คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 624

แคทเธอรีนปิดแล็ปท็อป พร้อมที่จะกลับบ้าน

สามปีผ่านไปนับตั้งแต่เธอออกจากบริษัทไป ทว่าเธอใช้เวลาเพียงแค่หนึ่งวันเท่านั้นเพื่อเรียนรู้งานทุกอย่าง

เธอกำลังปลดล็อคประตูตรงหน้าบ้านเธอเมื่อจู่ ๆ ก็มีเงาดำมาปกคลุมเธอเอาไว้

โดยสัญชาตญาณ เธอยกขาขึ้นแล้วเตะไปที่ด้านหลัง

มือใหญ่จับเธอเอาไว้ทันที ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของฌอนปรากฏขึ้น “เธอคิดจะเตะฉันตรงไหน?”

เธอกะพริบตาดวงตาคู่สวยโต้กลับอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเลื่อนสายตามองตรงเป้าของเขา “เดาดูไหม?”

“ฉันกำลังคิดว่าเธอรนหาที่ตาย”

เขาเกือบตายโดยไม่มีลูกหลานสืบตระกูล

หลังจากข่มความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในกายของเขาได้ เขาจึงดึงขาของเธอที่เขาจับเอาไว้อยู่

แคทเธอรีนที่ยืนอยู่ด้วยขาข้างเดียวสูญเสียการทรงตัวจึงรีบคว้าเนคไทของเขาเอาไว้เพื่อเป็นหลักยึด

เขาถูกจับโดยไม่ทันตั้งตัวจึงล้มไปข้างหน้าเหมือนกัน

เธอล้มหงายหลังลงบนพรมที่อยู่บนพื้น ริมฝีปากของเขาแตะลงบนริมฝีปากของเธอด้วยความบังเอิญเมื่อเขาล้มตามลงมา

ริมฝีปากของหญิงสาวอ่อนนุ่มราวกับเยลลี่ ลิปสติกรสส้มที่เธอทาชวนให้ลิ้มลองไม่น้อย ทำให้เขาอยากกัดริมฝีปากนั้นโดยไม่รู้ตัว

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ไฟอัตโนมัติที่ทางเดินก็ดับลงเพราะตรวจจับความเคลื่อนไหวไม่ได้

ฌอนกลืนน้ำลาย เขารู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เป่าลงบนผิวของเขาในความมืด แล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกอยากลิ้มรสริมฝีปากของเธอขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง ประตูลิฟต์ก็เปิดออกมาพอดี จากนั้นแม่กับลูกสาวก็เดินออกมา เด็กหญิงอายุประมาณเจ็ดถึงแปดขวบเท่านั้น

ผู้เป็นแม่ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาจึงรีบปิดตาลูกสาวเอาไว้

ใบหน้าหล่อเหลาของฌอนมีสีหน้าอึมครึม

อดไม่ได้ที่จะตกหลุมรักกันอย่างนั้นเหรอ?

เขากับแคทเธอรีนน่ะเหรอ?

เหอะ ไม่มีทาง

ในทางกลับกัน แคทเธอรีนเองก็รู้สึกอับอายมากจนเธออยากจะหายไปในอากาศ เธอจ้องมองไปที่ชายคนนั้น “ออกไป”

จากนั้นเธอจึงพยายามปิดประตู

เขายกมือขึ้นกั้นประตูเอาไว้ ชายหนุ่มผลักประตูให้เปิดออกและเข้าไปในบ้าน

มันกว้างขวาง ทว่าด้วยร่างสูงของเขากลับให้ความรู้สึกว่าพื้นที่เล็กลงกว่าความเป็นจริง