คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 71

จู่ ๆ เชสก็เลิกคิ้วของเขาขึ้นแล้วถามด้วยความสนใจ “ตอนนี้นายก็อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วนะ แต่นายไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริง ๆ เหรอ?”

“รู้สึกเหรอ?” ฌอนเย้ย “นายมีความรู้สึกกับแม่บ้านที่คอยทำอาหารให้ครอบครัวของนายเหรอ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะทนอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้...ฉันไม่มีทางให้อภัยเธอ”

เชสกลอกตา “แล้ว...นายจะวางแผนเอาคืนเธอเหมือนกันเหรอ? ขังเธอเอาไว้ในห้องแล้วปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน”

มุมปากของฌอนยกขึ้น เขาตอบกลับอย่างโกรธเคือง “เธอเคยมองฉันด้วยความรักมาก่อน ถ้าฉันทำแบบนั้น เธอจะต้องเป็นบ้าไปแน่ ๆ และอาจจะพังประตูบ้านของฉันด้วยซ้ำ”

“...”

เชสสะดุ้งสุดตัวเมื่อคิดถึงภาพนั้น

“หยุดพูด แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน” ฌอนเริ่มรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา “รินน้ำให้ฉันสักแก้วสิ”

...

เวลา 4:00 น. ฌอนให้น้ำเกลือเสร็จแล้วเขาจึงกลับบ้านหลังจากที่ความร้อนในร่างกายของเขาลดลง

เมื่อเขาเข้ามาภายในบ้าน เขาเห็นแคทเธอรีนกำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ก่อนหน้านี้เธออ้างว่าเธอกลัวจะฝันร้ายถ้าเธอนอนคนเดียวในห้อง ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ดูนอนหลับสบาย

เรื่องทั้งหมดล้วนแต่เป็นการแสดงสินะ

เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำให้เขาต้องทรมานเจ็บปวดแสนสาหัสและไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล ในขณะที่เธอนอนหลับสบายอยู่ที่บ้าน?

ด้วยความไม่พอใจ เขาหยิบน้ำจากบนโต๊ะแล้วสาดเข้าที่ใบหน้าของเธอ

“ตื่น”

แคทเธอรีนลุกขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็ต้องพบว่าฌอนนั่งอยู่ที่อีกฝั่งของโซฟา เสียงของเขาฟังดูเหมือนปีศาจ

เธอถามด้วยตัวที่สั่นเทา “คุณกลับมาเมื่อไรคะ? แล้ว...ตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“เป็นเพราะคุณ ผมถึงต้องไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลตลอดทั้งคืน”

ฌอนลุกขึ้นยืน เมื่อเขามองไปที่เธอ ภาพที่เขาต้องทนทรมานเมื่อคืนนี้ก็ผุดขึ้นในความทรงจำของเขาอีกครั้ง มันสร้างความอับอายให้เขาอย่างที่สุด

“แคทเธอรีน เรื่องที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตของผมคือการแต่งงานกับคุณ ผมไม่น่าไปช่วยคุณตอนที่คุณถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ก่อนหน้านี้”

ไม่เป็นไร ช่างมัน เธอไม่ควรจะไปฝืนใจสิ่งที่ไม่ใช่ของเธอ

เมื่อคืนนี้มันเป็นความผิดของเธอจริง ๆ เธอไม่ควรทำแบบนั้นกับเขา

เขาได้แต่ต่อว่าเธอ ซึ่งถือว่าไม่เป็นไรเลย

เธอมาลากผ้าห่มของเธอกลับไปที่ห้องนอนด้วยขาที่อ่อนแรง เธอรู้สึกเวียนหัวและครั้นเนื้อครั้นตัว

อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ที่ทำให้เธอป่วย มิหนำซ้ำเธอไม่ได้ห่มผ้าห่มตอนที่เธอนอนอยู่บนโซฟา ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นหวัดในตอนนี้

เธอนอนลงบนเตียงเพื่อพักผ่อน ในไม่ช้าเปลือกตาของเธอก็หนักอึ้งและจมสู่ห้วงนิทราในที่สุด

จากนั้นเธอก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงโทรศัพท์ของเฟรยา “เกิดอะไรขึ้นบ้างไหม? สำเร็จหรือเปล่า?”

“...”

“เกิดอะไรขึ้น?”