คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 49

“จำคำสัญญาของคุณเอาไว้ให้ดี” ฌอนกลับไปที่เตียงของเขาอย่างไม่สนใจใยดี

เมื่อได้รับอนุญาตจากเขา แคทเธอรีนจึงรีบปูผ้าห่มลงบนพื้นข้างเตียงของเขาทันที

ชายคนนั้นสนใจหญิงสาวอยู่ช่วงเวลาสั้น ๆ ทว่าเพียงไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป

อย่างไรก็ตาม ในเวลาต่อมาเสียงร้องของหญิงสาวก็ปลุกเขาให้ตื่นขึ้น

“เปิดประตู... ได้โปรด... ฉันหนาว... มันมืดมาก... ฉันกลัว...”

เขาลุกขึ้นจากเตียง แสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาสะท้อนแสงเป็นเงาอยู่บนพื้น หญิงสาวกำลังขดตัวราวกับลูกบอลพลางปิดหูของเธอเอาไว้แน่น ร่างของเธอสั่นสะท้านไปด้วยความ

“แคทเธอรีน ตื่น มันเป็นเพียงฝันร้าย” ฌอนก้าวลงจากเตียงเพื่อแกะมือของเธอออก

อย่างไรก็ตาม เธอยังถูกดูดกลืนให้อยู่ในฝันร้าย ใบหน้าที่ฉายความหวาดกลัวออกมาขาวซีดราวกับกระดาษ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เขาดึงเธอเข้าไปปะทะกับแผ่นอกพลางลูบหลังของเธออย่างแผ่วเบา

“ไม่เป็นไรแล้วนะ ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว”

เสียงของผู้ชายคนนั้นทำให้หญิงสาวสงบลง ร่างกายที่เกร็งขนัดของเธอค่อย ๆ ผ่อนคลายลงอย่างช้า ๆ

ใบหน้าเรียวของเธอซบลงกับแผ่นอกแกร่งของเขา เรือนผมสีเข้มเป็นมันเงาของเธอตกลงที่ไหล่บาง โดยมีลูกผมระอยู่บนขอบใบหน้าที่น่าสงสาร ทว่าก็ความสวยของเธอก็ยังคงอยู่ เธอส่งกลิ่นหอมผ่อนคลายออกมา

นี่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม มันกลับเป็นกลิ่นแชมพูของเธอแทน

เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแชมพูของเธอมีกลิ่นหอมมากแค่ไหนจนกระทั่งถึงตอนนี้

กลิ่นหอมโอบล้อมเขาอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเขาหลับตาลงในที่สุด

เขาคิดจะปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดเมื่อเธอสงบลงแล้ว ทว่ามันก็เป็นรุ่งสางของวันถัดไปเสียแล้วเมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง

คนทั้งสองหนุนอยู่บนหมอนใบเดียวกัน แขนซ้ายและขาซ้ายของเธอพาดอยู่บนร่างของเขา มีรอยยิ้มอ้อยอิ่งอยู่บนริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอกำลังนอนหลับฝันดี

ฌอนเองก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดเช่นเดียวกัน เขายังรู้สึกขึ้นมาครู่หนึ่งว่าพวกเขาเหมือนกับเป็นคู่แต่งงานใหม่

ใบหน้าของเขาดูผิดหวัง “คุณหมายความว่าอย่างไร? แคทเธอรีน อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลย เรื่องเมื่อคืนคุณตั้งใจแสดงใช่ไหม ? คุณทำแบบนั้นเพื่อเรียกร้องความสนใจจากผมจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ ฉันนอนหลับค่อนข้างสนิท” เธอจำได้ลาง ๆ ว่าในตอนแรกกำลังฝันร้าย ทว่าเธอรู้สึกสงบลงเมื่อมีเสียงอ่อนโยนกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ

เดี๋ยวก่อน หรือเสียงอ่อนโยนที่ว่าจะเป็นของฌอน?

เธอจ้องมองเขาด้วยความว่างเปล่า ทว่าเขาหมดความอดทนลงแล้ว ดวงตาของเขาเข้มดุขณะที่เขาลุกขึ้นยืน “ก่อนที่คุณจะพูดอะไรต่อ ช่วยดูสภาพชุดนอนของคุณด้วย”

ด้วยความสับสน เธอจึงลดสายตาของเธอลงต่ำ สีหน้าตกใจระคนด้วยความอับอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ เธอยกมือขึ้นปิดหน้าอกของเธอทันที

ชายคนนั้นยิ้มเยาะ “แสดงได้ดี ผมมั่นใจว่าคุณต้องแอบปลดกระดุมเพื่อยั่วผม”

“ฉันไม่รู้เรื่อง” เธอรู้สึกอยากจะร้องได้ออกมาตรงนั้น “พี่ชาย กระดุมมันหลุดของมันเอง มันไม่ผิดที่หน้าอกของฉันใหญ่”

“...”

เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปอีกดี