เมื่อฌอนกลับมาแล้ว เขาก็เปิดโทรศัพท์และเห็นสายที่ไม่ได้รับหลายสาย
เขาเปิดวอทส์แอป เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว เขาได้ส่งข้อความถึงซาร่าเอาไว้ [ผมมีงานด่วนต้องจัดการเย็นนี้แล้วคงจะไม่กลับ รีบนอนนะครับ]
เขากุมศีรษะด้วยความเจ็บปวดแล้วโทรหาเชสเตอร์ “นายนอนหรือยัง? ออกมาดื่มด้วยกันหน่อย”
“ฉันไม่ว่าง เมื่อคืนวานเข้าเวรดึก ฉันเหนื่อยมากเลย” เชสเตอร์ตอบ
“งั้นฉันไปหานายที่บ้านแล้วกัน” ฌอนพูดอย่างทุกข์ใจ
“...”
เมื่อเขาไปถึงวิลล่าของเชสเตอร์ เชสเตอร์ยังหลับและกรนอยู่
ฌอนดึงเขาขึ้นมาจากเตียง “ลุกมาดื่มกับฉัน”
ผมที่ยุ่งเหยิงไม่อาจทำลายความหล่อของเชสเตอร์ได้ เขากัดฟันพูดขึ้น “คราวนี้นายเป็นอะไรมาอีกล่ะ? เมื่อคืนนายไม่กลับไม่พอ แต่คืนนี้นายยังมาที่นี่อีก นายไม่กลัวซาร่าจะมีความคิดโง่ ๆ ... เดี๋ยวนะ กลิ่นอะไรอยู่บนตัวนาย?”
เชสเตอร์พูดไม่ออก “กลิ่นผู้หญิง แคทเธอรีนเหรอ?”
“นายรู้ได้ยังไงว่าเป็นกลิ่นเธอ?” ดวงตาของฌอนหรี่ลง
“ฉันได้กลิ่นนี้ตอนที่เธอเปิดประตูให้เมื่อเช้านี้ มันหอมมาก ฉันเลยจำได้” ฌอนส่งสายตาเตือนเชสเตอร์ด้วยสายตาเย็นชาเมื่อเชสเตอร์พูดแบบนั้น
“ช่างเถอะ”
เชสเตอร์ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกไปดี “นายคิดจะทำอะไร? ฉันเพิ่งคุยกับนายเรื่องนี้ไปเมื่อเช้าเองนะ ทำไมนายถึง...”
“ใส่เสื้อผ้าซะ” ฌอนโยนเสื้อผ้าให้เขาแล้วออกไป
เชสเตอร์ลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด ทว่าเมื่อเขาออกไป เขาก็เห็นฌอนเปิดขวดไวน์ลาฟีตที่เขาเก็บมาเป็นสิบปี “ฌอน ฮิลล์ ฉันยังทำใจดื่มไวน์ขวดนั้นไม่ได้เลยนะ วางลงเลย”
คำตอบของเขาคือเสียงเปิดขวดดัง ‘ป๊อก’
หัวใจของเชสเตอร์แทบแตกสลาย “เพื่อนยาก ทำไมนายไม่ไปหาร็อดนีย์แทน?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...