“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง “เขาจะไม่สร้างปัญหาให้ผมอีก” เลียมฝืนยิ้มออกมา “คุณแม่ไปเถอะครับ”
หลังจากที่ลีอาออกไป เขาจึงก้มหน้าลงมองพื้นและแทบจะหักปากกาที่อยู่ในมือ
เขาคิดถึงสีหน้ามั่นใจและอวดดีของฌอนตอนที่บุกเข้ามาต่อยเขาวันนี้ ความจริงแล้ว เขารู้สึกรำคาญจริง ๆ ที่ฌอนได้เปรียบเหนือเขาทุกครั้งไป
ช่วงเวลาเลิกงาน
จู่ ๆ ชาร์ลีก็โทรมาหาเขา “เลียม ฉันได้ยินมาว่านายโดนต่อย”
“นายไปได้ยินจากใครมาล่ะ?” เลียมหรี่ดวงตาลง
คนที่ปลายสายถอนหายใจ “ไม่ใช่แค่ฉันหรอก ผู้คนจำนวนมากในวงสังคมผู้มีอิทธิพลของแคนเบอร์ราต่างก็ได้ยินว่าฌอนบุกเข้ามาต่อยนายในห้องทำงาน ที่นี่ไม่มีอะไรเป็นความลับหรอก”
เลียมกำโทรศัพท์แน่น ในแคนเบอร์ราทุกคนต่างมองคุณชายฮิลล์คนรองเป็นเรื่องตลก
“นี่ อย่างน้อยที่สุด นายก็เป็นคุณชายฮิลล์คนรองของฮิลล์ คอร์ปอเรชั่น เขาทำล้ำเส้นเมื่อเขาต่อยนาย ทำไมเขาถึงคุยกับนายดี ๆ ไม่ได้? เขาไม่ให้เกียรตินายเลย”
“...”
“เลียม นายตั้งใจจะอยู่รองมือรองเท้าเขาไปตลอดชีวิตของนายเลยหรือไง? ความจริงแล้ว… นายจะเป็นคนต่อไปของตระกูลฮิลล์ถ้าฌอนล้มเหลว”
“จริง ๆ แล้วนายพยายามจะสื่ออะไร?” เลียมถามอย่างเย็นชา
“เราเป็นพี่น้องกัน! แล้วเราทำงานด้วยกันได้” ชาร์ลีตอบ “ดูสิ เมื่อก่อนฉันได้รับความช่วยเหลือจากนายตั้งมากมาย และตระกูลแคมโปสได้กลายเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับสองของออสเตรเลียเพียงในเวลาไม่กี่ปี สถานภาพทางสังคมของฉันเปลี่ยนไปแล้ว นายไม่อยากเป็นเหมือนฉันเหรอ?”
“ถูกของนาย เมื่อก่อนฉันประเมินนายต่ำไป” เลียมพูดขึ้นอย่างประชดประชัน “บอกความจริงฉันมาเถอะ นายต้องการอะไรจากฉัน?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...