คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 546

“ครับ ผมอยู่ตรงนี้แล้ว” ฌอนลูบหลังของแคทเธอรีนเบา ๆ ผ่านมานานแล้วนับตั้งแต่เธอเรียกเขาด้วยความรักแบบนั้น มีความรู้สึกคลุมเครือเกิดขึ้นในหัวใจของเขา บางทีเขาอาจจะไม่ได้แสดงความเอาใจใส่กับเธอมากพอซึ่งทำให้เธอซึมเศร้า “แต่วันนี้ผมโกรธนิดหน่อยนะ วันนี้คุณไม่ควรขับรถเร็วแบบนั้น จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณกับลูก ๆ เป็นอะไรขึ้นมา?”

“ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วค่ะ” เธอส่ายหน้า หลังจากคิดทบทวนอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็ลืมตาขึ้นและพูดออกมา “ความจริงแล้ว วันนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจผลักเธอค่ะ ซาร่าบอกกับฉันว่าในโกศไม่ใช่เถ้ากระดูกของป้าเจนนิเฟอร์ แต่เป็นของสุนัข เธอเทเถ้ากระดูกลงในชักโครกไปแล้ว ฉันรับไม่ได้...”

“...”

ความตกใจผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

เธอไม่แปลกใจเลยที่เห็นปฏิกิริยาแบบนั้น “ฉันรู้ว่าคุณคงไม่เชื่อฉัน และอาจจะคิดว่าฉันใส่ร้ายเธอ ไม่เป็นไรค่ะ”

“มันค่อนข้างยากที่จะเชื่อแบบนั้นนะ” เขาพูดตรง ๆ ขณะที่ยังคงลูบแผ่นหลังของเธอ

มันคงจะน่ากลัวถ้าซาร่าทำแบบนั้นจริง ๆ

ถึงเจนนิเฟอร์จะเป็นคนทำให้บ้านแตก แต่เธอก็ตายไปแล้ว คงไม่ถูกที่ไปวุ่นวายกับเถ้ากระดูกของคนตายแบบนั้น

“อืม ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อเรื่องนั้นเหมือนกันค่ะ ฉันภาวนาให้เธอแค่พูดโกหกเท่านั้น” เธอตอบอย่างเหนื่อยหน่าย

“เอาล่ะ เลิกคิดมากนะครับ ผมจะให้ป้าจัสมินเอาเค้กมาให้ ทานของหวานคุณจะได้อารมณ์ดีขึ้น”

เขาอุ้มเธอเข้าไปในสวน

พระอาทิตย์ทอแสงอันอบอุ่นลงมาภายในสวน แคทเธอรีนเอนศีรษะพิงกับแผ่นอกของเขาขณะที่เขาป้อนเค้กให้เธอทาน หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นและผล็อยหลับไปทั้งที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

หลังจากที่อุ้มเธอกลับเข้ามาที่ห้องนอนแล้ว เขาก็ออกมาจากห้องและโทรหาเฮดลีย์ “ไปสืบดูทีว่าในโกศกระดูกของเจนนิเฟอร์เป็นเถ้ากระดูกของมนุษย์หรือเปล่า”

“อะไรนะครับ? เถ้ากระดูก?”