คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 500

“เฟรยา ลินช์ เธอเองเหรอ!”

เมื่อกระจกเลื่อนลง ใบหน้าร้ายกาจของลินดา เชลบี้ ก็ปรากฏขึ้น เธอดูมีความสุขมากที่ได้เจอเฟรยา

ทว่าเฟรยาแทบจะกระอักเลือด

โธ่เอ้ย! เธอเพิ่งกลับมาที่เมลเบิร์นได้ไม่กี่วัน แต่ก็ต้องมาบังเอิญเจอคนที่น่ารำคาญที่สุด

“เฟรยา เธอกลับมาที่เมลเบิร์นทำไมเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าเธอได้แฟนใหม่ที่แคนเบอร์รา เธอทำแบบนี้กับแพทริคได้ยังไง?” ลินดาขมวดคิ้วทันทีพลางพูดขึ้น

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอหูหนวกหรือไง? เธอไม่ได้ยินฉันตอนที่พูดว่าเธอเกือบจะชนรถของฉันหรือไง?” น้ำเสียงของเฟรยาหมดความอดทน

ดวงตาของลินดาแดงก่ำด้วยความรู้สึกเสียใจ “ฉันขอโทษ… ฉัน...”

“ฉันขอโทษแทนเธอด้วย...”

ทันใดนั้นเอง ประตูฝั่งผู้โดยสารก็ถูกเปิดออก แล้วแพทริคก็ก้าวลงมาจากรถ ท่าทางเย็นชาและใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาในตอนนี้กำลังค้อมศีรษะลงน้อย ๆ ขณะที่ใบหน้าที่มีเสน่ห์และริมฝีปากของเขาก็ซีดราวกับกระดาษ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น

มองเพียงแวบเดียวเฟรยาก็บอกได้แล้วว่าเขาไม่สบาย

หัวใจของเธอบีบรัด ทว่าเธอก็รีบข่มความเป็นห่วงในหัวใจของเธอเอาไว้

พวกเขาเลิกกันไปแล้ว ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะมาเป็นห่วงถ้าเขาไม่สบาย

นอกจากนี้ ก็เป็นเหมือนเมื่อก่อน ไม่ว่าเขาจะป่วยหรือไม่ ยังไงก็มีลินดาอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ

“ฉันปวดท้อง เธอเลยรีบหาที่จอดรถ” แพทริคมองตรงมาที่เธอ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาขับรถเอสยูวีคันสีขาว และถึงแม้ว่าเธอจะแต่งหน้าเพียงอ่อน ๆ เท่านั้น ทว่าใบหน้าของเธอก็ยังคงสวยงาม

จู่ ๆ เขาก็คิดขึ้นมาได้ว่าเขาไม่เคยหยุดคิดถึงเธอได้เลย นับตั้งแต่ที่เขากลับมาจากแคนเบอร์รา

เขามักจะควบคุมความเศร้าของเขาเอาไว้ไม่ได้อยู่บ่อย ๆ