“ฌอน ฮิลล์ ปล่อยฉันนะ”
แคทเธอรีนทุบหลังเขาอย่างแรง
ทว่าฌอนก็ทำราวกับเขาไม่ได้ยินเธอ เขาอุ้มเธอไปที่ลานจอดรถ เมื่อเขาเปิดประตูรถยนต์แล้วจึงโยนเธอเข้าไป
“ฌอน คุณจะทำอะไรของคุณ?” แคทเธอรีนลุกขึ้น ฌอนใช้มือข้างหนึ่งกดไหล่ของเธอเอาไว้จากนั้นใช้มืออีกข้างฉีกเสื้อของเธอออก
แคทเธอรีนอึ้งไป “ฌอน คุณมันบ้าไปแล้ว คุณไม่รักซาร่าหรือไง? คุณแน่ใจเหรอว่าอยากนอกใจเธอครั้งแล้วครั้งเล่า?”
ทว่าในตอนนั้น ฌอนโกรธมากจนไม่ฟังคำพูดของเธอเลย
“คุณไม่ได้บอกว่าคุณเกลียดฉันเพราะฉันสกปรกเหรอคะ? คุณรู้สึกว่าฉันน่าขยะแขยงไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันจะไม่ยิ่งทำให้คุณขยะแขยงเหรอคะ?”
“...”
...
เวลา 23:00 น.
รถยนต์คันสีดำจอดอยู่ที่จอดรถของสถาบันเฮคเกตต์
ฌอนปรายตามองไปที่เบาะหลัง แคทเธอรีนหลับสนิทติดอยู่ตรงหน้าต่าง
ด้วยเรือนผมเป็นลอนคลื่นที่ระบ่า หญิงสาวขยี้ตาเมื่อเขาเปิดไฟในรถ แสงสลัวที่กระทบลงบนใบหน้าเรียวเล็กทำให้เธอดูมีเสน่ห์จนไม่มีผู้ชายคนไหนต้านทานได้
เสื้อสูทตัวใหญ่ของเขาคลุมร่างเล็กและบอบบางของเธอเอาไว้ ทำให้เธอยิ่งดูน่ารักมากขึ้นไปอีก
มือของฌอนกำพวงมาลัยแน่นถึงเขาจะไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
หากยาส่งผลต่อการตัดสินใจของเขาให้มาหาเธอเมื่อคืนนี้ แล้วค่ำคืนนี้ล่ะ? คืนนี้เขามีสติครบถ้วนสมบูรณ์ ในตอนแรกเขาโกรธและอยากสอนบทเรียนให้เธอกลัว ทว่าด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ตลอดทาง
เมื่อพวกเขาทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกัน ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติจนเขา… อยากปล่อยตัวปล่อยใจหลงระเริงไปกับมัน
เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...