านไปด้วยความ

“แคทเธอรีน ตื่น มันเป็นเพียงฝันร้าย” ฌอนก้าวลงจากเตียงเพื่อแกะมือของเธอออก

อย่างไรก็ตาม เธอยังถูกดูดกลืนให้อยู่ในฝันร้าย ใบหน้าที่ฉายความหวาดกลัวออกมาขาวซีดราวกับกระดาษ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาดึงเธอเข้าไปปะทะกับแผ่นอกพลางลูบหลังของเธออย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว”

เสียงของผู้ชายคนนั้นทำให้หญิงสาวสงบลง ร่างกายที่เกร็งขนัดของเธอค่อย ๆ ผ่อนคลายลงอย่างช้า ๆ

ใบหน้าเรียวของเธอซบลงกับแผ่นอกแกร่งของเขา เรือนผมสีเข้มเป็นมันเงาของเธอตกลงที่ไหล่บาง โดยมีลูกผมระอยู่บนขอบใบหน้าที่น่าสงสาร ทว่าก็ความสวยของเธอก็ยังคงอยู่ เธอส่งกลิ่นหอมผ่อนคลายออกมา

นี่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม มันกลับเป็นกลิ่นแชมพูของเธอแทน

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแชมพูของเธอมีกลิ่นหอมมากแค่ไหนจนกระทั่งถึงตอนนี้

กลิ่นหอมโอบล้อมเขาอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเขาหลับตาลงในที่สุด

เขาคิดจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดเมื่อเธอสงบลงแล้ว ทว่ามันก็เป็นรุ่งสางของวันถัดไปเสียแล้วเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง

คนทั้งสองหนุนอยู่บนหมอนใบเดียวกัน แขนซ้ายและขาซ้ายของเธอพาดอยู่บนร่างของเขา มีรอยยิ้มอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังนอนหลับฝันดี

ฌอนเองก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเช่นเดียวกัน เขายังรู้สึกขึ้นมาครู่หนึ่งว่าพวกเขาเหมือนกับเป็นคู่แต่งงานใหม่