คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 660

“หุบปาก”

ฌอนที่สุภาพและภูมิฐานอยู่เสมอโกรธมากเสียจนพ่นคำหยาบออกมา ไม่หลงเหลือถึงความใจเย็นและการสงบสติอารมณ์

เขารู้สึกว่าตั้งแต่แคทเธอรีนกลับมา เขาก็เดือดดาลด้วยความโกรธทุกวัน เขาสงสัยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุสี่สิบหรือเปล่า “เมื่อตอนบ่ายเธอทำฉันเจ็บแสบมากเลยนะ”

“งั้นเหรอ?” แคทเธอรีนมองเขาราวกับจะพูดว่า ‘คุณมันใช้ไม่ได้’ “ใครจะไปคิดล่ะ? คุณออกจะสูงใหญ่ ฉันคิดไม่ถึงว่าบางส่วนของคุณจะอ่อนปวกเปียกแบบนั้น แค่โดนกระแทกเท่านั้นเอง”

ฌอนโมโหมาก “กระแทกงั้นเหรอ? ดูก็รู้ว่าเธออยากทำให้ฉันสูญพันธุ์”

แคทเธอรีนขมวดคิ้วสวยได้รูปของเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าสุดท้ายคุณไม่มีลูก ฉันจะรับผิดชอบเอง”

ฌอนหัวเราะอย่างประชดประชัน “ฉันดูเหมือนฉันอยากได้ความรับผิดชอบจากเธอหรือไง? ถ้าฉันต้องอยู่กับผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ ก็มีแต่จะทำให้ฉันหมดอารมณ์เท่านั้นแหละ”

แคทเธอรีนกะพริบตาแล้วพูดด้วยใบหน้าไร้เดียงสา “ฉันคิดว่าคุณคงเข้าใจฉันผิด ตอนที่ฉันบอกว่าฉันจะรับผิดชอบ ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะดูแลคุณให้มีความสุขตลอดชีวิต สิ่งที่ฉันหมายถึงคือ… ฉันจะหาผู้ชายรวย ๆ และยอดเยี่ยมให้ซาร่าเพื่อทำให้เธอมีความสุขไปตลอดชีวิตของเธอ ฉันคิดว่าคุณไม่มีลูก คนที่คุณจะเป็นห่วงมากที่สุดก็คงจะเป็นเธอใช่ไหมล่ะคะ?”

“...”

ฌอนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาเปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นสีดำ แล้วจากสีดำก็ซีดลง

เฮดลีย์ที่ฟังอยู่ข้าง ๆ แทบจะคุกเข่าลงต่อหน้าแคทเธอรีน

เฮ้ย เขาอยู่กับฌอนมาตั้งนาน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นฌอนโกรธได้ถึงขนาดนี้

“ฉัน… พูดอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ?” เมื่อเห็นแววอันตรายในดวงตาของเขา แคทเธอรีนจึงเดินถอยหลังอย่างหวาดระแวง “อ๋อ ใช่แล้ว ฉันลืมไปเลย ความรู้สึกที่ซาร่ามีต่อคุณลึกล้ำราวกับมหาสมุทร ถึงคุณจะตายด้าน เธอก็ไม่สนใจหรอก”

“หุบปากเธอไปเถอะ” ฌอนตะคอกใส่เธอ เขาไม่อาจข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้อีกแล้ว