ฌอนสงสัยว่าแคทเธอรีนกำลังจะจีบเขาอีกแล้ว
“อะแฮ่ม พวกคุณสองคนช่วยออกไปข้างนอกได้ไหมถ้าจะจีบกัน?” เจ้าหน้าที่ตำรวจกระแอมขึ้นเบา ๆ ด้วยสีหน้าอึดอัดใจ
ฌอนจ้องไปที่แคทเธอรีน มันเป็นความผิดของเธอ เธอไม่รู้จักอับอาย
“ตกลงค่ะ ขอบคุณนะคะคุณตำรวจ ขอโทษที่รบกวนคุณด้วยค่ะ” แคทเธอรีนเดินออกมาจากสถานีตำรวจอย่างสง่างามด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอ
เมื่อฌอนเดินตามเธอออกมา เธอจึงแสดงคิวอาร์โค้ดบัญชีธนาคารให้กับเขา “สแกนตรงนี้เลยค่ะ”
“...”
ฌอนรู้สึกว่าเมื่อไรก็ตามที่เธออยู่กับเขา ความดันโลหิตของเขาจะพุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว “เดี๋ยว เมื่อกี้มัน 6,800 ดอลล่าร์ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงกลายเป็น 26,800 ดอลล่าร์ ไปได้ล่ะ?”
“นั่นมันค่ารองเท้าฉัน” แคทเธอรีนมองเขาราวกับเป็นเรื่องปกติ “รองเท้าผ้าใบคู่นั้นมาจากแบรนด์ต่างประเทศ ฉันเพิ่งซื้อรองเท้าคู่นั้นมาหยก ๆ ราคา 20,000 ดอลล่าร์”
“เธอตบหน้าฉันด้วยรองเท้าคู่นั้น แต่เธอยังกล้ามาให้ฉันชดใช้ให้เธอเนี่ยนะ?” ฌอนบ่นออกมา
“คุณจะตบฉันกลับก็ได้นี่คะ ทำไมคุณต้องโยนรองเท้าฉันออกนอกหน้าต่างด้วยล่ะ?”
“...”
ในฐานะทนายความชั้นแนวหน้าของออสเตรเลีย เขาไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาตอบโต้เธอกลับไปในตอนนั้น
“เร็วสิคะ ฉันยุ่งนะ ทีคุณยังมีนัดกับคนอื่นเลย”
“แล้วเธอมีนัดกับใคร? โจเซฟหรือไง?” สายตาของฌอนหม่นลง
แคทเธอรีนช้อนมองขึ้นพลางก้าวไปหาเขา
พวกเขายืนใกล้กันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ในตอนนี้ ร่างกายของเธอจึงแทบจะชิดกับเขา มีกลิ่นหอมกรุ่นจาง ๆ มาจากเธอ
ฌอนอึ้งไปครู่หนึ่ง สติของเขาบอกว่าเขาควรจะถอยออกมา แต่เขาก็ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับกลิ่นหอมจากกายของเธอมากจนเกินไป “แคทเธอรีน เธอพยายามจะทำอะไร?”
“นั่นควรเป็นคำถามที่ฉันถามคุณ ฌอนคะ คุณยังรักฉันอยู่ไหม?” แคทเธอรีนเลิกคิ้วสวยได้รูปของเธอขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...