คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 67

ฌอนยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าแคทเธอรีนแสดงความหึงหวงออกมาได้เร็วแค่ไหน “น้องสาวของเชสครับ”

“เธอเป็นใครคะ? ทำไมเธอถึงเรียกพี่ด้วยท่าทางสนิทสนมแบบนั้น?” ความไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแองเจล่า

แคทเธอรีนยกริมฝีปากสีแดงขึ้นยิ้มก่อนจะพูดขึ้น “สวัสดีค่ะคุณหนูแฮริสัน ฉันเป็นแฟนของเขาค่ะ คุณอาจจะไม่เคยพบฉันมาก่อน แต่คุณคงจะเคยได้ยินชื่อเสียงของฉันมาบ้าง ฉัน แคทเธอรีน โจนส์ค่ะ เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในแวดวงไฮโซของเมลเบิร์น”

มุมปากของฌอนกระตุกขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดที่น่าไม่อายของเธอ

แองเจล่าเบิกตากว้าง เพราะเธอไม่อยากเชื่อว่าจะพบกับผู้หญิงที่หน้าด้านอย่างนี้ จากนั้นเธอก็หัวเราะเยาะออกไป “ฮี่ฮี่ ขอโทษทีนะ ฉันไม่เคยได้ยินว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด แต่ฉันเพิ่งได้ยินเกี่ยวกับเรื่องโง่ ๆ ของแคทเธอรีน โจนส์ จากตระกูลโจนส์ ในเมลเบิร์นมาเมื่อไม่นานมานี้เอง เธอแพ้พี่สาวของเธอที่มาจากชนบทและเสียสิทธิ์ในการเป็นผู้สืบทอดมรดกของตระกูลโจนส์ ต่อมาเธอก็ถูกไล่ออกจากตระกูล ฉันไม่เชื่อว่าฌอนจะมีผู้หญิงโง่ ๆ แบบนี้เป็นแฟนหรอกนะ”

แคทเธอรีนรู้สึกว่ามีบางอย่างแทงทะลุหัวใจของเธอ เธอพูดอะไรไม่ออก

“แองจี้” ดวงตาของฌอนเข้มดุ “ระวังคำพูดคำจาหน่อย เธอเป็นแฟนของพี่จริง ๆ”

“เป็นไปได้อย่างไรคะ?” สีหน้าของแองเจลล่าซีดเผือดลง “เธอไม่มีอะไรเหมาะสมกับฐานะในตระกูลของพี่ด้วยซ้ำ”

ด้วยความไม่พอใจ เธอจึงตอบกลับไป “ทำไมฉันถึงไม่เหมาะกับเขาล่ะคะ? ฉันก็ออกจะสวยขนาดนี้ ตอนที่เรายืนคู่กัน หน้าตาของเราก็เหมาะสมกันจะตาย ลูกของเราในอนาคตจะต้องออกมาน่ารักน่าชังอย่างแน่นอน”

แองเจล่าเบะปากด้วยความรำคาญ เธอพูดออกมาอย่างประชดประชัน “โทษทีนะ เธอมีแต่จะลด IQ ของลูกหลานตัวเองลง”

เมื่อเห็นผู้หญิงสองคนนี้ทะเลาะกันทำให้ฌอนรู้สึกปวดหัว เขาจึงนวดขมับทั้งสองข้างของเขา “พอแล้วแองจี้ ตอนนี้พี่จะไปมอบของขวัญและอวยพรให้คุณปู่ พี่คงต้องขอตัว”

เมื่อเขาพูดจบแล้ว เขาจึงเดินไปที่อาคารหลักพร้อมกับแคทเธอรีนโดยไม่รอคำตอบจากแองเจล่า

แคทเธอรีนทำแก้มป่องอย่างแสนงอน โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำขณะที่เดินไปด้วยกัน

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอกลับมากินอิ่มและนอนหลับสบาย ทำให้แก้มของเธอกลับมานุ่มนิ่มอีกครั้ง เธอจึงดูน่ารัก

ฌอนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มของเธอ “แองจี้ยังเด็ก และเธอก็ถูกตามใจมาตั้งแต่ยังเล็ก ๆ อย่าถือสาเธอเลย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แคทเธอรีนก็เริ่มรู้สึกโกรธจนเธอแทบอยากจะกระอักออกมาเป็นเลือด เรื่องราวคงจะไม่แย่ลงแบบนี้ถ้าเขาไม่แสดงความคิดเห็นอะไรออกมาอีก

‘หมายความว่าอย่างไร? เขาพยายามจะพูดถึงแองเจล่าในแง่ดีใช่ไหม ห๊ะ?’

เธอหัวเราะออกมากลบเกลื่อน “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันไม่ถือสาแองเจล่าหรอก”

นายท่านแฮริสันหันไปมองที่แคทเธอรีน ซึ่งฌอนได้ทำการแนะนำเธอหลังจากนั้น “นี่คือแฟนของผมครับ”

“อ่า ในที่สุดหลานก็พบคนรักของตัวเอง น่าเศร้ายิ่งนัก ตอนแรกปู่วางแผนที่จะให้หมั้นหมายกับใครบางคน มีผู้หญิงดี ๆ มากมายในเมลเบิร์น” นายท่านแฮริสันมอบของขวัญให้กับแคทเธอรีน “นี่คือของขวัญของเธอ เพราะเราได้พบกันเป็นครั้งแรกนะคุณหนู ฌอนนี่ต้องเจอกับความยากลำบากมากมายในชีวิตของเขา ช่วยดูแลเขาทีนะ”

แคทเธอรีนรู้สึกปลาบปลื้มใจ เธอไม่แน่ใจว่าควรจะรับมันหรือไม่ มันคงเสียมารยาทถ้าเธอปฏิเสธไม่รับเอาไว้

“รับไว้เถอะ เป็นน้ำใจของนายท่านแฮริสันที่มีต่อคุณ” ฌอนพยักหน้าให้เธอรับของขวัญ

ทันทีที่แคทเธอรีนรับของขวัญไว้แล้ว ฌอนจึงลูบหลังของเธออย่างแผ่วเบา “ไปรอผมที่ห้องรับรองนะครับ”

เขาน่าจะใช้ประโยชน์จากเธอเสร็จแล้ว เช่นนั้นเธอจึงพยักหน้าอย่างรับรู้ เมื่อเธอลงไปข้างล่างแล้ว เธอก็บังเอิญพบกับแองเจล่าอีกครั้ง

“คุณตั้งใจมารอฉันที่นี่เหรอ คุณแฮริสัน?”

รอยยิ้มปรากฏทั่วใบหน้าของแองเจล่าด้วยความไม่แปลกใจ