คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 563

“ได้ครับ”

เฮดลีย์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก โชคดีที่คุณผู้หญิงไม่ยอมแพ้

ในฐานะผู้ช่วยของผู้ชายที่ร่ำรวยที่สุดในออสเตรเลีย เฮดลีย์เองก็มีเส้นสายที่ดีเหมือนกัน เขารีบไปพบแพทย์ที่ชื่อ ดร.คูเปอร์ ซึ่งอยู่ในออสเตรเลีย ถึงแม้ว่าคุณหมอคูเปอร์จะเกษียณอายุไปหลายปีแล้ว แต่เขาก็มีประสบการณ์มากมายในการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับทางด้านจิตวิทยา

ในช่วงเย็นของวันนั้น เฮดลีย์พาแคทเธอรีนไปพบคุณหมอคูเปอร์

หลังจากที่คุณหมอคูเปอร์ได้ฟังถึงความเปลี่ยนไปของฌอน เขาขยับแว่นตาอ่านหนังสือของเขา เขาพูดขึ้นว่า “ตอนที่ผมไปแลกเปลี่ยนกับนักจิตวิทยาระดับแนวหน้าจากประเทศวาย ผมได้ยินพวกเขาพูดถึงทักษะการสะกดจิตแบบโบราณในประเทศวายที่สามารถชักจูงโน้มน้าวความรู้สึกและความทรงจำของคนได้ อาการเพื่อนของคุณค่อนข้างคล้ายกัน”

แคทเธอรีนรู้สึกตกใจ เธอถามอย่างร้อนรน “รักษาได้ไหมคะ?”

คุณหมอคูเปอร์หัวเราะอย่างเศร้าใจ “ผมพูดไปแล้วว่าเป็นทักษะการสะกดจิตที่เก่าแก่มาก เพื่อนนักจิตวิทยาของผมที่ประเทศวายยังพูดโดยอิงจากคำบอกเล่า ไม่มีใครรู้วิธีการทำด้วยซ้ำไป วิธีนี้เป็นทักษะที่ชั่วร้ายซึ่งถูกห้ามใช้ในวิชาชีพทางจิตวิทยา เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครแม้แต่จะกล้าทดลองภายใต้สถานการณ์ปกติ เพราะการควบคุมอารมณ์และสมองของมนุษย์เป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้ สมัยก่อน ในบรรดาผู้คนที่พยายามใช้วิธีสะกดจิตแบบนี้ ทำให้คนปกติธรรมดากลายเป็นคนปัญญาอ่อนได้ถึงแปดในสิบคน ดังนั้น ทักษะนี้จึงถูกลืมไปอย่างช้า ๆ ครับ”

แคทเธอรีนและเฮดลีย์รู้สึกหวาดกลัว

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าซาร่าจะโหดเหี้ยมจนถึงขนาดใช้วิธีสะกดจิตต้องห้ามกับฌอน เขาเป็นคนที่เธอรักเชียวนะ

โชคดีที่ฌอนเป็นส่วนหนึ่งของเปอร์เซ็นต์ที่จะไม่ปัญญาอ่อน

“ไม่มีโอกาสเลยเหรอคะ?” แคทเธอรีนถามอย่างไม่ยอมแพ้

“นั่นสิครับคุณคูเปอร์ ช่วยคิดหน่อยได้ไหมครับ” เฮดลีย์พูดอย่างร้อนใจ “ถึงคุณจะเกษียณแล้ว แต่ผมรู้ว่าคุณมีความรู้มากที่สุดในหมู่นักจิตวิทยาในออสเตรเลีย”

คุณหมอคูเปอร์ถอนหายใจ “ผมรักษาเขาไม่ได้แน่นอน และมีหมอเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รักษาอาการนี้ได้ ถึงคุณจะพบแพทย์ที่สามารถทำการรักษาได้ ผมจะไม่แนะนำให้คุณรักษา เพราะกระบวนการรักษานั้นยิ่งกว่าอันตรายเสียอีก โอกาสในการฟื้นตัวมีแค่หนึ่งเปอร์เซ็นเท่านั้น และผมก็ไม่เคยได้ยินเคสที่รักษาประสบผลสำเร็จมาก่อน ผมคิดว่าคนไข้ที่ได้รับการรักษายังคงมีอาการปัญญาอ่อนอยู่”

“...”

ความคิดของแคทเธอรีนว่างเปล่า และเหมือนกับหัวใจของเธอหยุดเต้นไปแล้วเหมือนกัน

ห้องนั่งเล่นเงียบสงัดไปหนึ่งนาทีเต็ม