คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 71

จู่ ๆ เชสก็เลิกคิ้วของเขาขึ้นแล้วถามด้วยความสนใจ “ตอนนี้นายก็อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วนะ แต่นายไม่รู้สึกอะไรกับเธอจริง ๆ เหรอ?”

“รู้สึกเหรอ?” ฌอนเย้ย “นายมีความรู้สึกกับแม่บ้านที่คอยทำอาหารให้ครอบครัวของนายเหรอ? ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันอาจจะทนอยู่กับเธอ แต่ตอนนี้...ฉันไม่มีทางให้อภัยเธอ”

เชสกลอกตา “แล้ว...นายจะวางแผนเอาคืนเธอเหมือนกันเหรอ? ขังเธอเอาไว้ในห้องแล้วปล่อยให้เธอต้องเผชิญกับความทุกข์ทรมาน”

มุมปากของฌอนยกขึ้น เขาตอบกลับอย่างโกรธเคือง “เธอเคยมองฉันด้วยความรักมาก่อน ถ้าฉันทำแบบนั้น เธอจะต้องเป็นบ้าไปแน่ ๆ และอาจจะพังประตูบ้านของฉันด้วยซ้ำ”

“...”

เชสสะดุ้งสุดตัวเมื่อคิดถึงภาพนั้น

“หยุดพูด แล้วอย่ามายุ่งกับฉัน” ฌอนเริ่มรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา “รินน้ำให้ฉันสักแก้วสิ”

...

เวลา 4:00 น. ฌอนให้น้ำเกลือเสร็จแล้วเขาจึงกลับบ้านหลังจากที่ความร้อนในร่างกายของเขาลดลง

เมื่อเขาเข้ามาภายในบ้าน เขาเห็นแคทเธอรีนกำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ก่อนหน้านี้เธออ้างว่าเธอกลัวจะฝันร้ายถ้าเธอนอนคนเดียวในห้อง ถึงอย่างนั้นตอนนี้เธอก็ดูนอนหลับสบาย

เรื่องทั้งหมดล้วนแต่เป็นการแสดงสินะ

เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำให้เขาต้องทรมานเจ็บปวดแสนสาหัสและไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาล ในขณะที่เธอนอนหลับสบายอยู่ที่บ้าน?

ด้วยความไม่พอใจ เขาหยิบน้ำจากบนโต๊ะแล้วสาดเข้าที่ใบหน้าของเธอ

“ตื่น”

แคทเธอรีนลุกขึ้นด้วยความตกใจ แล้วก็ต้องพบว่าฌอนนั่งอยู่ที่อีกฝั่งของโซฟา เสียงของเขาฟังดูเหมือนปีศาจ

เธอถามด้วยตัวที่สั่นเทา “คุณกลับมาเมื่อไรคะ? แล้ว...ตอนนี้คุณเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

“เป็นเพราะคุณ ผมถึงต้องไปให้น้ำเกลือที่โรงพยาบาลตลอดทั้งคืน”

ฌอนลุกขึ้นยืน เมื่อเขามองไปที่เธอ ภาพที่เขาต้องทนทรมานเมื่อคืนนี้ก็ผุดขึ้นในความทรงจำของเขาอีกครั้ง มันสร้างความอับอายให้เขาอย่างที่สุด

“แคทเธอรีน เรื่องที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตของผมคือการแต่งงานกับคุณ ผมไม่น่าไปช่วยคุณตอนที่คุณถูกขังอยู่ในคฤหาสน์ก่อนหน้านี้”