คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 70

ลำคอของแคทเธอรีนรู้สึกเจ็บร้าวจนน้ำตาของเธอไหลลงมาอาบแก้ม เธอคิดว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับซาตาน

เธอรู้สึกเสียใจที่ทำแบบนั้น!

“คุณทำเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้ได้อย่างไร! ทั้ง ๆ ที่ผมไว้ใจคุณมาก!”

ความโกรธปะทุอยู่ในอกของฌอน ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้น? สิ่งที่เขาเกลียดที่สุดในชีวิตของเขาคือการถูกหลอกลวง

เขาโกรธเธอ ทว่าผิวที่เขาสัมผัสอยู่ตอนนี้ทำให้เขาไม่อาจควบคุมสติของเขาเอาไว้ได้ เมื่อไม่สามารถควบคุมได้แล้ว เขาจึงเหวี่ยงเธอลงบนเตียง

เสื้อผ้าของแคทเธอรีนถูกฉีกออกเพราะเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขารีบลุกขึ้นและเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง

ปัง!

เสียงกระแทกปิดประตูเสียงดัง มันกระแทกหัวใจของแคทเธอรีนด้วยเช่นกัน

แคทเธอรีนตัวสั่นเทาอย่างไม่รู้ตัวพลางจ้องมองไปที่เพดานด้วยความรู้สึกที่ว่างเปล่า เธออยากรู้ว่าเขาจะโกรธเธอมากจนเขาไม่ยอมแตะต้องเธอหรือเปล่า

นั่นคงเป็นความจริง เขาไม่ได้หลงรักเธอตั้งแต่แรกที่เจอกัน

เธอทำผิด!

เธอทำผิดอย่างมหันต์ เธอไม่ควรถูกเกลี้ยกล่อมจนยอมใช้วิธีแบบนี้!

แคทเธอรีนลดสายตาลงด้วยความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้าใส่เธอ

เสียงน้ำในห้องน้ำดังขึ้นไม่ขาดสายเป็นเวลา 45 นาที

ด้วยความกังวลว่าฌอนจะเป็นอะไรไป เธอจึงรวบรวมความกล้าเพื่อเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ “คุณเป็นอะไรไหมคะ? ฉันขอโทษนะคะ คุณต้องการให้ฉัน—“

“หุบปาก ผมยอมตายดีกว่าแตะต้องผู้หญิงอย่างคุณ”

ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างแรง ฌอนมองไปที่เธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

เธออ้าปากค้างด้วยความตกใจ

“คุณใส่ยาเข้าไปในอาหารมากแค่ไหน?” เมื่อไม่มีที่ระบายความโกรธของเขา ฌอนกระชากเธอเข้าไปในห้องน้ำแล้วกดเธอลงในน้ำเย็น

ก่อนที่น้ำเย็นจะทันได้ท่วมศีรษะของเธอ แคทเธอรีนก็ตัวสั่นไปทั้งร่าง

เชสนิ่งอึ้งไป เรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาที่ทำให้ฌอนแตกต่างจากคนอื่น

ถ้าไม่ใช่เพราะ แบรนนอน โลว์ ที่วางแผนหลอกลวงผู้หญิงผมทอง ลีอา ฮิลล์ เพื่อที่จะเข้าไปสู่ตระกูลฮิลล์ในตอนนั้น พวกเขาคงไม่ให้ฌอนเกิดมา

ด้วยการเติบโตขึ้นมาโดยปราศจากความรักของแม่ ทำให้ฌอนไม่มีความสุข

ฌอนเชื่อว่ามันเป็นแผนที่ทำให้เขาเกิดมา

ดังนั้น เขาจึงโกรธที่ใช้วิธีแบบนั้น ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงโกรธมากขนาดนั้นกับการกระทำของแคทเธอรีน

“ถ้านายไม่อยากเห็นเธออีกแล้ว นายก็ให้เธอย้ายออกไป” เชสแนะนำหลังจากที่ถอนหายใจออกมา

“ทำอย่างกับว่าผู้หญิงที่ชอบเกาะคนอื่นอย่างเธอจะยอมออกไป!” ฌอนเยาะเย้ย “ถึงจะไล่เธอออกไป เธอก็ไม่ยอมไปหรอก เธอไม่รู้ว่าความละอายใจคืออะไร”

“แล้วทำไมนายไม่ย้ายออกไปอยู่ที่อื่นเสียเองล่ะ? ฉันช่วยนายหาบ้านได้”

“นั่นมันบ้านของฉันนะ ทำไมฉันต้องย้ายออก?” ฌอนแสดงความโกรธและไม่พอใจออกมาโดยไม่รู้ตัว “ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าฉันปล่อยเธอไปแบบนั้น มันจะดูง่ายเกินไปสำหรับเธอ”