คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 617

เอาจริงเหรอ?

ช่วงเวลาสามปีที่ผ่านมาฌอนอดอยากหรืออย่างไร? เขาหิวมากจนเขาหยิบชามใบใหญ่ที่สุดในครัวของเธอให้ตัวเองเลยเหรอ?

ในที่สุดแคทเธอรีนก็เข้าใจว่าซูซี่ได้นิสัยทานอาหารเก่งมาจากไหน

“คุณตั้งใจจะกินอาหารของฉันหมดทุกอย่างเลยหรือไง?”

เธอรู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดได้เช่นนั้น ในที่สุดเธอก็มีโอกาสทำอาหารหลังจากกลับมาที่บ้าน แล้วมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเนี่ยนะ?

“เธอทำอาหารน้อยไป” เขาพูดก่อนจะตักกุ้งสีสดฉ่ำให้ตัวเอง ผ่านมาตั้งนานแล้วนับตั้งแต่เขาได้ทานอาหารอร่อย

ปกติฌอนไม่ค่อยรู้สึกหิว เขายังเป็นคนขี้จุกจิกที่แม้แต่เชฟที่มีชื่อก็ทำให้พอใจไม่ได้ ทว่าอาหารที่แคทเธอรีนทำทานเองที่บ้านกลับอร่อยจนน่าประหลาดใจ

มันฝรั่งหั่นบาง ๆ ที่มีรสเปรี้ยวเล็กน้อยก็ทำให้เจริญอาหารได้เหมือนกัน

ไม่ต้องพูดถึงไส้กรอกที่เกรียมตรงขอบเล็กน้อย เขาสงสัยว่าเธอซื้อวัตถุดิบมาจากที่ไหน

ในเวลาเพียงไม่นาน เขาก็ทานอาหารในชามของเขาจนหมด… เช่นเดียวกับจานอื่น ๆ ที่อยู่บนโต๊ะ

แคทเธอรีนรู้สึกหงุดหงิด “คุณเหลือไว้ให้ฉันบ้างไม่ได้เหรอ? ฉันเพิ่งเริ่มทานเองนะ”

“ฉันบอกเธอแล้วว่าให้ทำเยอะ ๆ เธอไม่ฟังฉันเอง” หลังจากตักมันฝรั่งคำสุดท้ายเข้าปาก เขาก็หยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดริมฝีปากได้รูปของเขา “ฉันยังไม่อิ่ม”

“...”

เธอรู้สึกถึงขมับที่เต้นตุบ ๆ ขณะที่ความคิดจะคว่ำโต๊ะอาหารผุดขึ้นมาในหัวของเธอ