คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 52

อีกแล้วเหรอ?

แคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในใจ เธออยู่แต่ที่บ้านทำอาหารตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“ฉันแค่จะออกไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันที่ต่างประเทศเท่านั้นเองค่ะ”

ฌอนหัวเราะออกมาอย่างประชดประชัน “โอ้ ใช่ คราวนี้เป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อย่าลืมว่าครั้งล่าสุดคุณเคยถูกเพื่อนสมัยมัธยมพาเข้าโรงแรมอย่างไร”

“อะไรก็ช่างเถอะค่ะ แค่นี้นะคะ” เธอวางโทรศัพท์ด้วยความไม่สบอารมณ์

ความผิดหวังซ่อนอยู่ในแววตาของโจเซฟเมื่อเห็นว่าเธอมีสีหน้าโกรธเคือง “แฟนใหม่เหรอ? หรือว่าสามี?”

เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “ไม่มีทางค่ะ เขาเป็นแค่...เพื่อนร่วมบ้าน”

แม้ว่าฌอนจะเป็นสามีของเธอถูกต้องตามกฎหมายก็ตาม ทว่าผู้ชายคนนั้นก็ปฏิเสธที่จะยอมรับเรื่องนั้น ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาจึงเป็นเพียงแค่เรื่องสมมุติเท่านั้น

มุมปากของโจเซฟยกขึ้นเป็นรอยยิ้มจาง ๆ “ฟังดูเหมือนเธอกำลังคุยอยู่กับสามี”

“อ่อ... จริงเหรอคะ?”

แคทเธอรีนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ นี่เป็นการพูดปกติที่เธอใช้ตอบโต้กับฌอน บางทีที่มันฟังดูเหมือนแบบนั้นเพราะพวกเขาอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกัน

มันผ่านมานานแล้วตั้งแต่เธอพบกับโจเซฟ พวกเขามีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกันในช่วงเย็นและรับประทานอาหารด้วยกันจนถึง 21:00 น. เขาจึงไปส่งเธอที่เจไดต์ เบย์

“อย่าลืมไปรายงานตัวกับพี่พรุ่งนี้เช้า พี่ได้รับงานปรับปรุงพื้นที่กรีนเมาน์เทน พรุ่งนี้เธอจะต้องไปลงพื้นที่”

“ได้ค่ะ”

เธอโบกมือลาเขา ดวงตาของเธอมองตามรถ Porsche ที่ขับห่างออกไป ก่อนที่เธอหันกลับเข้าไปในบ้าน

ด้วยความบังเอิญ เธอพบฌอนสวมชุดลำลองแบบปกติ และกำลังมองลงมาที่เธอด้วยสายตาเย็นชาขณะที่เดินลงบันได ฟัดจ์อยู่ในอ้อมแขนของเขา ดูเหมือนเธอกำลังหลับอยู่

“เพื่อนของคุณเป็นผู้ชายเหรอ?”

ร่องลึกปรากฏขึ้นที่หว่างคิ้วของเขา จนสามารถบีบแมลงวันให้ตายได้

เขาคิดถึงการที่เขาต้องอดทนกับอาหารที่ไม่อร่อยที่ซื้อมาจากร้านอาหาร ในขณะที่เธอมีความสุขกับการรับประทานอาหารค่ำและหัวเราะต่อกระซิกกับผู้ชายคนอื่น ความโกรธเคลื่อนผ่านกายของเขาเป็นระรอกราวกับคลื่น