ฌอนไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี เขานวดบริเวณที่หว่างคิ้วของเขาพลางรับคำขอของข้อความ
[คุณสามี คุณจะกลับบ้านมาทานอาหารค่ำไหมคะ?] แคทเธอรีนส่งข้อความมาอีกครั้งภายในอีกไม่กี่วินาที
ฌอน : [ไม่กลับ อย่ามาเรียกผมแบบนั้น]
ฌอนเนอรีน: [ก็ได้ ฉันจะเรียกคุณว่าฌอนนี่ เป็นชื่อที่น่ารักดี]
เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอย่างอื่นออกไป
สายเกินไปไหมที่จะยกเลิกการแต่งงาน?
ช่วงเวลาต่อมาในคืนนั้นเอง
ผู้คนกำลังดื่มด่ำกับอาหารค่ำในร้านอาหารสไตล์คอร์ตยาร์ตที่ได้รับการตกแต่งอย่างน่าสนใจ
กลุ่มทนายความพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับคดีใหม่ ๆ ที่สำนักงานกฎหมายจัดการเมื่อเร็ว ๆ นี้
ฌอนฟังด้วยอาการเหม่อลอย เมื่อเขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง
แคทเธอรีนส่งรูปภาพมาให้เขา ภายใต้แสงไฟสีเหลืองที่ส่องสว่าง เจ้าแมวอ้วนกำลังเพลิดเพลินกับปลาแห้งชิ้นเล็ก ๆ
ณอนเนอรีน : [ฌอนนี่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรา ฉันจะดูแลเจ้าฟัดจ์ตัวน้อยนี่เป็นอย่างดีเลยค่ะ]
ฌอนถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ เจ้าแมวตะกละนั่นได้รับการติดสินบนอย่างง่ายดาย
เป็นเวลา 21:30 น.
รหัสผ่านถูกป้อนเพื่อปลดล็อกประตู เห็นได้ชัดว่าฌอนตกตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อเขาก้าวเข้ามาในบ้าน
ปรากฏว่าบ้านของเขาได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว โซฟาสีดำถูกตกแต่งด้วยหมอนอิงสีน้ำเงินรูปนกยูง โต๊ะรับประทานอาหารสีขาวถูกปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีเขียวลายเกลียวคลื่น แจกันแก้วเต็มไปด้วยดอกไฮเดรนเยียสีชมพูปักอยู่ในแจกัน
บ้านทั้งหลังถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้สีเขียวและดอกไม้สด นอกจากนั้นยังมีตะกร้าแขวนอยู่ที่ระเบียงหลายใบ
นี่ยังเป็นบ้านของเขาอยู่หรือเปล่า?
เขาเข้าบ้านถูกหลังใช่ไหม?
“ฌอนนี่ คุณกลับมาแล้ว”
แคทเธอรีนเดินออกมาจากห้องรับแขก โดยที่สวมชุดนอนผ้าไหมแขนยาวรูปกระต่ายสีขาวที่ถูกพิมพ์ลงบนเนื้อผ้าสีไวน์แดงของชุด
ผมสีน้ำตาลเข้มที่หนาและยาวของเธอเป็นสีของชานมพาดผ่านไหล่ของเธอ ภายใต้เสื้อคลุมที่เธอสวมอยู่มีขาเรียวสวยสีอ่อนของเธออยู่ด้านใน
เธอดูเหมือนจิ้งจอกสาวที่ยั่วยวน
ดวงตาของฌอนหรี่ลง “ใครอนุญาตให้คุณแต่งตัวแบบนี้?” คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่เขาพูดอย่างเคร่งขรึม
“แบบนี้คืออย่างไรเหรอคะ?” ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวไปมาอย่างไร้เดียงสา “หน้าอกของฉันและก้นของฉันก็ถูกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด มีแค่หัวเข่าและน่องเท่านั้นที่โผล่ออกมา เด็กผู้หญิงวัยรุ่นก็รู้จักที่จะแต่งตัวแบบนี้ มันไม่ดีตรงไหน?”
เขาไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนดี อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่เปิดเผย แต่เธอก็ไม่ได้สวมอะไรภายใต้ชุดนอนนั่นเลย
ชายคนนั้นเบนสายตาหนีไปทางอื่น “ผมตกลงให้คุณย้ายเข้ามา แต่ไม่ได้อนุญาตให้คุณทำแบบนี้กับบ้านของผม”
“แบบนี้ไม่ดีเหรอคะ? ก็ก่อนหน้านี้มันว่างเปล่าเกินไปจนไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ” แคทเธอรีนแบมือให้เขาดูฝ่ามือของเธอ มีความออดอ้อนในน้ำเสียงของเธอ “ดูสิคะ ฉันได้แผลที่มือจากการย้ายต้นไม้ไปทั่ว”
เขาลดสายตาลงมอง เป็นความจริงที่มีบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ บนผิวหนังของฝ่ามือที่บอบบางของเธอ
“คุณสมควรที่จะได้รับมัน”
เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องของเขาไป
ด้วยความโกรธเคือง เธอทำหน้าบึ้งกับการที่เขาเดินจากไปแบบนั้น
ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสดงความใส่ใจต่อผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย เธอคงไม่พยายามมากขนาดนี้ที่จะเอาใจผู้ชายเย็นชาเช่นเขา ถ้าไม่ใช่เพราะแผนที่จะเป็นป้าของแฟนเก่าของเธอ
7:00 น. ของวันรุ่งขึ้น
ฌอนตื่นขึ้นตามนาฬิกาของระบบการทำงานของร่างกายทุกเช้าในเวลาเดียวกัน เขาพบหญิงสาวที่กำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำโดยบังเอิญ
“สวัสดีตอนเช้าค่ะฌอนนี่ คุณจะออกไปวิ่งตอนเช้าเหรอคะ?” ดวงตาของแคทเธอรีนจับจ้องไปที่ชุดออกกำลังกายของเขา เสื้อผ้าสีดำเรียบง่ายให้ความรู้สึกถึงสไตล์คลาสสิกสำหรับผู้ชาย ราวกับว่าเขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของยี่ห้อนี้
เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย ทว่ารูปร่างของเขาไร้ที่ติอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
นอกจากนี้ ด้วยนิสัยที่ชอบออกไปวิ่งในตอนเช้าแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่มีระเบียบวินัย
“ใช่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...