คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 6

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก

ฌอนควรจะอธิบายเรื่องนี้ก่อนหน้านี้

เธอใช้เวลาเป็นชั่วโมงกังวลในเรื่องที่จะต้องเป็นแม่เลี้ยง!

ความรู้สึกไร้ซึ่งหนทางท่วมท้นจิตใจของเธอ

แม้จะเป็นแบบนั้น เจ้าแมวอ้วนที่มีขนสะอาดสะอ้านนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน

เธอก้าวไปข้างหน้าตั้งใจที่จะหยิกแก้มอ้วน ๆ ของมัน ทว่าเจ้าแมวกลับพุ่งเข้าไปในห้องนอนใหญ่เร็วราวกับสายฟ้าแลบ ห้องนอนใหญ่คือ สถานที่ที่เธอยังไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวเข้าไปได้

แคทเธอรีนถอนหายใจกับการถูกปฏิเสธ จากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ บ้านที่มีสามห้องนอน และสองพื้นที่สำหรับการใช้สอยพักผ่อน

ประกอบไปด้วยห้องนอนใหญ่ ห้องรับแขก และห้องทำงาน

ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์เรียบง่าย ทันสมัย โดยใช้สีดำ ขาว และเทา เป็นโทนสีหลัก ทำให้มองดูสบายตา ทว่าให้ความรู้สึกเยือกเย็น และมีบรรยากาศที่หดหู่ในเวลาเดียวกัน หากปรับปรุงให้มีชีวิตชีวามากกว่านี้คงไม่เสียค่าใช้จ่ายมากนัก

นี่เป็นบ้านของลุงของอีธานจริง ๆ หรือ?

ชายคนนี้ควรจะเป็นผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งถ้าเขาเลือกจะไม่อาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่ ทว่าสถานที่นี้ไม่มีวี่แววของความหรูหราเลย

ไม่ต้องพูดถึงชั้นวางในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสืออย่าง ศาสตร์แห่งกฎหมาย, ราชกิจจานุเบกษา และเราเป็นทาสรับใช้ทางพันธุกรรม?

รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางผิดปกติ มันเป็นไปได้ไหมที่ผู้ชายคนนี้จะไม่ใช่ลุงของอีธาน?

ไม่ จะเป็นแบบนั้นไปไม่ได้!

เธอคงจะไม่ได้ทำผิดไปใช่ไหม?

แคทเธอรีนกำลังจะถูกฆ่าด้วยความคิดมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาเพื่อนของเธอ “เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเขาเป็นลุงของอีธาน?”

“แน่ใจสิ ฉันได้ยินมาจากพี่ชายของฉัน เขาเคยไปทานอาหารกับผู้ชายคนนั้นมาก่อน”

แคทเธอรีนวางมือลงบนหน้าอกด้วยความโล่งใจ “ฉันกลัวว่า ฉันจะแต่งงานกับผู้ชายผิดคน”

“พระเจ้าช่วย นี่เธอแต่งงานกับเขาจริงเหรอ?” เสียงกรีดร้องด้วยความแปลกใจดังออกมาจากโทรศัพท์ “เขาไปจริง ๆ เหรอ?”

“อาห๊ะ” เธอตอบ ที่อีกด้านหนังของโทรศัพท์ ดวงตาของเฟรยาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา “พวกเราสัญญากันว่าพวกเราจะเป็นนางฟ้าที่ดูแลซึ่งกันและกัน เธอจะทิ้งฉันไปในชั่วพริบตาได้อย่างไร?”

คำพูดติดอยู่ในลำคอของแคทเธอรีน

“เอาล่ะ อย่างน้อยที่สุดเธอและสามีของเธอควรจะเลี้ยงอาหารเย็นฉัน”